little star sweeper, dream on

[ You fell in love ]

with my flowers, but not with my roots. So when autumn arrived you didn’t know what to do.

look, a place for words and notes or lyrics

Gehaast kwam Bloodpaw de grot ingestormd. Hij had last minute nog besloten om vannacht contact proberen te leggen met zijn voorouders bij de Moonstone. Sinds de verdwijning van Tallstar had hij elke nacht gewacht op advies van de sterren maar het enige wat hij gehoord had was niks. Hij had geduldig afgewacht maar de dag na de grote gathering had Acorn hem gevraagd om toch de reis te maken in de hoop dat ze nu wel antwoorden kregen. Hij had meegestemd en was daarna meteen vertrokken. Het was al laat en daarom moest Bloodpaw een extra tandje bij zette om op tijds aan te komen bij de grot. Toen hij de nauwe tunnel ingelopen was was het al bijna donker geweest. Sterren hadden al lichtjes geglinsterd. Toen hij aankwam zag hij nog maar net de eerste maanlicht naar binnen stralen. Hijgend legde de tom zich naar naast de steen. Zijn hart klopte luid in zijn borstkas en dat kwam niet alleen door zijn snelle tempo. Hij was bang. Bang dat de sterren boos waren. Hij had een keuze gemaakt, hij had loyaliteit getoond en gekozen voor het pad van de medicine cat's maar had hiermee zowel Beechresin als zijn eigen hart mee moeten breken. Het was zwaar, heel zwaar, maar zijn rang ging boven alles. Hij was loyaal aan de sterren en hopelijk zagen hun dat ook in.

Bloodpaw duwde zijn neus tegen de lichtgevende gesteende aan en hij voelde de kou van de steen door zijn spieren trekken. Zijn ogen draaide in zijn kop en alles werd toen zwart.

FL*

pixie pix:

If I look back
I am lost.

Een trilling gleed door haar lichaam. Ze staarde naar de jonge medicine cat apprentice. Bloodpaw van Shadowclan. Hij was hier niet gekomen met de redenen die haar dochter had gehad. Hij was hier met een vraag, eentje die ze niet zou kunnen beantwoorden. Hij zou niet weten dat ze overleden was, daarvoor was hij te hard deze kant op gerend. Maar deze boodschap diende van haar te komen. Haar laatste fout om recht te zetten.

"Bloodpaw." Sprak ze, haar stem een nieuwe rust gevonden, een die ze in haar leven niet had kunnen hebben. Zachtjes stapte ze naar hem toe en gaf hem een likje over zijn voorhoofd. "Je bent een trotse kater, met een plan voor je toekomst." Fluisterde ze, hem geen ruimte gevende om te spreken. "Maar de wereld is niet aan jou om te redden, noch te dragen op jouw schouders." Met een strakke blik keek ze de kleine kater aan. "Echter heb ik een fout nog recht te zetten en dat is de waarheid onder ogen komen. Manen geleden ben ik voor een kater gesprongen, een leven geven voor de zijne omdat hij zijn levens nog niet had ontvangen." Ze sloeg met haar staart, woede in haar ogen brandende. "Dat leven was verloren gegaan, hij had die dag moeten sterven. En nu, dankzij mijn wanhoop op dat ik hem zag als licht, inplaats van de schaduw die hij werkelijk was, zal bloed vloeien. Je clan zal bloeden en in tweeën gesplit worden." Ze staarde naar de kater. "En er is geen klauw die dit kan voorkomen." De onheilspellende woorden verlieten haar lippen terwijl ze een stap terug naam en begon te vervagen. "De wereld is niet aan jou om te redden, een oudere, wijzere zal zich offeren. Jouw lot ligt in de toekomst. Niet in het heden." Mauwde ze, de waarschuwing duidelijk, speel geen held. Dit is niet jouw gevecht. Metdie waarschuwing verdween haar lichaam, de kater terugsturend naar de werkelijkheid.

One voice may speak you false,
but in many there is always truth to be found.