We're part of a story, part of a tale. We're all on this journey, no one is to stay. Where ever it's going. What is the way?
Welcome
Warrior Cats is een rollenspel gebaseerd op de serie 'Warriors' van Erin Hunter. Je verkent hier al schrijvend de geliefde wereld van de Clankatten, rogues en kittypets. Dit doe je door je eigen karakter aan te maken, waarbij je bijna alles zelf mag bepalen over uiterlijk en karakter. Wild of tam, goed of slecht, sociaal of eenling? Help jij oorlogen te voorkomen? Of ben je een van de katten die hongerig opzoek is naar een groter territorium en meer macht? Het kan allemaal op Warrior Cats.
KIND OF WEATHER
LEAFBARE
Season
Leafbare, -8°C - 3°C
Het blad is nu volledig van de bomen af en iedere ochtend wordt je begroet met rijp aan de takken en een kille wind. Gepaard met winterse neerslag, is het woud gehuld in een witte deken.
De tijden waren aan het veranderen en het was te merken in de lucht. Met Sinclaw als commander op dit moment moest er wel iets gaan gebeuren. Cobra was vast bezig met iets, bezig met iets in zijn hoofd. Of hij was een idioot geworden, iets waar ze ook wel rekening mee aan het houden was. Na Thora, ook al een boskat, had hij er weer eentje uitgekozen. Zoveel beter waren die boskatten toch niet dan hen? Ze sloeg lichtjes met haar rode, pluizige staart terwijl ze het gebied van de rogues betrad. Zij werden constant als de ‘slechten’ beschouwd door de boskatjes, die dachten dat ze alles hadden in het leven. Die zo arrogant en asociaal waren. Want tja, als je er heel logisch naar keek mocht iedereen die waardig was de elite joinen. Bij die boskatjes moest je van ‘speciaal bloed’ zijn. Zelfs katten die erbij zouden passen werden meteen weer weg gestuurd. Ze likte haar lippen even kort terwijl ze door het bos heen stapte van de rogues. Haar vader kon hier nog steeds ergens rondspoken en ze zou niet twijfelen als ze hem tegen kwam. Ze zou hem doden en als prijs mee nemen naar de elite. Dan zou ze pas waardig geacht worden. Dan zouden ze allemaal trots op haar zijn.
Oh, als Prairiefox thuis zou komen zou ze flink op haar kop krijgen, ze wist het zeker. Ze had een nachtje gespendeerd bij een vriendelijke rogue poes, verder niks gebeurd hoor maar het was erg duidelijk aan haar vacht te ruiken en nou ja, ze was een nacht niet in het kamp teruggekeerd en de deputy zat daar altijd flink bovenop. Met zijn lelijke kop, hij wist altijd wel in haar nek te hijgen als ze weer is wat nutteloze regeltjes negeerde. Dus, als ideale oplossing van dit probleem, stelde ze het probleem gewoon nog even uit. Ze zou vandaag hier nog even rondhangen, al dan niet bij de rogue poes van vannacht maar gewoon op dit gebied, en als de avond zou vallen zou ze proberen naar binnen te sneaken. Niet de beste oplossing, maar ze had er vrede mee. Nu lag ze op een steen, genietend van een fel herfstzonnetje dat haar toch wel wist op te warmen ondanks dat het af en toe hard waaide. Pootstapjes deden haar doen opkijken, had ze iemands gebied betreden? Maar de geur die bij de rood met wit gevlekte she-cat hoorde, was duidelijk Bloodclan. Nieuwsgierig schoten de oortjes van Prairie overeind. 'Hoi daar,' miauwde ze, waarbij ze haar pootje opstak en naar de ander zwaaide.
Het rogue gebied was altijd heel erg groot, maar toch kon je er soms niet eens een kat tegen komen, de hele dag door niet. Ze herkenden het wanneer ze weg moesten wezen en wanneer ze een kat konden benaderen, ze hadden zat trucjes om zich te verstoppen. Zelfs als je de geur kon oppikken van een rogue wist je al dat je een grote kans had om de kat niet te vinden. Ze waren slim, de meesten dan tenminste. Er waren zat idiote rogues. Dat waren rogues die het of niet lang zouden uithouden of op anderen moesten leunen om het te kunnen overleven in een wereld zoals deze, waar ze nu in leefden. Veel rogues besloten daarom ook om de stap te maken en naar de elite te komen, waar ze echt leerden om voor zichzelf op te komen en op eigen benen te staan, maar toch onder het beleid van Cobra, die alles goed kon overzien. Die leefde het luizenleventje, maar dat mocht ook wel als je zo sterk was. Die had ervoor gevochten, een waardige leader op de troon. Maar de rest.. Daar was ze totaal niet over te spreken. Ze kon alleen maar hopen dat de leader een plannetje had, waarvoor al deze boskatten een hoge rang moesten krijgen. Want veel katten waren het er niet mee eens geweest. ’Hoi daar,’ klonk er, waardoor ze haar hoofd omdraaide en een poes zag liggen op een steen, genietend van het zonnetje die nu nog scheen. Ze snoof even in de lucht, heel overduidelijk, waardoor ze de geur van RiverClan, maar ook rogue op pikte. Waardoor ze niet helemaal zeker wist wat deze poes nou precies was. Dat betekende dat ze moest oppassen met wat ze zei. Rogues kon je wel veel tegen zeggen, maar een boskat? Daar moest je je mondje dichthouden. ”Hi,” Sprak ze kort tegen de poes, waarna ze haar lichaam naar de poes omdraaide en rustig dichterbij kwam om de poes beter te kunnen bekijken. Kijken of ze erachter kon komen waar ze nou precies vandaan kwam. ”Woon je hier?” Sprak ze dan ook gewoon recht voor z’n raap. Dan kon ze wel achterhalen wat voor een kat het was. En hoeveel ze nou mocht gaan spreken over alles. Een boskat mocht nooit weten wat er op dit moment allemaal gebeurde in het kamp van de elite.
Het was leuk om te zien dat er een verwarring bij de ander ontstond. Het was niet super duidelijk om te zien maar Prairie was gespecialiseerd in dit soort reacties waarnemen dus de kleinste verandering in lichaamshouding ontging haar al niet. Ze leefde hier nanelijk voor, het verwarren en het in de gein houden van anderen. Pretlichtjes verschenen in haar ogen toen de ander vroeg of ze hier woonde. Prairie knikte met een glimlachje. 'Jazeker,' beaamde ze waarna ze haar poot uitstak en deze van links naar rechts over het gebied heen bewoog. 'Welkom bij mi casa,' knipoogde ze waarna ze overeind kwam en van haar steen afsprong. 'Zeg me eens, Bloodclanner, wat brengt je zo ver weg van huis?'
Ze wist niet zo goed wat ze moest vinden van de poes tegenover haar. Ze had een floppy oor en niet alleen dat, er mankeerde waarschijnlijk nog wel meer aan haar. Het zou haar niets verbazen als er mentaal iets niet helemaal goed zou zijn en dat ze RiverClan uitgeknikkerd was. Het zou zomaar gebeuren bij de Elite, maar ze wist ergens ook wel dat de boskatjes daar veel te watjes voor waren om het door te zetten. Anders hadden ze het allang gedaan en waren er veel meer rogues of iets in die trant. Kittypets misschien ook nog wel. ’Jazeker,’ klonk er van de poes af, waardoor ze even begrijpend knikte op de woorden van de gevlekte poes. Goed, dit was dus het huis van deze rogue. ’Welkom bij mi casa,’ klonk er met een knipoog, meende ze dit nou of was dit ook weer een leugen? De poes kwam overeind en sprong van de steen af waar ze op had gelegen. ’Zeg me eens, Bloodclanner, wat brengt je zo ver weg van huis?’ Wat ging haar dat nou aan? Eigenlijk helemaal niets, maar toch besloot ze maar te vragen. ”Ken je Lítill?” Haar stem was duidelijk en strak. Eerst wilde ze niks te maken hebben met haar vader. Maar eigenlijk… en dat plannetje was nog niet zo lang aan het broedden in haar achterhoofd, kon ze close met hem worden en als hij het niet verwachtte… tjakka. Zou ze hem vermoorden zodra ze genoeg had getraind. Zo simpel kon het dan zijn, nietwaar? ”Hij woont hier ergens.” Vervolgde ze rustig tegen de poes tegenover haar.
De roodwitte she-cat voor haar was duidelijk niet zo in voor lolletjes, maar ging strak voor haar doelwit. Saai, maar begrijpelijk, ze was immers even weg van huis (net als Prairiefox zelf uiteraard). Met een glimlachje schudde ze van nee. 'Ik moet je helaas teleurstellen,' sprak ze. 'Ik woon hier nog niet zo heel lang, vandaar dat mijn geur nog niet helemaal over the place is, dus ik ben niet bekend met de omwonenden,' vervolgde ze uitleggend. 'Is er misschien iets waar ik je mee kan helpen?' vervolgde ze toen met grote, innocent knipperende ogen.
Onderwerp: Way up 
zo 29 dec 2019 - 15:06
