Sinking sun. [FINISHED]

De avond begon te vallen. Rainpaw keek trots naar de eerste vis die ze vandaag had weten te vangen. Haar mentor had misschien niet lang haar training kunnen volgen, maar hij had haar in elk geval genoeg geleerd om ervoor te zorgen dat ze zelf prooi kon vangen, al ging dat het ene moment beter dan het andere. Ze was echter nog maar net met haar training begonnen en mocht niet te hoge verwachtingen van zichzelf hebben. Ze vond het jammer dat ze hun training niet meer voort konden zetten, maar ze begreep dat dit een periode was waar veel ziektes uit zouden breken en dat haar mentor heus niet de enige zou zijn die zijn intrek in de medicine cat’s den moest nemen. Voor nu hield ze het ook prima vol met de patrouilles en de taken die ze moest doen van andere warriors. Vanmorgen moest ze enkele teken verwijderen bij de elders. Niet het meest interessante wat er te doen was, maar het hielp dat ze haar bezighielden met verhalen over hoe zij hun warriorschap ervaren hadden. Rainpaw had vooral aandachtig geluisterd naar de verhalen over de bergen en the Tribe, waar zij helaas geen deel van had uitgemaakt omdat ze toen nog niet eens geboren was. Ze leefden al vrij lang hier toen zij geboren werd en dus kende ze geen andere thuis dan het woud. Ze kon zich ook nauwelijks de overstromingsgebieden voorstellen die RiverClan voor een tijdje geteisterd hadden, blijkbaar zo erg dat ze hadden moeten verhuizen met de andere Clans die op hun beurt ook weer door natuurrampen waren getroffen. En dan dat verhaal over hoe de Clans terugkwamen en BloodClan verdreven hadden van Fourtrees! Ze wilde dat ze het allemaal meegemaakt had. Met een dromerige blik liep ze het kamp binnen en liet haar blik over de open plek dwalen. Ze merkte Springpaw op, haar denmate. De vis was toch te groot voor haar om alleen op te eten, dus nam ze de prooi mee naar de witte she-cat en legde het voor haar neer. “Zullen we samentongen?” vroeg ze vervolgens vriendelijk aan de apprentice.

Rainpaw snorde toen ze het gebaar van Springpaw zag en nam de gelegenheid direct aan om naast de she-cat te gaan liggen. Ze strekte haar poten comfortabel voor zich uit en schoof de prooi naar Springpaw door zodat zij de eerste hap kon nemen. Ze grinnikte toen ze de vraag hoorde. “Ik hoop van wel,” zei ze met een zucht. “Ik ben het een beetje beu om steeds in te moeten springen bij verschillende groepjes. Het geeft me wel de gelegenheid om een band te krijgen met de andere apprentices en van hun te leren, maar ik wil graag zo’n mentor-apprentice band hebben, snap je?” Springpaw moest vast wel weten wat ze bedoelde; ze moest ook een nieuwe mentor krijgen en ze had al wel wat meer ervaring dan Rainpaw. “Echt balen dat mijn mentor een paar weken na mijn benoeming ziek werd.” En het was ook weer zo’n ziekte dat niet één, twee, drie genezen was waardoor Rainpaw effectief een nieuwe mentor moest hebben omdat het vrij lang zou duren eer dat haar huidige mentor zijn taken weer op kon pakken. Het was brute pech, maar het gaf Rainpaw in elk geval de gelegenheid om een andere warrior hopelijk wat beter te leren kennen. “Hoe lang is jouw mentor al ziek?” vroeg ze aan de apprentice.

Springpaw leek zich wel in haar woorden te kunnen vinden. Maar ja, Rainpaw dacht eerlijk gezegd wel dat elke apprentice dat kon die vlak na de ceremonie opeens een andere mentor moest hebben omdat haar huidige ziek was geworden. Rainpaw gaf een knikje toen Springpaw aangaf dat haar mentor nu ongeveer één moon ziek was. “Dan zal het vast niet meer lang duren eer dat Butterstar je een nieuwe geeft,” zei ze geruststellend tegen de she-cat. Ze nam een hap van de prooi en schoof het weer terug naar Springpaw toe, bedenkelijk kauwend op het stukje prooi dat ze net af had gebeten. “Misschien is het leuk als we morgen proberen om in hetzelfde groep terecht te komen?” stelde ze voor. “Jij bent ouder dan mij, dus ik denk dat je me wel een paar technieken aan kunt leren die ik nog niet ken.” Ze glimlachte vriendelijk naar de apprentice, vooruitkijkend naar het idee om misschien een nieuwe vriend te maken in haar Clan.

Rainpaw was blij om te zien dat haar voorstel goed in ontvangst werd genomen. Het was goed om te weten dat ze straks misschien een vast maatje had waarmee ze kon gaan jagen, trainen en wat vechttechnieken mee kon oefenen, al hoopte ze dat Springpaw voornamelijk geïnteresseerd was in lol maken en niet alleen in Clantaken doen. De apprentice was natuurlijk al wel wat ouder, maar ze scheelden nu ook weer niet zo erg in leeftijd dat ze niet ongeveer dezelfde visie hadden van lol maken, wel dan? Misschien moest ze het eens uittesten. “We kunnen natuurlijk ook iets anders gaan doen morgen,” zei ze op een samenzweerderige toon, aanvoelend dat Springpaw dadelijk haar nest op wilde gaan zoeken. Als ze nu niet haar idee deelde, dan werd het morgen inderdaad sparren. En ze ging liever op ontdekking dan dat ze technieken zou herhalen, al moest ze toegeven dat het feit dat een oudere apprentice interesse had in het delen van haar kennis wel interessanter klonk dan hetgeen wat er voordien op het programma stond. “Heb je toevallig de verhalen gehoord over the Wastelands?” Een glinstering verscheen in Rainpaw’s ogen. Misschien zou Springpaw zo ook al wel raden waar ze heen wilde gaan.

Bingo! Rainpaw begon zacht te snorren toen ze de ondeugende glinstering in de ogen van de apprentice ontdekte. Haar woorden bevestigden nog meer dat ze wilde gaan. Ze was eerst van plan om de excursie naar the Wastelands in haar eentje te doen, maar ze vond het eigenlijk des te leuker als Springpaw met haar mee zou gaan. Als er dan iets fout zou gaan, dan had ze tenminste een oudere apprentice bij zich en stond ze niet alleen. De warriors binnen hun Clan zouden het misschien niet appreciëren, maar Rainpaw kon niet wachten om de spannende verhalen die ze waarschijnlijk te vertellen had terug te rapporteren aan de apprentices zodra Springpaw en zij weer terug zouden zijn. “Oké, maar we moeten dit goed plannen,” fluisterde ze. “We zorgen dat we ergens tijdens de patrouille weg kunnen glippen en gaan dan naar the Wastelands.” Plotseling viel het haar op dat een warrior achterdochtig in hun richting keek en dus bedacht ze paniekerig iets wat ze kon zeggen. “Eh… Welke tom vind jij er het knapste uitzien in onze Clan, Springpaw?” vroeg ze hardop. Ze giechelde zachtjes toen ze de blik van de warrior van achterdochtig naar ongemakkelijk zag veranderen. Check.

Het gefluister trok op niks en bestond niet eens uit duidelijke woorden, maar de boodschap die Springpaw aan Rainpaw en aan de tom door probeerde te geven, was vrij duidelijk. Rainpaw onderdrukte een giechel toen ze zag dat de tom ongemakkelijk van Springpaw naar haar keek, duidelijk niet op zijn gemak zijnde met het idee dat een apprentice een crush op hem had. Rainpaw besloot er een schepje bovenop te doen. “Oh ja, dat kan ik zeker begrijpen,” zei ze luid en duidelijk. “Met zijn tabby vacht en dat gespierde lijf kun je toch niet anders dan over hem zwijmelen?” De tom cat draaide zich nu volledig van hun weg en trok zich terug in de warriors den, waardoor Rainpaw niet anders kon dan hard beginnen met lachen. “Ik denk dat we echt heel goede vrienden gaan worden,” zei ze met een grijns tegen Springpaw. “Maar kom op, laten we maar naar ons nest gaan voordat we nog op ons kop gaan krijgen.” Ze grijnsde. “Ik zal morgen tijdens de patrouille wel een teken geven als we kunnen, goed?” En met die woorden at ze de laatste resten van de prooi op en trok zich terug in de apprentices den. Morgen beloofde een leuke dag te gaan worden!