as the sun rises

Er lag een fonkeling inhaar ogen terwijl ze over het gebied uit keek. Ze was vergeten hoe prachtig het hier was geweest, hoe adembenemend groot en mooi. Hoewel ze nog altijd een beetje behoorlijk bang was voor hoogtes, kon ze toch het uitzicht op deze heldere dag herinneren. Zonde, de bergen hadden zo'n negatieve connotatie gehad voor haar na het vertrek. Ze waren hier weggegaan toen er ziekte hing, toen warriors door vroren in de sneeuw die tot aan haar buik kwam - nu was dat allemaal weg. In plaats daarvan was het weer die prachtige plek die ze had gezien toen ze hier net was gekomen. De poes had uitgerust van haar reis en stiekem tintelden haar pootjes om eens dit gebied goed te onderzoeken, maar ze wist niet zeker of het slim was om in haar eentje eropuit te trekken.

&Day

Soms zag je schoonheid pas als een ander het zag. De blik van een vreemde transformeerde een overbekend landschap tot iets nieuws, de bergen rezen op alsof er gisteren nog niets dan blauwe lucht was geweest, bomen waren hoger dan ze ooit geweest waren, de zon deed haar best alles nog mooier te beschijnen dan tevoren. Day keek van een afstandje naar de clankat die zich door het uitzicht liet betoveren. Toegegeven, ook voor haar was het niet de eerste keer dat haar blik deze pieken raakte, maar niettemin leek het indruk te maken. Day stapte op haar toe en knikte haar toe, respectvol. "Jij bent een van de... medicine cats, is het niet? Het spijt me, ik weet niet meer hoe je heet." Had hij haar naam gehoord, destijds? Hij herinnerde zich nog hoe ze samen met enkele andere clankatten naar de grot was gekomen om Skyteller te spreken over de ziekte die hen teisterde.

Een zacht briesje bracht haar honderd verschillende, nieuwe geuren en de koude ondertoon van winter. De medicine cat huiverde lichtelijk en zette haar dunne vachtje wat meer op. Alles aan haar wees erop dat ze hier niet hoorde, tussen de ruige bergen. Haar vacht was te dun, haar postuur te klein en met haar lange, snelle poten kon ze enkel goed rennen over de velden van Windclan. Desalniettemin had ze een ongekend ontzag voor deze bergen en diens inwoners en haar pootjes jeukten om alles te bekijken, maar ze wist niet zeker of dat onbeleefd zou zijn. "Jij bent een van de... medicine cats, is het niet? Het spijt me, ik weet niet meer hoe je heet." Routnose was zo in haar gedachte verzonken dat ze kort opschrok van zijn stem. "Oh!" kwam er dan ook wat verrast uit, waarna ze hem lichtelijk gegeneerd een schaapachtige glimlach toe wierp. "O-oh, ehm, mijn naam is Routnose, aangenaam," de kater had dezelfde kleuren en dezelfde witte vlekjes als zij, enkel was hij zo ontzettend veel groter en sterker. Iets in hem straalde autoriteit uit, maar op een ontzettend vriendelijke manier. "Ik ben inderdaad een Medicine cat, nogmaals heel erg bedankt dat we hier even mogen blijven," ze gunde hem een glimlach. "Uw naam was... Day, niet?" ze wist niet zo goed waar ze hem moest plaatsen, toen ze hier waren geweest was Drizzle nog chief.