One, two, three and action!

Rosekit

De kleine kitten was een ondernemende mini versie van Dustrise zelf. Ze tijgerde door de Nursery en Queens zette haar geregeld terug in het nest naast Sandflower. Dan zuchtte de kitten en keek ze hoopvol naar het gat in de Nursery waar ze nog niet in de buurt mocht komen van de Queens. Maar waarom dan? Ze rook allemaal bijzondere geuren die van buiten de Nursery kwamen maar ergens wilde ze ook heel graag bij haar mama blijven, dicht bij haar en weg van de enge buitenwereld. Wat als daar boze katten waren? En als ze haar pijn zouden doen? Toen ze iets van geritsel hoorde bij de ingang keek ze verbaasd naar het gat dat even zwart werd en daarna weer helder. Wat was er zonet gebeurt?

Rosekit

Haar oogjes werden groot toen ze een kat voor zich zag staan die ze niet kende. "Ik ben Ardentpaw" miauwde hij en ze schuifelde wat naar achteren. Hier had ze niet op gerekend! Haar oortjes zakten wat terug en ze keek van zijn poten naar boven in twee paar.. vriendelijke ogen? "Rose..kit" piepte ze voorzichtig waarna ze een beetje ontdooide. Die andere kat was al Apprentice! Dat duurde nog zo lang voordat zij dat mocht worden. Ze schuifelde weer wat naar voren en duwde haar roze neusje tegen Ardentpaw's voorpoot aan. Hij rook raar. Naar was er daar buiten het gat was. "Jij stoer?" vroeg ze hem toen met een klein voorzichtig glimlachje.

De kitten stelde haarzelf voorzichtig voor als Rosekit. "Dat is een mooie naam," vertelde Ardentpaw haar. Hij had gemerkt dat kittens die een beetje verlegen waren goed reageerden op complimenten. Dus dan werd het maar complimenten geven. Hij keek verbaasd toe hoe Rosekit naar voren schuifelde en haar neusje tegen zijn voorpoot drukte. Waar was dat nou weer voor? "Jij stoer?" Ardentpaw schudde zijn kopje. Nee. Hij was helemaal niet stoer. Hij kon nog niet vechten en jagen ook niet zo goed. "Maar ik ben wel lief en ik hou van avontuur." Veel avonturen had hij niet echt gehad, tenzij je nieuwe katten ontmoeten een avontuur noemde. Ergens was dat ook wel, maar toch telde hij het zelf niet mee. Nee, nieuwe katten ontmoeten was leuk en interessant en alles, maar een avontuur had gevaar en een doel. Misschien zat er soms wel eens een vijand bij om te bevechten ook.

Rosekit

Blij knikte ze naar Ardentpaw. Ja, dat vond zij ook! Maar hij was niet stoer? "Maajr.. Jij hebt stoere naam?" miauwde ze met een frons. Dat klonk toch veel stoerder? Ardent? Rose klonk heel lief maar ook heel mooi. Mama had goed nagedacht voordat ze haar een naam gaf, dat wist ze zeker. "Mama lief" miauwde ze en ze en keek verwachtingsvol omhoog. Had Ardentpaw ook een lieve mama? Net als zij? Ze liep naar de hoek van de Nursery toe en sleepte er een mosbal uit. Dat was nog een heel karwij! Terwijl ze met al haar kracht de mosbal uit de hoek sleepte botste ze tegen de rand van een nest op waar ze de mosbal overheen trok. Uiteindelijk kwam ze dan toch bij Ardentpaw en liet ze die voor zijn poten vallen terwijl ze hijgend weer op adem kwam. Pfoe, dat had meer kracht gekost dan ze dacht.

Oh. Blijkbaar vond ze zijn naam stoer. Was zijn naam wel stoer? Het betekende vurig, maar dat snapte hij nog niet helemaal, want hij had geen rode vacht. Hij kon het ook niet vragen, want degene die hem zijn naam had gegeven had hij nooit gekend. Toch, misschien was zijn naam een beetje stoer. Hij glimlachte dan ook. Rosekit bracht er daarna uit dat ze haar moeder lief vond, het was een beetje een willekeurige opmerking voor hem, al zou het voor Rosekit vast logisch zijn. Ze keek hem aan met verwachtingsvolle oogjes en dat gaf hem toch een beetje het gevoel dat hij iets moest zeggen. Hij wilde haar niet teleurstellen, zo enthousiast dat ze leek om hem te ontmoeten. "Dat geloof ik gerust hoor. Maar mama's zijn altijd lief," miauwde hij terug. Hij wist het niet van zijn eigen moeder, maar hij hoopte dat dat waar zou zijn. Het was dus een beetje raar om iets te zeggen zonder te weten of het ook echt een feit was. Maar hij hoefde er gelukkig nu nog niet verder op in te gaan, want Rosekit leek ineens geïnteresseerd in een mosbal. Met wat moeite bracht de jonge kitten deze dan naar hem toe. "Wil je spelen?" vroeg hij haar, zijn kopje wat scheef. Vast wel, als ze al die moeite had gedaan het balletje naar hem te brengen.

Rosekit

Alle mama's waren lief? Wat ongelovig keek ze naar Ardentpaw. Zou hij gelijk hebben? Ze wist het niet zeker maar ze vertrouwde erop dat hij de waarheid sprak. Instemmend knikte ze en ze drapeerde haar staartje over haar pootjes. Toen hij haar vroeg of ze wilde spelen knikte ze zo heftig dat ze het idee had dat haar kopje loskwam van haar lijfje. "Jha!" piepte ze opgewonden. Ja, eindelijk een speelmaatje! Ze zakte door haar voorpootjes en rolde op haar rug waardoor haar roze kittenbuikje zichtbaar werd. Wilde hij misschien ook stoeien dadelijk? Haar oogjes glommen toen ze zich doorrolde en tegen de mosbal aantikte.

Zijn vermoedens klopten. Rosekit leek erg gezet op het idee om met hem te spelen. Zo erg dat haar kopje wazig werd, zo snel knikte ze. Ze piepte een 'ja'om vervolgens op haar rug te rollen. Hm, zo speelde ze toch helemaal geen spelletje met een mosbal? "Wat wil je spelen dan? Je kan heel veel spelletjes doen met een mosbal, aangezien je zo veel moeite hebt gedaan om die te pakken," stelde hij voor. Ardentpaw moest toch een beetje sturen naar wat ze zouden gaan doen, want niet alles kon. Hij kon moeilijk met haar gaan stoeien, want hoewel hij klein was vergeleken met zijn leeftijds genootjes, Rosekit was nog een heel stuk kleiner. Hij zou haar dan pijn kunnen doen en dat wilde hij niet.