Open - Will the sun ever shine again?

Het was niet vaak dat de eenzame poes buiten het kamp te vinden was, maar de keren dat ze zich buiten haar zelf geplaatste muren van comfort bevond, werd dat telkens weer afgestraft. Kort geleden de nevel die plots op was komen zetten, nu was het de regen die onaangekondigd aan was komen waaien. Waarschijnlijk was het louter ongeluk, maar Mistpaw interpreteerde het als veel meer dan dat, zoals haar brein wel vaker gedachtes samen spon tot een onecht geheel: ze was niet welkom hier. Haar ademhaling was sneller dan normaal, lichtelijk in paniek door het feit dat de regen haar zicht nog verder ontnam en zich een weg baande door haar dikke vacht. De poes huiverde, haar ogen nu niet alleen nat van de regen. Het was slechts water, maar ze wilde naar huis. Ze wilde terug komen met gevangen prooi, naast haar zussen kruipen en daar met een tevreden gevoel opwarmen. Allicht praten over de vogels in de lucht en de dagen na morgen, zonder zich verloren, verdwaald en ongewild te voelen. De wind stak op, maar bracht iets van comfort. Haar scherpe reukvermogen pikte een vlaag van kattengeur op, wat een last van haar schouders liet vallen. De poes zette haastig haar poten in beweging naar de bron daarvan, hopend op een uitweg. "Laat jezelf zien." de barse stem liet haar grijze oren diep wegzakken in haar nek. De paniek duidelijk in haar bewolkte ogen stapte ze op de grijze gestalte tussen het hoge gras af, haar houding onderdanig en enkel nog treuriger door de regen die haar vacht aan haar dunne lichaam liet plakken. Ze stelde niets voor. "S-sorry mevrouw, i-i-ik was gaan jagen en de regen en ik kan niets zien en-" ze slikte haar woorden huiverend in en vervloekte haar eigen zwakte, vervloekte zichzelf voor het feit dat de regen haar zoveel angst aan joeg; maar ze wilde naar huis. Ze wilde gewoon naar huis, weg van deze vervloekte plek en de vervloekte regen die haar het zicht zo treiterend nog verder ontnam. Toch was ze dichtbij genoeg om de ander te zien, haar getekende gezicht en de sterne blik in haar ene blauwe oog. Ze leek haast breekbaar in de stromende regen maar wie was zij om dat te zeggen? Waarheid was dat ze veel naar de elder keek; immers zou ze in een bepaalde vorm haar stiefmoeder zijn, al had ze het nooit echt zo ervaren. Bovenalles vond ze ergens troost in het feit dat een dergelijk getekende poes nog altijd sterk stond, ondanks alle tegenslagen en ondanks alles dat het leven haar voor legde. Als Abysshowl het kon, dan zou zij het ook moeten kunnen, toch?