blood wants blood

Ze ging haar vermoorden. Wolfpaw ging haar vermoorden, en dan zou ze haar lichaam meesleuren naar het kamp voor iedereen om te zien dat ze haar eigen moeder de strot door had gebeten. Was dat niet de prachtige ironie, huh? Toen haar moeder haar probeerde te dwingen om een Windclan apprentice te doden kon ze het niet, maar nu zou ze zich voor eens en voor altijd aan Sinclaw en heel Shadowclan bewijzen dat ze het wél kon. Ergens had ze nog hoop gehad dat haar mama terug zou komen en alles goed zou komen, maar nu was pijnlijk duidelijk geworden dat ze het naïeve kind in haar hart eens de das om moest doen, want Sinclaw was een grens overgegaan. Ze had geprobeerd Slatefur te vermoorden, wetend dat dat het meest pijn zou doen van alles. Wie wist of de elder het nog zou overleven? Wie wist of de enige vriendin die ze nog had ook zou moet sterven? Ze had alles van haar afgepakt, en nu zou ze Sinclaw van Bloodclan afpakken. "Mam! Laat je vuile rotkop zien!" schreeuwde ze door de hele twoleg place heen, haar stem furieus. "Sinclaw! Ik ga je ogen eruit krabben!"

&Open Het liefst voor bloodclan, maar alles mag!

Een jonge maar gespierde kat. Wat een plaatje. Zijn staart wipte even op en neer terwijl hij de gestreepte poes aankeek. Ze zag er zeker niet mis uit, zowel op het vlak van schoonheid als op het vlak van bouw en kracht. Nevermind had meteen zijn ogen op haar gehouden toen ze tevoorschijn was gekomen. Ze deed hem aan iemand denken, sterker nog, kende hij haar niet? Even gleed er grijns over zijn brede mismaakte kop. Zijn lelijke gele tanden kwamen even bloot te liggen. Ja hoor, hij wist wel degelijk wie dit was. Wolfkit was haar naam geweest toen... Maar nu was ze vast al een warrior. Ze zag er groot en sterk uit, het kon niet anders. Toen het jong echter wat woorden begon rond te schreeuwen, kantelde hij zijn kop wat. De grote, brede kater stopte even en wachtte af wat ze nu zou doen. Haar moeder, Sinclaw, was ondertussen commander geworden. Het was een rol die verrassend goed bij dat gevlekt ding paste... Toen de ander echter verder ging, snorde hij even geamuseerd. Het leek erop dat het afscheid van moeder en dochter niet al te goed verlopen was... Dat of... Ze hadden nooit een goede relatie. Rustig wandelde de donkere kater naar voren. Hij was inmiddels het jeukende gevoel rond zijn nek gewoon. De leren halsband was even wennen geweest... Ah tja, alles moest wennen, niet? "Wolf..." sprak hij kalm tegen de gestreepte poes, duidende dat hij wist wie ze was... half dan. Hij wist van haar bestaan, haar naam, haar familie... Meer niet. "Opzoek naar Sinclaw, hm?" Hij tilde even zijn kop wat hoger op, maar hield zijn afstand. De ex shadowclanner was vroeger roekeloos geweest... En alhoewel hij weinig was veranderd wist hij wel dat een woest beest zoals haar benaderen niet zo'n goed plan was. "Ik denk dat je moeder niet zo snel op je... Kreten zal afkomen," zei hij even rustig tegen haar. Er lag wijsheid in zijn woorden, een onderliggende les. Heh... Het maakt ook weinig uit, hij wist hoe katten zoals haar in elkaar staken, hij was immers ook zo onstuimig en woest geweest toen hij haar leeftijd was.

Kreten in de verte trokken haar aandacht. Welke kat ging zo dicht bij hun territorium om aandacht staan schreeuwen? Dat was hetzelfde als je eigen doodsvonnis tekenen. Ze kwam snel in beweging om dichterbij te komen. "Sinclaw! Ik ga je ogen eruit krabben!" oh, deze had het op Sinclaw gericht. Net als zij. Toen ze aankwam zag ze Nevermind al staan. Hij was ook een ex-shadowclanner geweest. En de laatste tijd had ze het niet zo op die clan. "Ik denk dat je moeder niet zo snel op je... Kreten zal afkomen," vertelde de zwarte kater. "Zeg maar gerust dat ze niet komt. Ik garandeer het je." haakte ze er toen bij in. "Sinclaw blijft liever met haar vette reet veilig in het kamp zitten totdat alles in werking komt. We zijn slechts pionnen in haar verknipte spel, ik neem aan dat jij er ook eentje bent?" aan de woede die ze kon lezen in de poes haar ogen zag ze dat het waar was. Deze poes was net als zij en vele anderen gebruikt als middel voor Sinclaw om hogerop te komen. "Als je verstandig bent ga je terug naar ShadowClan. Nu het nog gewoon kan." het was voor het eerst in tijden dat Shade zich buitengewoon kalm voelde. Ze had iemand tegenover zich staan die dezelfde woede droeg, dezelfde pijn. Iets waar ze van hield was van haar afgepakt, en ze zou het Sinclaw betaald zetten. Maar niet nu.

Woede joeg als een ziekte door haar lijf en op dat moment dacht ze toch echt even dat ze er geen moeite mee zou hebben om de strot van haar ma door te bijten. Haar nekharen waren dreigend omhoog gekomen en waar het haar vroeger als kitten op een bolletje pluis had doen laten lijken, maakte het haar nu een imposante kat. Een krachtige warrior, want schijt aan haar naam. Ze zou het bewijzen, aan alles en iedereen, wanneer ze het hart van haar moeder mee naar huis nam! Met een ruk draaide ze haar kop naar het figuur dat was op komen duiken. Toen deze haar naam sprak vernauwde ze haar ogen lichtelijk en zwiepte met haar staart. Ergens was hij bekend, maar ze kon haar poot er niet op leggen waarvan. Vijandelig grauwde ze naar hem, al was het eerder een uiting van woede dan een uitnodiging om te vechten. Het was iemand anders met wie ze een klusje te klaren had. Echter nog voordat ze dat kon zeggen, kwam nóg een zwarte kat met blauwe ogen tevoorschijn, alleen dit keer een poes. Geez, ze hadden een kleine genenpool in Bloodclan, of niet? "Ik ben geen pion van dat, dat- monster!" blafte ze kwaad, haar nagels uitgeklapt in de vochtige grond. "Jij haat haar ook?" haar blik gleed van de poes naar de vreemd bekende kater. Never... Never nog iets? Was hij ook een shadowclanner geweest? Ach het boeide ook geen hond. "Breng me naar haar toe, ik ga mijn moeder vermoorden,"

De bruine poes schoot meteen in de verdediging hoe ze geen pion was in het spel van Sinclaw. "Het feit dat je hier tegenover mij staat zegt genoeg, toch?" zei ze tegen haar. "Je laat je beïnvloeden door emoties over haar en nu sta je hier." Shade trok haar wenkbrauwen iets op. De poes leek verbaasd te zijn dat ze haar haatte. "Wat denk je? Dat ik het zo maar slik met wie mijn vent denkt leidertje te spelen? Dan heeft hij het goed mis. Ik moet die trut niet," ze zou niet zeggen waarom, nog niet. "Breng me naar haar toe, ik ga mijn moeder vermoorden," waren de woorden van de poes toen. Shade grijnsde. "Ik bewonder je inzet, maar dat lijkt me geen goed plan." Shade zwiepte met haar staart. "Draai je om en ga naar huis. Train meer, denk over je plan na. Je zomaar in ons kamp begeven is hetzelfde als zelfmoord plegen. In dat kamp zijn genoeg katten die toegewijd zijn en met een flik van haar staart op je duiken." legde ze uit. "Als je haar dood wilt hebben moet je wachten op je moment, dat is niet nu. Geloof me." iedereen moest wachten op zijn moment, zij ook op het hare. Ze zou Indigo terug krijgen, ze zou Bloodpaw permanent gehandicapt maken.