Bloody heart

Dit was nou een interessante plek! Iets compleet anders dan dat hij ooit eerder gezien had. Als een ratje was Whitepaw in al het vuilnis aan het wroelen. Hij had geen idee dat hier ziektes het land plaagden en dat een rattenbeet zijn dood kon betekenen. Het was hem nog niet verteld, hij was ook nog maar zo kort apprentice. Hij gebruikte zijn vrijheid goed, dat bleek dan maar weer op zulke momenten. Zijn blik viel op iets moois glimmends. Het was een soort steentje, maar het was van een mooie kleur. Rood, net zoals één van zijn ogen dat waren. Hij herkende het steentje niet, had er nog nooit zo eentje gezien. Hij pakte het op tussen zijn kaken. Misschien kon hij die wel stiekem mee het kamp in nemen.
- Acorndust

De carrion place bleef toch een vrij gevaarlijke plek als hij eerlijk was. Hij zag het liefst dat niemand er naartoe ging, maar ze moesten het toch wel in de gaten houden. Je wilde namelijk niet hebben dat de ratten die hier rondzwierven zich verder het territorium in zouden gaan begeven, want een rattenbeet kon dodelijk zijn als je niet oppaste. Hij lette dan zelf ook goed op terwijl hij de plek inspecteerde, alleen wat hij er niet had verwacht aan te treffen was een van de nieuwe apprentices. "Whitepaw?" Vroeg hij dan ook licht vragend. "Wat denk je aan het doen te zijn?" Hij had gezien dat de apprentice wat opgepakt had, maar hij had zo snel niet kunnen zien wat het was.

Plots hoorde hij een stem achter zich en geschrokken sprong hij op, waarbij zijn haren alle kanten overeind staken. Schuldbewust draaide hij zich om toen hij de beschuldigende vraag hoorde, het rode steentje verstopte hij snel onder zijn tong. Voorzichtig, dat hij het niet doorslikte. "Snuffelen," beantwoordde hij toen, zijn uitspraak wat gek door de dikke tong. "Ik wil ieder nieuw gebied verkennen," vervolgde hij toen met een oprechte blik op zijn gezicht.

Het was niet heel verrassend dat een apprentice elk nieuw deel van het territorium wilden verkennen. Toch had hij van de mentor verwacht dat die op zijn minst verteld zou hebben over hoe gevaarlijk deze plek kon zijn. "Je mentor heeft je nog niks verteld over de Carrionplace?" Het kon natuurlijk ook zijn dat Whitepaw al wist wat voor een plek dit was en alsnog hier naartoe was gegaan, maar als de mentor dit nog niet verteld had, dan zou hij diegene daar misschien op aan moeten spreken. "Je moet goed oppassen als je hier bent, er zitten hier ratten en als een je bijt kan dit dodelijk zijn." De kans was nog steeds niet heel groot dat dit gebeurde, het lag tenslotte echt aan de rat en wat deze bij zich droeg, maar de apprentice hier wat bang voor maken leek hem geen slecht idee.

Snel schudde hij zijn kop op de vraag of hem nog niet verteld was over dit gebied. Nou ja, dat was niet helemaal waar; tussen neus en lippen door had Vixenflare hem wel gewaarschuwd. Of het echt geland was bij Whitepaw, tja, dat was een heel andere kwestie. "Ik hou niet van ratten," miauwde hij snel waarna hij langs de deputy heen probeerde te glippen. Het was wel duidelijk te horen dat hij niet helemaal normaal praatte, alsof een bij zijn tong gestoken had klonk het. "Ik ga wel weer snel terug naar het kamp!" Snel zette hij een paar passen verder. Hij wou zijn steentje gewoon graag houden! Misschien kon hij het als cadeau geven voor Little.

Blijkbaar had de mentor het nog niet uitgelegd aan Whitepaw. Dat was als hij het woord van de ander moest geloven natuurlijk. Maar de apprentice deed verder ook wat vreemd. Het kon natuurlijk zijn dat de ander echt niet van ratten hield, maar de woorden waren ook vrij raar uitgesproken. Hij kon zich herinneren de apprentice iets met zijn snuit te hebben zien pakken, maar wist niet meer of de ander dit nog had. "Heb je iets gepakt van hier?" Besloot hij dan ook maar te vragen. Er kon hier tenslotte van allerlei spul liggen wat slecht was voor katten en hij zou zoiets niet in zijn kamp willen hebben.

Aah, daar kwam de vraag al, en met schuldige oogjes keek Whitepaw omhoog naar de grote deputy. Uuhh.. "Nee," beantwoordde hij met een serieuze blik waarna hij de ander zelfs een charismatische knipoog gunde. Mocht hij nu weg? Hij durfde maar niet verder te lopen zonder het ja-woord van Acorndust, dalijk kreeg hij nog op zijn flikker.. Nee dit prachtige steentje moest mee naar het kamp zodat hij het aan iemand geven kon. Littlekit, Wolfpaw, Acefray, heel misschien zelfs voor Bloodpaw. Ja ja hij moest het zeker weten houden.

Hij geloofde niks van de woorden van de apprentice, maar moest hij hem anders gewoon doorlaten? Maar wat als het iets gevaarlijks was? Dan kon hij niet hebben dat het naar het kamp gebracht werd. "Het kan gevaarlijk zijn voor de clan." Probeerde hij dan ook. Hij vertrouwde eigenlijk niks van wat van hier kwam en dan ook zeker niet iets dat deze apprentice had besloten mee te nemen. "De meeste spullen hier zijn niet geschikt voor katten." Sprak hij dan ook nogmaals, hopende dat de apprentice zou laten zien wat hij had, zodat hij kon kijken of Whitepaw het mee kon nemen of niet.