{Geboortetopic} And am I so wrong to think that he might love me too?

<sub>Waar haar buik groeide, daalde Minnowspots haar moraal. Ze had Jaytail vermeden in het kamp. De kater was haar geen blik meer waard. Maar zelfs al hield ze zichzelf voor dat ze hem geen blik waard keurde, alsnog stak het om hem te zien terwijl zij hier lag weg te kwijnen in de nursery. Minnowspots sloeg haar staart om haar dikke buik heen. Ze zouden er niet onder lijden. Ze zouden zich geliefd voelen. Ze keek over haar schouder naar haar dikke buik en liet een huiverige zucht los, die al snel omging in een zacht gekerm toen haar buik samentrok. Was het tijd? Nu al? Minnowspots haar ogen werden wijd. "Ik ben hier niet klaar voor.." prevelde de poes, maar daarna verharde haar blik, werd deze emotielozer. Waar het een spannende, schitterende tijd voor haar had moeten zijn, voelde Minnowspots haar emoties wat wegvloeien.  Ze zou zorgen dat ze er klaar voor was. Ze mompelde wat naar een andere queen, die naar de medicine cats rende.

De geboorte duurde niet lang en ging voorspoedig. Uiteindelijk lagen er drie kittens aan haar buik te zogen. Met gemixte emoties keek Minnowspots naar de drie kleine bolletjes. Ze voelde wel liefde voor de kittens, maar qua pelzen waren ze zo duidelijk ook van Jaytail, vooral de kleine tabby. Huiverig likte Minnowspots de kittens over hun kop. "Badgerkit," miauwde ze zachtjes, haar neusje tegen één van de kittens aantikkend. Opdat hij net zo groot en sterk zou worden als het roofdier en dat niemand hem ooit op zijn kop zou zitten zoals bij haar gebeurde. De volgende kitten gaf ze ook een zachte lik. "Sabrekit," mompelde ze zachtjes. Opdat hij sterk en krachtig zou worden. De laatste kitten, haar enige dochtertje, kreeg ook een krachtige naam, van een roofdier"Wolfkit," miauwde Minnowspots zachtjes. Ze krulde haar staart om de drie kittens heen. Opdat ze groot en sterk en succesvol in hun leven mochten worden...

{Kittens mogen posten, med cats ook al ze willen. Als de kits gepost hebben mogen ze op 2 moons en beginnen met rondscharrelen}</sub>  

Er was in paniek iemand naar haar toe gekomen en ze wist meteen wat voor tijd het was. Minnowspots had nog enkele dagen te gaan en haar kits konden elk moment komen. Ze pakte de kruiden op die ze klaar gelegd had. Met snelle passen liep ze naar Minnow toe, de poes die haar kwam halen had een stok gehaald. Maar eigenlijk ging alles vrij voorspoedig. Minnowspots had een bevalling zoals uit de boekjes en voor Mistgaze was het een verademing. De poes gaf ze allemaal namen en Mistgaze stond er eigenlijk maar een beetje bij. Ze hielp met de kittens aanleggen, maar eigenlijk ging het als vanzelf. "Alles is prima verlopen Minnowspots. Je mag echt trots zijn op jezelf." ze schoof het bundeltje kruiden naar haar toe. "Frambozenbladeren en nog wat andere kruiden om je te kalmeren en de melkproductie op gang te laten komen." zei ze kalm. Het was de bedoeling dat ze ze op zou eten, maar dat kwam wel goed. Mistgaze keek kort naar het prille geluk van Minnowspots en liet haar pluizige staart kort over de kleintjes gaan. Daarna legde ze haar staart kort op de kop van Minnow. "Ik zei toch dat je het kon? Je hebt niemand nodig, alleen jezelf en de clan." prevelde ze zacht bij haar oor. "Als er iets is moet je me roepen, maar ik denk dat je het wel red zo."

Het was tijd, en dat voelde Sabrekit aan de ruimte die hem plots alle kanten op duwde. Althans, zo voelde het aan voor de kleine kitten. Na een korte tijd voelde het katertje de koude lucht die zijn lichaam omarmde, zacht piepende als protest tegen de verandering van temperatuur. Met zijn pootjes sloeg hij alle kanten uit, zoekende naar de warmte die hij enkele tellen geleden nog gevoeld had. Pas toen hij tedere likken over zijn kop voelde, kalmeerde hij wat, zich dichter naar de bekende geur toebewegende. Eenmaal hij tegen iets zacht aanstootte, zocht hij met zijn neusje. Het duurde niet lang of hij vond wat hij zocht. De warmte van zijn mama, waar hij zich de komende manen naast zou bevinden.

Zo, hé hé, het werd ook wel eens tijd. De kitten, die toch best wel fors was voor zijn leeftijd, had het wel weer gehad hier; zoals zijn moeder had mogen merken. Wild schoppen, lekker overtollig rondrollen en al dat soort gein, de kitten zonder werkende zintuigen en zonder naam was klaar om de wereld eens onveilig te gaan maken. Althans, totdat hij opeens op de koude grond gesmakt werd. Uhm, dat was nou ook weer niet waar hij om gevraagd had. Het moment dat hij schoon gelikt was stootte hij een hoog, hard gepiep uit dat zijn onvrede uitte. Pas toen hij een paar likken over zijn rossige kop kreeg en naar een van de tepels werd begeleid, hield hij zijn mond weer dicht. Wat er allemaal gezegd werd, en het feit dat hij nu opeens een naam had gekregen, kwam allemaal toch niet binnen bij de hulpeloze Badgerkit. Voor nu was er alleen de moedermelk die zijn buikje vulde, en dat was genoeg.