Territorium tour [Lotuspaw & Rosepaw]

De eerste week zou hij Lotuspaw zelf wakker maken. Het ritme van vroeg wakker te worden zat er nog niet in. Daarna moest ze op tijd komen of anders een strafje (eh ofzoiets), want dat vond hij namelijk erg belangrijk. Appleseed was een beetje nerveus. Blueflower voelde zich niet goed dus had ze gevraagd aan hem of hij Rosepaw mee wilde nemen op de toer. Nu had hij twee apprentices die hij moest verdedigen. Twee kittens eigenlijk nog. De kater stapte uit zijn den en schudde zich uit. Hij blikte nog even naar het nest van de prachtige kattin. Van Chivysniff had ze rust gekregen en dat nam ze nu. De zon kietelde zijn neus. Hij draaide zijn kop weer naar voren en op een drafje ging hij naar de apprentice den. Meestal lagen de nieuwere apprentices vooraan, omdat het daar kon tochten. Echt lief was het niet, maar zo ging de rangorde nu eenmaal. Zo lag de deputy bij hun in het midden, lekker warm. Samen met zijn vrouw Silvercloud. Appleseed liet zijn ogen wennen aan het schemer donker. Daar lagen ze! De kersverse apprentices. Hij stapte over een paar nesten heen voor bij de schattige kattin te komen. Hij gaf een por tussen haar ribben. "Hé Lotuspaw, wakker worden." Zijn stem was zacht. Hij was altijd een statige kater geweest, maar als je op de juiste knopjes kon drukken had hij een bubbelige persoonlijkheid en een warm hart. Wat verder lag de zwarte apprentice van Blueflower. Ook zij kreeg een por. "Rosepaw opstaan, Blueflower voelt zich niet lekker dus je komt met ons mee." Toen hij vaststelde dat ze hem gehoord hadden ging hij terug naar de ingang van het camp. Oké spannend. Eerste les, geen eten meer nemen.

Only for Rosepaw en Lotuspaw
Note: dit is voor de Windclan bezetting (omdat deze nog ongoing is)

“Rosepaw opstaan, Blueflower voelt zich niet lekker dus je komt met ons mee.” gonsde de stem van Appleseed door haar oren. Met een slaperig hoofd keek ze het hol door. Ze was niet in de Nursery een beetje verward knipperde ze met haar ogen. Toen drong het tot haar door, ze was nu een apprentice, gister had ze de ceremonie gehad en haar nieuwe mentor was Blueflower, vandaag zou ze een tocht door het territorium maken. Enthousiast sprong ze op. Ze vond het wel jammer dat haar eigen mentor haar eerste training niet deed, maar ja met een andere leerling meegaan was ook leuk. “gaan we door het territorium?” vroeg ze. Eigelijk wist ze het antwoord al maar ze wou het gewoon even verzekeren. Met een paar lukken waste ze wat stukjes mos uit haar vacht. “Mogen we alvast wat eten?” smachtend naar een vis of muis keek ze lang Appleseed naar de hoop verse prooi.

Met een brein vol eerste indrukken slapen bleek lastig te zijn voor kersverse apprentice Lotuspaw. Ze had nauwelijks kunnen slapen vannacht! Haar nieuwe plek in de apprentice den voelde wat leeg aan, nu ze niet meer samen met haar broertje en moeder in één nest lag. Ze had wel veel ruimte, dat was een heel groot pluspunt, het werd toch echt krapjes in de nursery! Hier kon ze zich gewoon omdraaien zonder iemand te schoppen en als ze op stond om haar nest uit te gaan, kon ze dit doen zonder het risico te lopen om haar hoofd te stoten. Echter was het allemaal ook spannend, zo alleen opeens. En haar plekje was ook een stuk minder warm! Haar nest lag vlakbij de ingang van de den, wat betekende dat ze iedere windstoot voelen kon. Gelukkig waren er nog maar weinig van, maar als het dalijk herfst werd..

Uiteindelijk lukte het haar toch om in slaap te komen, al begon de lucht al wat op te lichten toen haar ogen zich sloten. Het voelde dan ook alsof ze geen seconde slaap had gehad toen haar mentor haar kwam wakker maken! Ze knorde wat klagelijk toen ze een por kreeg, maar glimlachte toch lichtjes toen ze Appleseed herkende. Want ondanks de weinige hoeveelheid slaap, had ze ook heel veel zin in haar allereerste training! Ze kwam overeind en gaf haar vacht een aantal goede likken, zodat er geen gekke plukken omhoog zouden staan dalijk. Na al dat gewoel zag haar vacht er namelijk niet zo heel mooi uit! De vacht op haar hoofd kon ze zelf niet goed neer krijgen (dat had Tawnynose, haar mama, voorheen altijd gedaan) maar het moest er maar mee door, ook al vond Lotus dat nou echt niks. De apprentice trippelde haar nieuwe den uit en zag Appleseed zitten bij de kampuitgang, Rosepaw liep ook al naar hem toe. Haar hart bonkte wild; ze was nog nooit eerder het kamp uit geweest! Ze ging naast hem zitten, met een warme "Goeiemorgen!", allang weer vergeten dat ze slecht geslapen had. Nieuwsgierig keek ze hem aan en ook naar Rosepaw, toen die vroeg of ze wat mochten gaan eten. Ook Lotus had honger, merkte ze op aan haar knorrende buikje. Verwachtingsvol keek ze naar haar mentor.

Met een warme blik zag hij de zwarte apprentice op hem af lopen. Nu pas zag hij de schildpad aftekeningen met hier en daar wat lichtere vlekken. Hmm zo leerde hij ze ook eens kennen op een andere manier. Uiteindelijk kwam Lotuspaw ook aandraven. Ze zag er netjes uit, alleen het plukje op haar hoofd was erg grappig. Hij moest een lachje binnen houden. Zoals verwacht werd meteen de etensvraag gesteld. Rosepaw keek al verlekkerd naar de prooistapel. "Nee, jullie zijn nu apprentices en jullie eten dus na de kittens en de moederkatten. We vertrekken op een lege maag en als we doordoen zijn we voor zonsondergang terug om nog mee te eten." Het zou een lange dag worden voor de kinderen. Zijn maag was het al gewoon, deze kittens zouden bijna omvallen. Een glimlachje kwam op zijn gezicht. Ze waren echt nog klein. Het smolt zijn hart. "Oké, leg je vacht nog wat deftig en dan zullen we vertrekken," miauwde hij zachtjes. Zijn ogen volgden de ochtendpatrouille die erop uit trok. Later konden ze meegaan met een patrouille, dat was altijd leuk. "Blijf achter mij of naast mij lopen, niet afdwalen." Nog iets? De kater sprong recht en draaide zich om. Zijn herinneringen met voor de eerste keer uit het camp gaan verschilden van hun. Hij was in de bergen getraind en was dus als kitten al het camp uit gemoeten toen het overstroomde.

“Nee, jullie zijn nu apprentices en jullie eten dus na de kittens en de moederkatten. We vertrekken op een lege maag en als we doordoen zijn we voor zonsondergang terug om nog mee te eten.” vertelde Appleseed haar streng. Een beetje vernedert knikte Rosepaw. Ze had het kunnen weten, het was haar vaak genoeg verteld. Maar haar buikje knorde nog steeds en de gedachte dat ze aan het einde van de dag pas kon eten kwelde haar wel. Een lachje kwam op zijn gezicht. Rosekit lachte terug. “Oké, leg je vacht nog wat deftig en dan zullen we vertrekken,” Rosepaw likte nog snel een paar keer over haar borst, en volgde Appleseed en Lotuspaw die uit de Apprentice den stapte. “Blijf achter mij of naast mij lopen, niet afdwalen.” Rosepaw knikte opnieuw, nieuwsgierigheid en een beetje zenuwen knaagde aan haar. Haar eerste training als leerling! Ze dartelde naast Lotuspaw achter de cyprische kater aan. Ze was nooit veder het kamp uit geweest dan de rivier, daar had ze haar eerste schelpje gevonden. Het was bijna twee manen geleden, maar het leek bijna een heel jaar. De afgelopen dagen waren zo snel gegaan. Ze keek opzij naar Lotuspaw, de leerling zag er wat moe uit. Ze had waarschijnlijk moeite gehad met het slapen zonder moeder naast zich bedacht ze zich. Ze kon het begrijpen de eerste keer zonder de zachte vacht van een moeder was niet makkelijk maar Rosepaw was er aan gewend geraakt. Ze had anders heerlijk geslapen, het was iets kouder als de Nursery maar veder was het prima. "heb je lekker geslapen? vroeg ze de witige leerling.

Geen eten! Oh, dat vond Lotus wel heel lastig om te accepteren. Bijna wilde ze gaan protesteren, maar ze kon zichzelf nog net inhouden. Ze was nu een apprentice en dan moest ze zich ook zo gedragen.. Maar ze had nog steeds honger! Dus slaakte ze maar een uiterst diepe zucht om haar afgunst te tonen zonder werkelijk te klagen. Mokkend keek ze naar haar pootjes. Toen ze opkeek zag ze haar mentor naar haar glimlachen en dus liet ze haar boze houding maar weer wat varen. Hij kon er ook niks aan doen dat de regels zo stom waren... Toen hij de opdracht gaf om haar vacht netjes te maken kleurden haar wangetjes wat rood. Oh dat stomme plukje ook. Ze gaf een paar krachtige likken over haar poot heen waarna ze deze over haar koppie heen trok, maar erg veel deed het niet. Toen ze eindelijk gingen vertrekken knikte Lotus op de opgedragen woorden. "Ja meneer!" opperde ze statig en saluteerde naar hem met een glimlachje. Met z'n drieën trokken ze het kamp uit, waar Lotus vervolgens haar ogen uitkeek. Ze was nog nooit eerder het kamp uit geweest. Ze zorgde er dan ook wel voor dat ze dichtbij Appleseed bleef. Een beetje spannend was het immers wel. Door de vele indrukken reageerde ze pas een paar seconde later op de vraag van Rosepaw of ze goed geslapen had. "Niet echt," gaf ze eerlijk toe waarbij ze de andere apprentice aankeek. "Het was gek opeens in een andere den,"

Hij keek naar de twee zenuwachtige apprentices. Ze waren om op te eten. Niet echt, ook al voelde hij een lichte honger op komen. De cyperse kater hoorde ze zachtjes praten achter hem, precies of hij hen niet mocht horen. Zijn zware poten hielden een hoog tempo aan. Soms moest hij eraan denken dat hij kittens achter zich had en hield hij zich in. Voor hem was er nog niet veel te zien. Ze waadde door de stroom die rond het camp lag en dan was er een weide vol riet. Na zo een halfuurtje stappen kwamen ze bij het bos. Hier stopte hij. Hij draaide zich om, maar ging niet zitten. Ze zouden gauw genoeg verder gaan. Zijn appelgroene blik keek bijna vertederd naar de kleintjes. Waren ze al moe? "Oké, wat we nu zijn doorgelopen noemen wij neutraal gebied. Het heeft geen naam, maar verbind alle gebieden met elkaar. Achter mij ligt The Small Forest, hier vind je goed mos voor je nest of voor de nesten van elders." Oei, misschien had hij ze er als laatste naartoe moeten leiden, dan konden ze het mos meegenomen hebben naar het camp. Stom oké dat stond op zijn lijstje. Hij glimlachte naar hun en ging verder. "Wat zou je allemaal zo vinden in een bos?" Hij sprak naar de twee toe, het was geen quiz of wedstrijdje, maar misschien konden ze samen raden wat voor prooi er zat of bloemen of planten.

“Niet echt” antwoordde Lotuspaw op haar vraag. “het was gek in een andere den” Rosepaw knikte, “Het went hopelijk snel, een goede nacht slaap kunnen we wel gebruiken.” antwoordde ze. Ze wou Lotuspaw nog iets vragen, maar Appleseed stapte al behoorlijk door dus rende ze gauw achter hem aan. In vergelijking met de grote kater leken haar pootjes inieminie. Elke stap voor de Warrior was twee stappen voor de kitten. Ze vroeg zich af hoelang ze dit nog ging volhouden. Een beetje zenuwachtig liep ze achter hem aan. Haar staartje zwiepte wild achter haar aan. Plots stopte Appleseed en hij draaide zich om, Rosepaw botste bijna tegen hem op, en krabbelde snel terug. Ze keek Appleseed verlegen aan. “Oké, wat we nu zijn doorgelopen noemen wij neutraal gebied. Het heeft geen naam, maar verbind alle gebieden met elkaar. Achter mij ligt The Small Forest, hier vind je goed mos voor je nest of voor de nesten van elders.” vertelde hij. Rosepaw ging zitten en sloeg haar staat over haar voorpoten, ze luisterde aandachtig naar wat hij allemaal te zeggen had, ze wou niks missen. “Wat zou je allemaal zo vinden in een bos?” stelde hij de leerlingen. Rosepaw spitste haar oren, dit wist ze! “Bomen natuurlijk, struiken en allerlei plantjes. En dieren, eh.. prooi!” kirde ze vrolijk. Blij dat ze antwoord wist. Ze was al bang geweest dat ze op een of andere manier een achterstand had gehad op de andere kittens en het domme vogeltje van de groep zou zijn. Opeens schoot haar nog wat te binnen, “en er is ook een rivier, daar zijn we naar vernoemd, rivierclan! Ik ben daar ooit geweest met mijn moeder, en toen heb ik allemaal schelpjes gevonden.” haar blijdschap verdween als sneeuw voor de zon, en apurt staarde ze naar haar pootjes, de rivier was de lieveling plek van haar moeder geweest, ze had daar schelpjes gevonden en die aan haar geven, ze was er toen zo blij mee geweest. Haar gedachtes kwelde haar en ze kneel met haar oogjes, ze miste haar moeder nog steeds zo vreselijk. Ze opende haar oogjes weer en keek Appleseed aan, haar ogen waren gevuld met tranen. Snel knipperde ze weg.

Rosepaw zei dat ze hoopte dat het snel zou wennen, in een andere den slapen, en Lotus knikte instemmend. Ze wist niet hoeveel nachten ze zo vol ging houden! Ze was nooit een slechte slaper geweest, dus dit was als een verrassing gekomen. Ze vond bij haar mama slapen dan ook heel erg fijn. Ze zou het er na haar training is over hebben. Over de training gesproken, wat liep die Appleseed toch snel! Haar lichaam had was aerodynamisch gebouwd, maar ze was ook nog maar klein en dan was deze snelheid aanhouden nog knap lastig. Bovendien gingen ze ook het water door, waarbij ze haar snuitje wel heel hoog de lucht in moest houden wilde ze hier niet in verdwijnen! Ook waren de stenen zo glibberig. Gelukkig had ze als kitten al kunnen oefenen met omgaan met water, aangezien de nursery vlak naast het water lag en het niet ongewoon was voor queens om met hun kits te gaan peddelen in het water. Het rietveld waar ze daarna doorheen liepen was wat bekender aan haar pootjes, immers was het kamp zelf gemaakt van riet. Toch voelde het ook weer anders, en wat een boel nieuwe geuren rook ze toch! Zo bleven ze een lange tijd doorlopen. Hoewel de eerste paar minuten nog bomvol nieuwe indrukken was, begon ze zich te vervelen na tien minuten. "Zijn we er al bijna?" durfde ze te vragen, maar het duurde nog lang voordat ze werkelijk aankwamen. Toen ze eenmaal in het bos gearriveerd waren, keek Lotus echter haar ogen uit. Wauw! Zoiets had ze nog nooit gezien. Gretig luisterde ze naar de informatie die Appleseed haar gaf. Goed mos voor haar nest? Haar oortjes schoten overeind! Misschien kon ze dan lekker slapen vannacht! "Mogen wij misschien wat mos meenemen voor ons nest?" vroeg ze dan ook dapper met een lief glimlachje. Toen haar mentor vroeg wat er allemaal te vinden was in het bos, moest Lotus even nadenken. Hierdoor kreeg Rosepaw de kans om als eerste te antwoorden. "Muizen zitten ook in het bos," voegde ze er nog aan toe, want dat had haar vader Avocetdash haar verteld. "En vissen in de rivier, zoals een salm of een karper," besloot ze ten slotte, want dát wist ze dan weer van haar moeder Tawnynose die een hele goeie visser was. Dat ze zalm nog niet helemaal goed uitsprak wist ze niet. Lotus keek opzij toen Rosepaw opeens heel sipjes deed en wat ongemakkelijk keek ze naar Appleseed. Wat moest ze daar nou mee? Waarom huilde Rosepaw nou bijna? Het was toch hartstikke leuk hier?

Hij luisterde naar de twee die hem braaf antwoorden gaven. Wat een enthousiastelingen! Hij was echt blij met hun. Vooral Lotuspaw dan, maar hij voelde dat hij ook wel veel samen met Blueflower en Rosepaw ging trainen. Het kon ook uitgedraaid zijn in twee stommelingen die niet geïnteresseerd waren. Dat die maar door de twolegs mee werden genomen. Appleseed knikte bij de vraag om mos mee te nemen. "Inderdaad, het is zalm Lotuspaw, met een z. Soms zitten er ook meervallen in de rivier, maar dat komt straks. In het bos leven muizen, kleine vogels en soms zijn er wat konijnen. Onlangs heb ik zelfs herten gezien!" Hij werd een beetje geremd in zijn enthousiasme toen hij de tranen van Rosepaw zag. Oei eh. Help? Waar bel ik Chivysniff of Coyotepaw? Hij keek eventjes helemaal verloren, maar besloot dan om een poot uit te slaan en de kitten naar zich toe te trekken. Hij overliep haar zinnen. Moeder... het moest haar moeder zijn. Hij duwde haar in zijn dikke, glimmende pels en gaf een lik over haar oren. "Soms hebben we tegenslagen. Net zoals het bos achter ons. Het heeft al overstromingen meegemaakt en het heeft ook al in brand gestaan. Toch moet je kijken hoe goed het erbij staat. Uiteindelijk komen we er wel weer door," Miauwde hij zachtjes. Hij zette zijn poot weer op de grond en wandelde nu naar Lotuspaw. "Hier jij hebt ook een lik nodig." Waarna hij het plukje haar op haar hoofd goed legde. Hij draaide zich weer om, zodat hij ze allebei kon aankijken. "Oké dames, steek jullie neus in de lucht, wat ruiken jullie?" Ze stonden in de wind, dus dat was heerlijk.

Mogelijke ruikdingen:
- muis
- mus
- mos
- reiger
- natte aarde
- Thunderclan
- hars
- uil

Appleseed duwde zijn glanzende vacht tegen haar aan en gaf haar een lik over haar kop. Rosepaw perste er een halve glimlach uit en keek hem aan. “Dank je wel” en ze drukt haar neus tegen zijn schouder aan. Ze liet zachtjes nog een laatste snik horen. Appleseed zette een stap in de richting van Lotuspaw en met een snelle lik legde hij haar plukje goed. Rosepaw schudde haar tranen weg, en wiebelde met haar oortjes. Ze voelde zich al een stuk beter. Het was alsof eindelijk iemand begrip had voor wat haar al dagen dwars zat. Het was alsof iedereeen haar moeder vergeten was behalve zij. Enkel kon ze er niet lang meer over na denken, Appleseed vroeg wat ze allemaal roken. Enthousiast stak ze haar neus in de lucht en wiebelde er een beetje mee. Ze opende haar mondje, ze rook iets, het kwam haar bekend voor maar ook weer niet. Het rook een beetje naar prooi, maar dan anders. Opnieuw snoof ze diep in. Vogel! Het was een vogel. “Ik ruik een vogel,” kirde ze. “het ruikt naar vogels en een beetje naar prooi, maar ik heb het nooit eerder geroken op de prooi stapel.” ze haalde haar neus op. De geur drong diep haar neus in. Met grote oogjes staarde ze Appleseed aan. “het is een roofdier denk ik, een oel!” ze wist niet of ze het goed uitsprak, haar pleeg moeder had er over verteld. Maar ze had nooit echt geluisterd.  

Yes, ze mocht een beetje mos meenemen voor haar nest. Dat zou haar vast goed doen en dan zou ze goed kunnen slapen! Appleseed keurden allebei hun antwoorden goed en trots spitsten haar oren zich vooruit. Wel had ze het woord 'zalm' verkeerd uitgesproken maar nu ze het wist kon ze zichzelf verbeteren, dus ze maakte zich er niet al te veel zorgen om. Haar mentor noemde nog meer dieren op, maar toen hij ook herten zei, keek Lotuspaw nieuwsgierig op. "Wat zijn dat?" vroeg ze met een vragende blik, immers had ze daar nog nooit van gehoord. Toen plots Rosepaw begon te snikken, wist ze niet zo goed wat ze doen moest. Wat ongelukkig keek ze naar haar mentor; die mocht het oplossen. Ze zag hoe hij haar een lik over haar oren gaf en maakte mentaal een notitie. Zijn verhaal over het bos was heel mooi. Zij moesten ook groeien, net zoals de bomen. Dat vond ze een mooie vergelijking. Ook zij kreeg een lik over haar kop heen en stralend keek ze naar haar mentor. Net zoals haar moeder altijd deed! Ze gloeide helemaal. Lotus kwam overeind en gaf Rosepaw ook een lik over haar kop heen, Appleseed nadoend. Toen gingen ze door met de training, met misschien nog wel meer energie en motivatie dan daarvoor! Samen snoven de apprentices aan de lucht. "Ik ruik iets maar ik weet niet wat het is!" slaakte Lotus verward uit. "Die geur heb ik nog nooit geroken. Het is geen prooi want anders had ik die wel herkend," voegde ze hardop nadenkend toe. Rosepaw uitte dat ze een vogel geroken had, maar Lotus schudde haar kop. Nee, zij had wat anders geroken. De twee apprentices waren een andere geur op het spoor! Een oel was wat Rosepaw rook, maar daar had Lotus nog nooit van gehoord. "Wat is een oel?" vroeg ze zowel aan de ander als aan haar mentor.

“Wat is een oel?” had Lotuspaw haar verward gevraagd. “Dat heeft mijn pleegmoeder vertelt,” dit keer dacht ze niet aan haar echte moeder. Ze had geen zin meer om zielig te doen voor de neus van Appleseed en Lotuspaw. “een grote vogel die ook prooi eet zoals wij, maar dan vooral muizen.” ze haalde haar schouders op. “Ik weet niet zeker of het er een is.” en ze keek hopend naar Appleseed. Hij zou het antwoord wel weten. Rosepaw keek omhoog tussen de bomen, zoekend naar eventuele andere aanwijzingen. Ze wiebelde wat nerveus met haar oortjes, luisterend of ze een vogel hoorde vliegen. Maar dat was niet het geval. Wel hoorde ze een heel hoop andere dingen, de rivier, fluitende mussen, en een aantal geluiden die ze niet thuis kon brengen. Terwijl haar gedachten afdwaalde voelde ze zich een beetje overweldigd door alle nieuwe dingen, de nieuwe geuren, nieuwe geluiden en een heleboel nieuwe info.

Knuffeltijd was gedaan, het werd ook eens hoogtijd om te gaan. De zon kroop hoger en hoger. Hij luisterde naar wat ze allemaal roken. Even was hij vergeten dat ze natuurlijk wisten hoe prooi rook, dus hij was erg onder de indruk. Hij stak zijn neus in de lucht toen de apprentices vragend naar hem keken. "Inderdaad, goed geroken Rosepaw. Het is een uil!" Geen oel, maar toch was het cute. Misschien kon hij ze er later mee pesten, zoals Arcticwolf altijd met hem deed. "Een uil zit meestal in een boom, je weet welke boom door de uilenballen. Het zijn zoals onze haarballen, maar ook met botjes in. Je hoort hen nooit, want het zijn de stilste jagers in het bos." Even liet hij een dramatische pauze vallen. Daarna keek hij naar Lotuspaw, ze had iets heel belangrijks geroken. "Kom we gaan eens uitzoeken waar die geur van jouw vandaan komt!" Hij draaide zich om en ging hen voor. Weer met een stevige tred. Later zouden ze ook zo wandelen, misschien met meer gracieuze stappen. Later zouden ze zelf deze tour doen voor hun eigen apprentices. Appleseed leidde hen door het bos tot ze uiteindelijk bij de boomgrens kwamen. Daar stapte hij door. Het land glooide een beetje naar beneden. Zijn poten tintelde, maar zwemlessen zouden later wel komen. De cyperse kater wandelde naar de rivier. Hier stopte hij. Het leek een soort wandelpad in de rivier, de Steppingstones. Hij draaide zich weer om een ging zitten. "Ruik nog eens."

Lotus luisterde naar de uitleg van Rosepaw. Interessant, een vogel die hetzelfde aten als zij? Wat gek! Normaal aten zij vogels. Of nou ja, RiverClan at eigenlijk bijna nooit vogels, maar toch vielen de dieren onder de categorie prooi. Appleseed verbeterde de uitspraak van Rosepaw, het was dus een uil en geen oel, en ook de andere informatie die hij vertelde sloeg Lotus goed op. Ze tuurde naar de grond maar zag geen haarballen liggen. Misschien kon ze ze gewoon niet vinden en keek ze met haar neus! De stilste jagers in het bos wouden misschien ook geen spoor achter laten, dat kon het ook zijn. Ergens vond ze het wel spannend dat ze zo benoemd werden. "Wij zijn veel stiller toch?" vroeg ze dan ook, immers waren katten veel intelligenter dan vogels toch? En vleugels hoorde je altijd zo klapperen! Toen gingen ze op onderzoek uit wat Lotuspaw zelf geroken had. Het moest dus vast een aparte geur zijn als er zo geheimzinnig over gedaan werd. Met gespitste oortjes trippelde ze achter haar mentor aan, maar het ging weer wel erg snel. Haar pootjes moesten een stuk sneller bewegen dan normaal om hem bij te houden. Ze kwamen nu aan bij de rivier, ooh, zouden ze gaan zwemmen? Met spanning keek Lotus naar het stromende water. Ze zou maar wat graag erin springen zodat ze haar brandende spieren wat verkoeling kon geven maar ze wachtte netjes naast haar mentor. Hard snoof ze de lucht in toen hij haar vertelde om nog eens te ruiken. "Wat is dat toch?" vroeg ze nieuwsgierig, toen ze opnieuw de geur rook die ze net ook geroken had maar nu veel sterker. Het moest wel iets heel groots zijn als het zo'n sterke geur achter liet!

“Inderdaad, goed geroken Rosepaw. Het is een uil!” complimenteerde Appleseed haar. Rosepaw keek beschaamd, het was uil geen oel! Dat zou haar later wel duur komen te staan, dat hadden sommige oudere kittens ook gedaan toen ze nog maar een paar manen was. “Een uil zit meestal in een boom, je weet welke boom door de uilenballen. Het zijn zoals onze haarballen, maar ook met botjes in. Je hoort hen nooit, want het zijn de stilste jagers in het bos.” vervolgde de cyperse kater. Rosepaw staarde snel tussen de wortels van de bomen, haar pleegmoeder had ook verteld dat uilen stoute kittens aanvielen.
Misschien was het gewoon een fabeltje geweest om haar gedij te houden maar toch vertrouwde ze het niet. Tot haar opluchting waren er geen haarballen te vinden. De geur was immers ook al wat ouder. “Kom we gaan eens uitzoeken waar die geur van jouw vandaan komt!” voor Rosepaw zich verder druk kon maken over de uil stapte Appleseed al met grote passen weg. Ze sprinten snel een stukje achter hem aan. Met die grote lange poten was het best moeilijk hem bij te houden. Bij de rivier stopte hij pas. Rosepaw slikte snel een brok in haar keel weg, ze kon haar moeder nooit trots maken als ze de hele tijd treurde en niet op de les letten. Haar was namelijk verteld dat haar moeder naar haar keek vanuit de zilverpels. De mentor stapte nog een stukje verder en stopte bij een aantal stenen die een soort brug vormt naar de overkant. Ze herkende ze als de steppingstones. “De steppingstones!” miauwde ze vrolijk. “Ruik nog eens.” commandeerde Appleseed Lotuspaw. Ook rosepaw stak haar neus in de lucht. Ze rook een sterke geur, waarschijnlijk iets groots. Het rook naar vis maar ook naar vogel. Misschien een vogel die vis at? Ze wou het alweer hard op zeggen, maar slikte het in. Lotuspaw had de geur gevonden dus zij mocht het zeggen.

Hij keek naar de twee nieuwsgierige snoetjes. Zelf ging hij tot aan de oever staan en snoof de geur diep op. Hij liet zijn bekje een beetje open staan en keek dan om. Zijn appelgroene ogen namen de twee goed in zich op. "Zie je wat ik met mijn mond deed? We hebben daar ook geurreceptoren, als een geur onbekend lijkt kan je je mond altijd nog open doen om het beter te bepalen." Hij ging zitten en wiebelde met zijn oren. Even liet hij de spanning stijgen. "Dit is de geur van Thunderclan. Hebben jullie al gehoord over hen?"

De jonge warrior proefde de lucht toen Rosepaw dat zei. Inderdaad. Hij knikte. "Er is inderdaad een reiger in de buurt. Dat is een vogel die op kleine vissen of kikkers jaagt." Met een grote glimlach knipoogde hij trots naar Rosepaw. Ze was echt goed bezig en Lotuspaw had de Thunderclan geur opgemerkt, daar was hij ook erg trots op. Appleseed keek nu naar zijn eigen apprentice. "Thunderclan is een van de vier clans. Zij leven voornamelijk in het bos en bezitten de Sunningrocks. Ze eten vooral muizen en vogels zoals houtduiven of mussen. Thunderclanners zijn niet heel sterk, maar wel slim en handig, ze klimmen ook vaak in bomen." Ja de boskatten waren eigenlijk niet echt gespecialiseerd als het op vechten aankwam, maar ze stonden hun mannetje en verloren bijna nooit.

Het bleek de geur van een andere clan, ThunderClan, te zijn. Logisch dat Lotus dat niet herkende! Nog nooit eerder had ze een andere geur dan die van RiverClan geroken. Super spannend vond ze het, maar ook heel interessant. Ze keek met opstaande oortjes naar de stenen die de grens tussen de twee clans aanduidde. "Ik dacht dat de sunningrocks van ons waren," merkte ze toen scherp op, immers had ze dat ooit van haar moeder gehoord! Die was altijd daar ook altijd fel over dus bootste kleine Lotus dat na.
- Sorry voor de late reactie! Drukke periode achter de rug c;