Throw me under the bus will you (WARHOUND)

I'll know my name
as it's called again

Goed. Misschien was dit niet het beste idee. Maar met zo goed als niemand die met hém mee wou gaan. En zij als leader die wel het goede voorbeeld moest geven, kon ze er weinig anders van maken. Zij en Warhound zouden voor een jachtpatrol naar het twoleg gebied trekken. Ondertussen had haar clan aardig wat, fatsoenlijke, plekjes gevonden om te jagen en hoewel ze het absoluut niet van plan was om haar clan lang kittypetvoer en half dode muizen te laten eten, was het toch van belang dat ze voor nu deze gang van zaken volhielden.

Al was het maar voor het overleven van haar clan.

De zon was net aan het opkomen. Een dikke nevel lag op het territorium waardoor er vrij weinig te zien was van een vossenlengte weg. Het zou een moeilijke dag worden om te jagen hierdoor. De Rivier was langzaam aan het ontdooien, maar vis bleef weg. Haar clan kon niet lang zo doorgaan.

"Warhound" Ze riep de kater bij haar en keek hem aan met een strakke blik. "Ik hoop dat je genoeg geslapen hebt. Het is tijd om te gaan. Ik verwacht het beste van je vandaag." Ze staarde hem even strak aan voor ze weg liep door de uitgang van het kamp. Haar neus gericht op het twoleggebied.

One voice may speak you false,
but in many there is always truth to be found.

De calico kater was onrustig, dit was hij altijd wanneer er nog weinige wakker waren, hij had immers andere nodig om zichzelf bezig te houden. De kat was afhankelijk van degene in zijn omgeving om ook maar iets van emotie of innerlijke voldoening te ervaren. Dit maakte de eenzame uren van de ochtend ondragelijk. Een hol gevoel in zijn borst en maag was onvermijdbaar. Warhound leefde er gelukkig al langer mee dan vandaag, waardoor hij zijn onrust prachtig kon verbergen voor de rest van de wereld. Hij had zijn ogen op spleetjes geknepen en bleef in stilte liggen tot zijn naam hoorbaar was door niemand anders dan hun leidster zelve. Meteen kwam er een glim in zijn ogen en een schuine grijns op zijn gelaat terwijl hij zichzelf omhoog duwde. Veel sneller dan normaal was voor hem kwam hij aangewandeld richting de flamepoint, al was zijn houding nog nonchalant. Zijn botten waren zichtbaar maar de kat leek zich er niks van te deren. Honger stoorde hem niet. Het was een gevoel en alles was beter dan die leegte. Hij genoot ook ten volste van heel deze situatie. Van het slechte humeur, van het afzien en de tastbare onrust in de lucht. Ja, daar leefde deze kat op. Bij de woorden van de ander gaf hij ook een simpele knipoog. "Met jou voor me ben ik er zeker van dat ik nog droom. En natuurlijk mijn schone schoonmoeder, ik een en al topprestatie, vooral met goed gezelschap naast me" Het schoonmoeder had hij toegevoegd omdat hij een opmerking had gemaakt dat Roseburn haar kittens van hem waren. Hij zei dit bij vrijwel ieder nest waarvan de vader onbekend was dus geloofwaardig was hij niet te noemen. Met een ingehouden grinnik sprong hij aan en ging naast de ander lopen, zijn pas luchtig. "Heb je al een plek in gedachte? Ik weet dat Fleckhound en Dawnbreak laatst nog een redelijke plek hadden gevonden waar vogels schuilde voor de kou. Anders kunnen we het daar proberen en samen ook eens opwarmen" Je kon veel zeggen over Warhound maar hij was niet dom, hij was heel alert over wat andere deden en wat er om hem heen gebeurde. Vooral als dit voor hem het leven makkelijker kon maken.

The extreme always seem to make an impression

I'll know my name
as it's called again

Haar humeur zakte per direct vijf meter de grond in terwijl de calico kater op haar af kwam. De eerste woorden uit zijn mond lieten haar al diep zuchten terwijl ze met haar ogen rolde. "De kittens zijn niet van jou." Was het enige antwoord dat ze hem gaf. Het zelfde antwoord dat ze hem en Roseburn bleef geven elke keer dat ze de stelling hoorde. Het was absolute onzin. De kater had elke half willing she-cat in het bos wel gehad. En ergens vreesde ze zelfs de unwilling cats. Maar goed, wat ze niet wist kon ze niet over oordelen. En als hij nou echt dacht dat er iets van hem voort kon komen zou er nu toch een leger houndkittens rondlopen. Er was geen enkele kattin ooit bij haar of hem, voor zover ze wist, gekomen die geclaimed had dat de kittens van hem waren. Wat haar had laten concluderen dat hij onvruchtbaar was. Iets waar zij Starclan voor dankte. Nee Warhoundkits zou ze niet kunnen overleven.

"Weet jij waar deze plek is Warhound?" Vroeg ze zakelijk, de kater aankijkend zijn laatste vraag opnieuw negerend. Het was met hem altijd een taak om te zien waar je wel of niet op moest reageren. En Butterstar, als zijn oud mentor was daar zeer, zeer goed in geworden.

One voice may speak you false,
but in many there is always truth to be found.

Warhound wist heel goed dat hij geen kittens kon krijgen. Dit was namelijk iets waar je vrij snel achter kwam als je veel liefde had om rond te brengen. En in alle eerlijkheid vond hij dit verschrikkelijk. Hij had graag een kroost gehad om voor te zorgen, maar allas, het was niet zo. Vandaar dat hij graag ongeclaimde kittens als die van zichzelf beschouwde of meehielp in de nursery en wat verhaaltjes vertelde van tijd tot tijd. Zelf was hij immers ook ongewenst hier gekomen vanuit Shadowclan, net op de grens van de leeftijd waarop hij toelaten werd. En waar zijn broer iemand was waar Riverclan trots op zijn was hij… naja, zichzelf. “Soms klinken dingen te mooi om waar te zijn, ik weet het. Maar je was er niet bij toen ik de babies gemaakt heb, al kan ik kijken of ik Roseburn kan overhalen voor een recreatie van die situatie?” Plaagde hij met een geamuseerde toon terug, duidelijk aan het uitlokken op meer. De oudere kattin was veel te goed in hem te negeren en dat vond hij tergend irritant. Hij hielt juist van aandacht en reactie, negatief of positief maakte hem dan niet eens uit. Gewoon… iets. En Butterstar gaf hem vrij weinig om aan vast te haken. Bij haar enorm saaie vraag duwde hij dan ook zijn oren kort naar achteren, zijn zilverblauwe blik kalm in de hare gericht. Hoewel hij altijd lachte hadden zijn ogen vaak wat leegs en calculerend. “Natuurlijk weet ik dat, als je constant de clan lastig valt kom je nog wat te weten hoor” Hij vleide zijn staart kort onder haar kin en nam hierna de leiding, om richting de plek te lopen. “Het is bij een kleine schuur in een twoleg tuin. Er woont er ook een kittypet. Knappe kater, mist echter zijn juwelen en dus enorm saai geworden” Want dit was echt de informatie die zijn metgezel nodig had.

The extreme always seem to make an impression

I'll know my name
as it's called again

Oke, hoe lang moest ze dit toe staan voor ze hem een klap voor zijn bek zou geven? Het kon toch nooit zo lang duren zou je denken.. Haar oren trokken geirriteerd maar ze probeerde hem toch maar te negeren. Als ze zou reageren was dat precies wat hij wou. Ze was beter dan dat. Sterker. "Misschien dat ik toch eens een twoleg zou moeten overhalen om jouw 'juwelen' te verwijderen. Niet dat dat zoveel verschil maakt in het maakgedeelte. Maar het zou je testosteron onder controle kunnen krijgen. Hmpf." Ze schudde haar kop, het niet kunnen helpen dat ze een kleine grijns kreeg bij de gedachten en strekte zichzelf uit. "Kom op dan. Laten we snel zijn Warhound. Ik wil terug zijn voor de twolegs rondlopen. Voor we zometeen echt een juweelloze jou hebben." Ze rolde met haar ogen maar zette het op een rennen richting het twoleg gebied.

One voice may speak you false,
but in many there is always truth to be found.