You are a living memory

Met langzame slagen trok een ruwe tong over een gehavende, cyperse vacht. Een slanke kater lag in de schaduw van een hoge boom, genietend van de koelte die dat hem bood. Overal om hem heen bloemde kleine, vrolijk gekleurde bloemetjes die fel afstaken tegen het groene gras. Hij opende zijn groene ogen en staarde naar een vogel die op de stenen muur aan de andere kant van de tuin was geland. De tuin lag naast de kerk en was omheind door een grote stenen muur met een opening waar je doorheen kon lopen waar twolegs soms een hekje in hun plek hadden. Het was geen slechte plek. Loom liet hij zich op zijn zij in het gras zakken en slaakte hij een zucht. Hij was te lui om er op af te gaan. Sinds hij zich bij de rogue groep had aangesloten was zijn instinct om direct achter alles wat bewoog aan te gaan iets afgezwakt. Hij hoefde niet elke dag meer zich af te vragen of hij het wel haalde vandaag, want er was genoeg eten hier en de leden keken uit voor elkaar. Een vlieg zoemde om hem heen en hij schudde met zijn kop voordat hij die ook in het gras legde en zijn ogen sloot. Ja, sinds hij zich bij Kha'rath had aangesloten was hij op veel dingen vooruit gegaan.

De rust die de cyperse kater voelde zou wellicht niet lang meer duren, toen er een eindje van hem vandaan een kleine gedaante in elkaar dook. Hij bewoog zijn oor toen hij dacht iets te horen en opende zijn ogen. Ook al woonde hij nu al een maan bij Hyazeth en was het hier vrij rustig, Vulture was zijn oude onoplettendheid niet verleerd. Hij moest al zo lang als hij zich herinneren opletten voor gevaar, een iets minder stressvol leventje zou dat niet van hem wegnemen. Hij keek op en zag nog net een wit en oranje flits langs hem schieten. Met grote ogen keek hij naar een jonge kitten die achter een vlieg aan schoot. Het leek erop dat ze geen geluk had. Vulture had niet verwacht om zo'n jong kind hier te treffen waardoor hij voor een tel uit het veld geslagen werd, maar toen hun ogen elkaar ontmoette stortte alles in.

Niet begrijpend keek hij in de ogen van het poesje. Ze waren gras groen, donkerder als de zijne maar even licht als die van Buzzard. Dezelfde tint, dezelfde blik.. diezelfde ..

f l a s h b a c k

Uiteindelijk drong een ShadowClan geur zijn neusgaten binnen die werd vergezeld door stille pootstappen. Vulture stond meteen op en keerde om, klaar om zich te verdedigen. Hij trok zijn klauwen echter weer in toen hij de jonge, rode poes voor hem zag staan die hij maar al te goed herkende. Buzzardpaw. Met zijn mond vol tanden keek hij in haar groene ogen. "Wat .. doe je hier?" Zei Vulture moeizaam tegen Buzzardpaw. 'Wat ik hier doe' - begon Buzzardpaw - ' is met je mee gaan. Ik had het ook gehad dus wat is er beter dan op zoek gaan naar je Rogue familie en vragen of je samen kan jagen?'

De snotaap die voor hem stond was jonger dan zij was geweest toen ze hem had opgezocht na zijn verdwijning. Toch leek ze als twee druppels water op haar. Buzzard was helemaal rood, en hoewel de kitten voor hem meer wit in haar vacht had waren haar ogen onmiskenbaar hetzelfde. Vulture stond op. Zijn hart deed zeer bij de gedachten aan zijn overleden nichtje. Hoe kon dit? Zijn nichtje was dood gegaan zes manen geleden. Ze was zwanger geweest.. dit moest toeval zijn? Hij schudde zijn hoofd nogmaals vol verwarring. "Wie ..?" Bracht hij met een schorre stem uit.

Vulture draaide zijn oren naar achteren terwijl hij in zijn hoofd de som probeerde op te lossen. Ze leek te veel op haar. Hij kon het niet aan toeval overlaten. Haar naam was Bristle, en ze had twee moeders? Hij probeerde hard na te denken waar Buzzard in deze equatie paste maar het enige wat hij voor zich zag was haar dode lichaam en de bloodclan geur die om haar heen had gehangen. Hij keerde zijn kop voor een paar tellen van het kleintje af, alsof het te pijnlijk was om naar haar te kijken. Vergiste hij zich zo zwaar? Miste hij haar zo erg onbewust dat hij haar nu in het gezicht van een wildvreemde rode kitten zou zien? Hij maakte zichzelf wijs dat hij met haar dood had leren omgaan maar dat was een grote leugen. Hij had de herinnering na een klein tijdje weggeduwd en dwong zichzelf nooit meer aan haar te denken. Het deed hem te veel zeer. Vulture keek Bristle weer aan. "Voormalig? Komen je ouders je niet zoeken dan?" Zijn stem was erg onvast en dat vond hij verschrikkelijk. Hij keek op en voelde hoe er nu een nieuwe angst plaats in hem maakte. Wat als die twee moeders van haar hier naartoe kwamen om haar te zoeken? Hij zou haar daar over moeten uithoren. Hij moest immers de groep beschermen.

Vulture zijn kop schoot opzij toen hij een rauwe stem hoorde. Alle haren op zijn rug rezen omhoog toen hij oog in oog stond met een massieve, gehavende bloodclanner. Hij meende voor één twijfelachtig moment, voor één ogenblik haar geur te herkennen. Zijn ogen gingen weer naar Bristle, en toen weer naar haar. Bristle haar ogen, dit monster haar geur. Vulture staarde haar heel lang aan zonder een woord te zeggen. Zijn ogen waren twee groene hellevuren. Hij snoof schamper bij het horen van haar woorden naar Bristle. Wat was dit? Een moordmachine met een vals gevoel van integriteit? Je kon het hem niet wijsmaken dat de bloodclanner in haar vrije tijd katten onder de grond stopte, en in de tussentijd een hart had voor een kitten? Wat een grap. Waarom anders zou die poes zo gemakkelijk haar afstaan. “Jij.” Zei hij tegen de bloodclanner. Alle angst was uit hem gevloeid en de gebruikelijke, timide Vulture had plaats gemaakt voor iets geheel anders. Hij kon haar niet aan. Dat zou hij nooit kunnen. Maar hij wilde laten zien dat met al haar verwondingen en al haar kracht, hij vandaag niet bang zou zijn. “Ik weet niet wat je hier komt doen, maar als je wilt dat je clangenoten haar niet vinden kun je maar beter snel vertrekken.” Met een strakke kaak rechtte hij zijn rug en gingen zijn ogen naar Bristle. Hij zou de groep in gevaar brengen als hij haar binnen haalde, maar hij had al één keer eerder gefaald. Hij zou dat niet nogmaals doen. Toen hij haar blik kruiste was de eerlijkheid van zijn woorden duidelijk te zien in zijn groene ogen. “Ze is veilig bij mij. Dat beloof ik. Ik zal haar beschermen. Met alles wat ik heb.” Hij keek naar Bristle, haar groene ogen die ook zoveel op de zijne leken, en voelde een stekende pijn in zijn hart. Allemachtig.. wat leek ze veel op haar. Ze was een levende herinnering aan zijn grootste fout. Zijn ogen gingen weer naar de grote she-cat.