Baby blues

Loudkit werd met wat overdreven smakkende geluiden wakker. Hoewel hij minder sliep dan toen hij pasgeboren was en een paar moons oud was, betrapte hij zichzelf erop dat hij het nog steeds heerlijk vond om tegen zijn moeder aan te kruipen en vervolgens lekker in te dommelen. Dat zou voorbij zou als hij apprentice werd, maar ook dan zou hij wel weer tijd vinden om door te brengen met zijn moeder. Hij zou er altijd voor haar zijn, wat er ook gebeurde. Al zou hij een senior warrior zijn, dan nog zou zijn moeder op nummer één staan. En zijn siblings uiteraard ook. Over zijn siblings gesproken… Loudkit rolde zich op zijn zij en keek met een geamuseerde blik naar Littlekit, welke zich duidelijk leek te frustreren over haar vacht. Littlekit kon soms de ijdelheid zelf zijn en Loudkit schatte in dat dat alleen nog maar erger zou worden naarmate ze ouder werd. Een echt dametje. Loudkit grinnikte, kwam overeind en liep naar haar toe. “Je vacht ligt prima zo, prinses,” grijnsde hij tegen haar. Ze was echt een exacte kopie van hun moeder. Jammer dat hun moeder dat niet kon zien, maar Loudkit zou met alle liefde van de wereld aan haar beschrijven hoe ze er uit zagen, tot in de kleinste details zelfs. Toch had Loudkit wel een vaag vermoeden dat zijn moeder ongeveer een idee had hoe ze er uit zagen. Hij wist niet waarom, maar hij dacht dat gewoon. “Je bent uiteraard weer de mooiste van heel ons nestje. Maar dat weet je zelf ook wel.” Van al zijn siblings had Loudkit Littlekit altijd als zijn favoriet behandeld. En nu ze ouder waren, was dat niet veel veranderd.

Een grijns verscheen om Loudkit’s lippen toen hij de vrolijke reactie van zijn zusje hoorde, wat vervolgens overging in een plagerige, hooghartige opmerking. Hij hoopte dat ze een plekje konden kiezen naast elkaar als ze zouden verhuizen naar de apprentice’s den. Loudkit ging haar in elk geval niet te dichtbij arrogante ShadowClan toms laten liggen. Zo van die oudere apprentices die dachten dat ze beter waren omdat ze meer ervaring hadden. Eigenlijk wilde hij dat helemaal niet vervelend zou doen tegen hun, wie van het nestje ook gepest werd. Zelfs Hoarsekit en Chillykit zou hij met elke haar op zijn pels verdedigen als dat zou moeten. Ze hadden soms wel eens ruzie, maar het feit bleef dat ze siblings waren en dat ze elkaar moesten helpen in vervelende situaties. En als het aan Loudkit lag, kwam niemand te dicht bij hun in de buurt en zou niemand hun kunnen kwetsen. Daar zou hij persoonlijk voor zorgen. “Wat een eer, mademoiselle Littlekit, dat je mijn knappe looks opgemerkt hebt.” Hij keek haar plagerig aan. “Nog even en we zijn niet veel erger dan Hoarsekit,” zei hij met een grijns. Hij wist dat ze Hoarsekit soms echt vervelend kon vinden. “Nee, ik trek terug wat ik net zei,” vervolgde hij lachend. “Niemand is zo erg als Hoarsekit.” En om die woorden te bevestigen, keek hij even in de richting van waar zijn broertje moest liggen en toen met een zachte lach weer terug naar Littlekit.

Het verschil tussen Littlekit en Roughkit was dat hij bij Littlekit wel kon roddelen over Chillykit en Hoarsekit en dat hij dat bij Roughkit niet kon. Roughkit vond hem dan al gelijk gemeen en gaf aan dat hij niet zo flauw moest doen terwijl Littlekit lekker met hem mee deed. Het zorgde ervoor dat Littlekit net dat streepje extra had voor Roughkit, maar dat wilde niet zeggen dat Loudkit daarom niet minder om Roughkit gaf. Hij zag zijn zusjes enorm graag, zelfs Chillykit. Hij zou geen idee hebben wat hij zou denken als één van het nestje opeens gescheiden zou worden en dus was hij daar ook niet echt mee bezig. “Ik denk eerlijk gezegd dat niemand ooit zoals jou gaat zijn, Littlekit,” zei hij plagerig tegen haar, maar verstijfde toen ze een veer tevoorschijn haalde en hem vertelde dat dat van Whitekit afkomstig was. Meteen gleed zijn blik achterdochtig naar de kitten in het nestje die één moon ouder was dan hun allemaal. Als hij maar niet dacht dat hij door zijn zusje nu cadeautjes te geven later een streepje op haar voor had. Dat plekje was voor hem en voor hem alleen. “Heel mooi, hoor, Littlekit,” zei hij op een overtuigende manier tegen haar. “Maar pas wel een beetje op dat het echt is voor aardig te doen en niet om bij je te slijmen, oké? Je bent veel te mooi en te lief om nepvriendjes te hebben.” Hij keek haar bezorgd aan en gaf haar snel een kopje. Hij zou Whitekit vanaf nu dan maar goed in de gaten moeten houden!