Dans un pays loin d'ici

Onderwerp: Dans un pays loin d'ici zo 9 jun 2019 - 19:46

Sekhmet trippelde vluchtig door de straatjes van het dorp. Eigenlijk mocht ze helemaal niet buiten komen van haar baasje, de tuin was altijd afgedekt zodat Sekhmet niet in de ruige wereld kon belanden. Immers was ze een raskat en hadden haar baasjes een fortuin voor haar betaalt. Toch had ze zich vandaag een weg naar buiten gevonden. Natuurlijk zou ze straks wel teruggaan, maar haar nieuwsgierigheid had het gewonnen van haar verstand. Behendig sprong ze op een muurtje en keek uit over het park. Ze zwierde een keer met haar pluizige staart en sprong aan de andere kant naar beneden, lichtelijk op haar hoedde omdat het toch ook wel spannend was.

TAG: OPEN!

◊ MINA ◊

Rascal was kwaad het kamp uit gestampt. Kort waren zijn emoties hem de baas geworden en had hij zijn mening tegen Rascal uitgesproken. Dom, maar wonder boven wonder was hij er zonder kleerscheuren vanaf gekomen. Maar dat maakte hem niet minder pissig. Rascal beende dan ook alsof een donderwolk boven zijn kop hing door het park. Zijn kop hing laag en zijn ogen dreigend, alsof iedereen die in de buurt kwam een snauw of een klauw kon verwachten. Een halsband verdienen, pfft. Cobra moest zijn snufferd houden. Hij wilde dat niet, hij wilde niet bij het clubje ongeregeld horen. Hij haatte het. Maar hoe lang zou het duren voordat hij eruit geschopt werd en hij niet meer zijn zus en haar kittens mocht zien. Eveningglow wou hem toch niet hebben, dat had ze duidelijk gemaakt, hoeveel pijn het hem ook had gedaan. Rascal trok zijn lip op en stampte verder in zijn zelfmedelijden. Een halsband halen, wie verzon het? En daarvoor zou hij een kittypet of hond moeten vermoorden om het af te pakken. Hij wilde het niet. Hij zou het verdomme niet doen.
Totdat opeens een prachtige poes op zijn netvlies kwam. Haar vachtje zag er donzig zacht uit, alsof ze een klein, lopend wolkje was. Rascals ogen werden groter. Ze was duidelijk een kittypet, geen rogue of stadskat zag er zó uit. Rascals interesse was gewekt en zijn bekje klapte weer dicht. Met een paar sprongen stond hij voor de poes. Voor enkele luttele seconden bleef het stil. ‘Hoi,’ sprak hij toen, haar nader bestuderend. En zijn ogen vielen op roze bandje om haar nek, en een wild idee ontpopte in zijn brein. Hij richtte zijn blik weer op de wolkenpoes en een mondhoekje kroop omhoog. ‘Wat doet een katje zoals jij op een plek zoals hier?’

The space between life and death, that's where we are most alive