New days [Amberstorm]

De bruine tabby scheurde misschien iets te agressief een stuk van het dode konijn voor haar poten en keek het camp rond terwijl ze knabbelde. De venijnige blik in haar gifgroene ogen was genoeg om de meeste katten wel af te schrikken. Desondanks was er toch een arme ziel optimistisch genoeg om haar aan te spreken. Amberstorm vernauwde haar ogen bijna wantrouwend. Ze was vriendelijke voorstellen nu niet echt bepaald gewend - er waren slechts een paar katten die het bleven proberen, ook al was haar antwoord steeds hetzelfde. "Ik jaag beter alleen.", antwoordde ze, waarna ze haar blik terug op het arme prooibeest aan haar poten keerde en een nieuw stuk afbeet. Ze had geen zin in goedbedoelde liefdadigheidsacties. Haar leven zou zo veel simpeler zijn als iedereen haar gewoon met rust liet.

Mottleshroud schreef:

(( It is never too late to be what you might have been.  ))

De ogen van Amberstorm flikkerde gifgroen, iets wat sommige afschrok. Maar Mottleshroud niet. Het antwoord van de kattin was dan ook iets wat hij een beetje had verwacht, "Ik jaag beter alleen," en ze wierp zich opnieuw op haar prooi. Mottleshroud glimlachte warm, hopelijk het humeur van de kattin een beetje te veranderen. Hij ging zitten en legde zijn dunne staart voor zich neer, "Dan gaan we daar verandering in brengen," miauwde hij dan geamueerd. Tja, als je nooit met andere jaagde dan werd je er ook niet beter in. Ookal was Amber meestal wat afstandelijk, misschien kon hij der zo ver krijgen.

Maar zo snel gaf de kater niet op. Amberstorm bekeek hem wantrouwend met toegeknepen groene ogen. Wat was zijn einddoel? In haar ervaring deed geen enkele kat vriendelijk gewoon om vriendelijk te zijn - bijna iedereen had wel één of andere verborgen agenda. En zelfs als ze dat niet hadden, eindigde het nooit positief. Amberstorm had geen zin om opnieuw haar hart te openen voor een vriendschap, gewoon om daarna weer alleen achter te blijven wanneer de ander doorhad dat ze niet te veranderen was, dat ze was wie ze was en dat dat altijd zo zou blijven. Ze was een storm, ze was er zelfs naar vernoemd - en de rest van de wereld verlangde naar zonnige dagen. Zo zat het, zo zou het altijd zitten. "Katten veranderen niet.", antwoordde ze enkel nors, waarna ze opnieuw een grote hap prooi nam. Hoe sneller haar prooi op was, hoe sneller ze hier weg kon en alleen kon gaan jagen.