(Saffronkit SPT) Purr purr purr

Vol enthousiasme had de rosse kitten net met wat vriendjes gespeeld toen zijn maag zich naar de voorgrond verplaatst had. Met grote passen huppelde de kitten vrolijk naar de prooistapel, kijken of hij iemand zo ver kon krijgen om hem wat voedsel toe te schuiven. Hij had namelijk nog nooit echt toestemming gekregen om zomaar voedsel van de prooistapel te halen, maar wat bij elkaar schooieren was nooit een probleem geweest. Al neuriend kwam hij bij de prooistapel aan waar hij een grijze she-cat zag liggen. "Goede middag," zei Saffronkit vreugdevol tegen de etende she-cat terwijl hij met grote ogen naar de prooistapel keek. Zou het goed zijn als hij een kleine muis of kikker van de prooistapel af zou pakken? De kitten plofte naast Slatefur neer toen zijn maag luid begon te knorren.

Slatefur had net haar tanden in de prooi gezet toen ze de zachte trippeltrappel hoorde van kleine pootstapjes er een blije stemmetje naast haar klonk. Ah, één van de kittens had zich bij haar gevoegd. Zachtjes begon Slate toch iets te snorren toen ze de stem van Saffronkit herkende. Dat katertje was altijd maar in de weer, Slatefur kon er wel van genieten en vandaar dat ze zijn stem en geur ook al wel herkende. "Goedemiddag Saffronkit," miauwde ze, terwijl ze haar hoofdje naar het geluid van zijn stem draaide, "Kom je ook eten?"

Met een rood hoofdje verborgen onder zijn vacht knikte hij naar Slatefur toen ze de vraag gesteld had of hij ook kwam eten. "Ik weet alleen nog niet wat," antwoordde de kitten. Hij had honger, maar een echt grote eter was de rosse kitten nog niet. Hij keek naar de prooistapel of hij wat kleins kon vinden, maar helaas faalde zijn zoektocht. Hij keek bijna schuldig in de richting van Slatefur toen zijn maagje wederom knorde. "Ik heb honger, maar een volledige prooi krijg ik nooit op," biechtte Saffronkit op. Hij wist niet precies wat hij hiermee wilde bereiken, maar voedsel van de elder afnemen was in ieder geval niet zijn bedoeling. Misschien zou hij het restje wat hij niet op zou krijgen aan de grijze kattin kunnen slijten.

Slatefur wachtte geduldig af wat de jonge kater ging vertellen. Het bleek dat hij wel wat wilde eten, maar dat hij nog niet wist wát hij precies wilde eten. Slatefur begon grinnikend te snorren bij die woorden. Het was natuurlijk heel wat, zo'n grote stapel voor zo'n klein katje en voor zo'n klein maagje was een hele prooi ook niet niks."Dat is ook lastig," stelde ze hem gerust, "kijk maar rustig en als je het niet opkrijgt delen we wel." Vervolgens bedacht Slatefur zich nog iets anders en hief ze haar grijze poot op van haar prooi. "Wil je anders een paar happen van mijn prooi? Geen idee of je het luist?" besloot ze te vragen.

De rosse kitten knikte instemmend toen Slatefur zei dat een keuze maken ook lastig was. Rustig wachtte de kitten af wat de grijze elder nog meer zou antwoorden. Snel schudde de kitten zijn hoofdje toen hij te horen kreeg dat de elder haar prooi ook wel zou willen delen. "Ik wil uw voedsel niet opeten, ik ga proberen zo min mogelijk prooi over te laten!" zei de kitten goedwillend. Hij wist ook wel dat een hele prooi teveel zou zijn, maar als Slatefur de restjes op zou willen eten zou het geen enkel probleem moeten zijn. De kitten sprong op zijn pootjes en huppelde om de prooistapel heen. Waar zou hij vandaag eens van gaan smullen? Een grote sappige muis is alweer even geleden en dus liet hij zijn oogjes over de stapel heen glijden. Hij zag een staart van de muis onder de stapel uit steken en pakte het stevig beet. Voorzichtig probeerde hij de muis onder de stapel vandaan te trekken, maar hij kreeg er geen beweging in. Teleurgesteld liep hij zonder voedsel terug naar Slatefur en begon te praten. "Ik kan maar één muis vinden en die krijg ik niet onder de stapel vandaan. Zou je me zo willen helpen met een muis uit de stapel te halen?"

Slatefur glimlachte zachtjes naar de kater toen deze aangaf dat hij haar prooi niet op zou eten. Maar de 'uw' daarentegen. Dat deed van binnen wel iets zeer. Oef, was ze zo oud ondertussen? Dat kon toch niet? Slatefur weigerde te accepteren dat ze oud was. Misschien was dit het dilemma dat Tall voelde. Als ze niet met elkaar overhoop hadden gelegen had ze hem een paar keer extra met 'u' aangesproken. Niet dat ze op dit moment spraken, niet sinds haar kittens het levenslicht gezien hadden. De kitten ging op expeditie om de prooi te vinden die hij moest hebben, al gaf hij aan dat zijn keuze moeilijk te bereiken was. Slatefur trok met haar oren en lachte met een zucht. Kittens. "Prima," miauwde ze, waarna ze overeind kwam en haar dikke pels uitschudde. Beter kwam hij om hulp vragen dan dat hij de hele stapel overhoop trok. Niet dat zij veel beter was met haar blinde ogen. Voorzichtig drukte Slatefur haar neus in de stapel, zoekend naar de geur van de felbegeerde muis.

De kitten sprong enthousiast heen en weer toen Slatefur prima had gezegd en in beweging kwam. Hij zou zijn uitgekozen prooi krijgen! Zich inhoudende huppelde hij rustig achter de grijze kattin aan tot ze ineens haar neus tegen de stapel aanduwde. Hij had de muis zojuist toch aan de andere kant van de prooistapel gezien, dus wat was de elder aan het doen? De kitten hield zijn hoofdje schuin terwijl hij naar Slatefur keek, voordat hij snel naar de muis toe rende die hij bedoelde. "De muis waar ik het over had ligt hier, mevrouw!" riep de rosse kitten.

_{De kitten leek niet genoeg geduld te hebben voor haar zoektocht. Op zich kon Slatefur de kleine kat het niet kwalijk nemen. Zij was immers zelf zo ongeduldig geweest toen ze een kitten was dat ze het kamp uitgevlucht was. Misschien niet de beste strategie op deze aarde. “Ah, ik kom eraan,” beloofde ze de kitten, waarna ze naar  het geluid van zijn stem liep, haar snorharen gebruikend om obstakels te vermijden. Toen ze op die plek rook, kon ze inderdaad de geur van muis vinden. Voorzichtig sloot ze haar tanden om een stuk muis en trok ze deze tussen de stapel vandaan. Ze hoorde geen prooien vallen, dus so far so good? “Dweze?”}

Langzaam kwam Slatefur zijn kan op gewandeld. Heel voorzichtig stapte ze over een tak waar Saffronkit niet eens naar omgekeken had toen zijn eroverheen sprong. Geïnteresseerd en verbaasd keek hij hoe slate haar neus volgde om de muis te vinden. Maar... de muis was toch duidelijk zichtbaar? Met grote ogen keek hij naar de prooistapel die lichtjes bewoog toen Slatefur de muis onder de stapel uit trok. Gelukkig viel er niks vanaf. Een zuchtje verliet zijn mond en Als antwoord op de vraag van Slatefur knikte het katertje enthousiast.

Slatefur snorde kort toen Saffronkit bevestigde dat dit inderdaad de muis was die hij bedoeld had. Top. Ze knipperde met haar bewolkte ogen, waarna ze de muis voor hem neerlegde. Ze draaide haar oren naar de kater toe in de hoop een reactie op te vangen. “Wat vind je ervan? Wil jij de eerste hap nemen?” besloot ze te vragen. Slatefur had al zoveel muizen gegeten.. Voor deze kleine gup zou het veel bijzonderder zijn.

Saffronkit kon zijn enthousiasme bijna niet bedwingen en gaf Slatefur een kopje toen ze de muis voor hem neergelegd had. Hij kon zich nog net inhouden om geen hap van de muis te nemen toen de grijze kattin hem de vraag stelde of hij de eerste hap wilde namen. Natuurlijk wilde hij dat! "Graag" antwoordde de kitten beleefd voor hij een klein hapje van de muis nam. Zijn oogjes werden groter en hij begon luidkeels te snorren voor hij snel zijn tweede hapje nam.

De avontuurlijke kitten voor haar leek maar wat blij te zijn met de muis. Slatefur hoorde hem een hap nemen en smakken. Slatefur ging zelf er rustig bij liggen en krulde haar staart om haar lichaam heen. Haar pootjes vouwde ze netjes onder zich. Ze luisterde naar het gespin van het jonge katertje, welke maar wat tevreden klonk. “Smaakt het, Saffronkit?” miauwde ze op rustige toon, haar oren in zijn richting draaiend om zijn antwoord op te vangen.

De kitten at content van de muis. Op het moment dat Slatefur vroeg of het hem smaakte, gaf de kitten met zijn mondje vol onverstaanbaar antwoord. "Wreh ih eluk." Het jonge katertje merkte het gelukkig zelf op en slikte zo snel mogelijk zijn voedsel door. Te snel. Zijn oogjes werden waterig terwijl hij het uit proestte. Het smaakt KUCH heerlijk bracht hij tussen het hoesten uit. Eenmaal weer op adem gekomen keek hij met een boze blik naar de muis. Door jou moest ik zo hoesten! dacht de kitten bij zichzelf waarna hij zijn nageltjes uitklapte. Hij moet boeten! De kitten haalde uit en het restant van de muis vloog door de lucht. Een ros in elkaar gedoken dotje keek met grote ogen hoe de muis richting Slatefur vloog en op haar kop belandde. "S... sorry, bracht de kitten heel voorzichtig uit.

Ze had wel kunnen horen dat de kitten aan het schrokken was. Maar goed, dat deden kittens wel vaker dus Slatefur had er voor nu niet heel erg veel aandacht aan besteed. Toen de kitten begon te hoesten begon ze zich echter wat meer zorgen te maken. "Saffron gaat het?" besloot ze zachtjes te vragen, maar toen de muis op haar hoofd landde besefte ze zich dat het wel weer prima ging. Ze zuchtte met een zachte glimlach. "Saffronkit, ik snap dat je boos bent, maar Starclan heeft ons deze prooi geschonken en we dienen er dus respectvol mee om te gaan," legde de kattin geduldig uit aan de kitten.

Met grote bange ogen keek de kitten naar zijn pootjes. Hij had zich weer door iets onbenulligs laten frustreren. Voorzichtig zette de kitten een paar stapjes in de richting van Slatefur. "H... het spijt me", bracht de kitten na een paar keer slikken uit wist te brengen. Slatefur leek echter, tot zijn verbazing, niet boos. Ze legde hem rustig uit dat hij respectvol om diende te gaan met het geschenk van de starclan. Verbaast keek hij de Elder aan. "Maar... De warriors vangen toch de prooi voor de clan?" De kitten begreep niet wat starclan daarmee te maken had. De warriors deden toch alle moeite? "Als starclan ons de prooi schonk, waarom werken de warriors dan zo hard om prooi te vangen?"