It's magic

Onderwerp: It's magic zo 7 apr 2019 - 17:44

Haar kittens gingen apprentice worden. Ze konden langer alleen gelaten worden en ze zag dat haar zoontje meer zelfstandig werd. Ookal kwam hij op een dag met de domme vraag: "Wat is de warrior code?" Terwijl Swallow en Heron het met hand en tand aan hun kittens probeerde uit te leggen. Nu was ze moe van het opvoeden, al had haar zus gezegd dat opvoeden nooit zou stoppen. Ze keek soms wel uit naar haar volgroeide kinderen. Zouden ze er zo prachtig uitzien als Heron of Swallow zelf. De witte kattin gaf een lik over het zwarte oor van haar partner. "Ik ga jagen, tot straks!", miauwde ze liefkozend met een knipoog erachter.

Haar gedachten zaten bij haar zussen. Redpetal die erge dingen had meegemaakt, maar nu wel een beetje leek te settelen met Cedartree, Avidclaw en Koifish. Haar andere zus leek zich nog niet te settelen en ze had nu ook nog eens last van geheugenverlies. Zij had niets van dat alles meegemaakt en had toch een prachtige vrouw en kinderen. Toch leek Starclan het niet voor haar te hebben. Ze was gelukkig, maar dat was niet hun prioriteit. Hun doel voor haar was dat ze zou beschermen samen met haar andere zus Snowdance. Alle haat achter haar laten wegens haar familie en hen beschermen tot het einde.

Zo brak de tak van een degelijke hoogte. De eekhoorn sprong. De kat viel. Ze kwam met een licht plofje neer, onder de arm van de ooit zo prachtige boom. De prachtige witte kattin sloot haar lichte blauwe ogen.

[open]

the only true wisdom is knowing that you know nothing.

Onderwerp: Re: It's magic zo 7 apr 2019 - 18:01

Een ziekelijke smak bereikte haar gevoelige oortjes, gevolgd door de geur van bloed - van veel te bekend bloed. Flashbacks gleden voor haar ogen. Nee, niet opnieuw. Niet nog eens. Starclan nog aan toe, nee.. Maar toen het lichaam in beeld kwam nadat ze er zo snel als ze kon op af liep, wist ze dat het een ja was. Ja, nog eens. Ja, opnieuw. Starclan riep hen één voor één bij hen, langzaam maar gestaag. Tranen liepen over haar wangen terwijl ze haar snuitje in de witte vacht van haar zus duwde. Geen hartslag meer, geen ademhaling. Enkel de zachte, al te bekende geur en de warmte die langzaam maar zeker uit haar vacht trok. Redpetal zakte door haar poten en huilde het lichaam nat.

Onderwerp: Re: It's magic zo 7 apr 2019 - 18:30

_{De kittens waren nu al zo groot, die konden prima voor zichzelf zorgen. Natuurlijk konden ze dat, ze waren redelijk zelfstandig vanwege de regelmatig afwezige moeders. Bovendien, met de volgende ceremonie werden ze al Apprentice. Dan moesten ze al helemaal zonder hun moeders kunnen, dus dit was alvast een deel van de training. Heron had gezegd dat ze zou gaan jagen, en eigenlijk vond Swallow dat ook wel een goed idee. Dus een tijdje later ging zij ook op pad, alleen tegen de kleine Fraykit zeggende dat zij ook weg was. Die zou het wel tegen de anderen zeggen, ging ze ervan uit. Vrijwel direct buiten het kamp wist ze dat er iets niet klopte. Het was stil, té stil. Krak, smak, en een paar vogels vlogen verschrikt weg. Die krak was misselijkmakend en Swallow slikte haar ongeruste gevoel weg. Was er nou iemand uit een boom gevallen? Ze trippelde met een ongerust gevoel in haar onderbuik verder, richting de plek waar het akelige geluid vandaan kwam. Daar zag ze Redpetal, maar met haar mankeerde niks. Ze had het hoopje witte vacht bijna niet herkend, zo levenloos lag het erbij. Zo.. nep. De tijd stond stil. Dit kon niks anders dan een droom zijn. Ze was gelukkig, had een gezin. Alles was goed. Zodra ze terugkeerde naar huis was Herondulcet daar met hun kinderen. Dit was enkel een boze droom. Ze naderde vol ontzag het tafereel. Een huilende Redpetal, gebogen over het oh, zo mooie lichaam van Herondulcet. Haar yin, haar wereld. Haar alles. Haar hart brak in duizenden stukjes. Een huivering trok over haar lichaam, een snik kwam uit haar keel.

"Nee... Nee, nee, nee." Ze werd gek. Ze wilde dit niet, ze wilde niet meer. Waarom maakte Starclan alles om haar heen kapot? Waarom kon ze geen normaal leven leiden? Ze wilde iets schreeuwen, ze wilde krijsen, ze wilde gillen. Maar niks kwam uit haar bek. Ze had hier geen woorden voor, er waren hier geen woorden voor. Ze zette een paar stappen achteruit, want ze wilde haar niet zien. De liefde van haar leven. Die er niet meer was. Verdwenen. Van haar ontnomen. Verdriet maakte plaats voor woede, want oh wat was ze razend. Een grauw borrelde uit haar borstkas, borrelde omhoog. Naar haar keel, naar haar bek. "IK HAAT ALLES!"}

::

Onderwerp: Re: It's magic do 9 mei 2019 - 19:13

Redpetal kromp in elkaar bij het geroep van de kattin achter haar maar ze hief haar hoofd niet op. Zodra ze dat zou doen zou de mooie witte vacht van haar zus afkoelen, niet meer
verwarmd door haar lichaamswarmte. Dan was het ineens zo veel meer reëel. Waarom moest Herondulcet hen ook nu al verlaten? Het was nog veel te vroeg, veel te vroeg om iedereen om haar heen te zien sterven. De witte kattin had nog zo veel mee moeten maken, ze had haar kittens moeten zien opgroeien, ze had oud en grijs moeten worden met de zwarte poes die nu achter haar het woud bij elkaar riep. Redpetal snapte Swallowflight's woede maar kon de energie niet opbrengen om het net zo te uiten. Wat was het punt? Wat was het punt van dit alles? Uiteindelijk kwamen ze toch in Starclan terecht en was alles hier op aarde voor niks geweest.