| | Those we love don't go away | |
| Julia 1007 Actief All that is gold does not glitter,
Not all those who wander are lost;
The old that is strong does not wither,
Deep roots are not reached by the frost
| |
| Onderwerp: Those we love don't go away di 11 feb 2020 - 10:56 | |
| They walk beside us, every day Ze was er niet meer. Zijn oudtante was een sterretjestante geworden. Ze was nu weer bij Steppingstone en bij zijn sterretjespapa. Creamyfrost, de kater waardoor de relatie tussen Butterstar en hem nooit soepel was verlopen. Toch had hij zielsveel van haar gehouden. Net zoals hij van Creamyfrost hield, ook al had hij zijn vader nooit gekend. Hij had het niet kunnen opbrengen om bij haar mortuary ritual te zijn. Hij had zijn plantje aan iemand meegegeven. Hij wist zeker dat hij daar was ingestort als hij was meegegaan. Misschien vonden katten het laf, maar hij had het gewoon niet gekund. Nu liep hij door het territorium, opzoek naar prooi. Iets wat niet makkelijk was in leafbare, helemaal niet voor Icecream. Hij was een visser. De rivier was bevroren. Hij had een plekje in de rivier elke dag met zijn poot doorgeprikt, maar daar lukte het nu ook niet meer. Het ijs was te dik geworden. Dus was hij maar op hoop van zegen op pad om prooi te vinden en ook nog een poging te doen het te vangen. Al was zijn concentratie ver te zoeken. Hij zat met zijn gedachten bij de dood van Butterstar. Hij had ook zichzelf voorgenomen de trainingen met Dreampaw op te pakken. Hij ging alles goed maken. Voor zou oudtante, voor Crabkit, voor Creamyfrost. Ze moesten weer trots op hem kunnen zijn. Er schoot een muis voor zijn poten een holletje in, mousedung... Focus Ice, focus. Unseen, unheard, but always near. [Open] |
| | | Lianne 539 Actief the only thing i can give you
is darkness and isolation
| |
| Onderwerp: Re: Those we love don't go away di 11 feb 2020 - 11:10 | |
| Het begon een traditie te worden nu. Hij was weeral op verboden terrein, de 'wet' aan het overtreden. Er was een tijd geweest dat hij geen stap zou zetten op clan territorium. Dat hij hun grenzen gerespecteerd had, had willen zorgen dat rogues een betere naam kregen. Maar nu dat het weer winter was begon de prooi schaarser te worden en moest hij al zijn bronnen gaan benutten voordat die uitgeput zouden zijn. Toen de haveloze rogue dus ook ontdekte dat de rivier was bevroren voelde hij zich opeens een stuk opgewekter. Dit maakte passeren zo veel gemakkelijker. De vissen in de rivier betekende immers niet voor hem. Hij kon nauwelijks jagen, laat staan vissen. Nee, dat liet hij maar over aan de meesters van de rivier. Riverclan.
Met behoedzame passen, na zorgvuldig het ijs te hebben getest, wandelde hij naar de andere kant. Hij kroop op de oever en stak zijn neus in de lucht. De wind waaide van achter langs hem. Zijn zachtgroene ogen scande het gebied. Wat een geluk, hij was alleen voor nu. Door de windrichting was het onmogelijk voor hem om de kater op te merken die iets verder stroomopwaarts zat. Ach, als er problemen waren ging hij wel rennen. Die clan katten hadden genoeg te sparen. Ze eiste al zo veel op voor zichzelf, zo veel bronnen die benut zouden kunnen worden door andere. Hij was het er mee eens dat clan katten bevoorrecht waren. Zij leefde in een groep, gaven elkaar bescherming en zorgde samen voor eten. Hij was alleen. Zeker mocht hij dan wel een graantje meepikken, zoals de aaseters dat deden? My time is growing thinner, I'm just a tired old sinner .. No chips left on this shoulder, no pride in growing older |
| | | Julia 1007 Actief All that is gold does not glitter,
Not all those who wander are lost;
The old that is strong does not wither,
Deep roots are not reached by the frost
| |
| Onderwerp: Re: Those we love don't go away do 13 feb 2020 - 11:45 | |
| Voor Vulture was het dan misschien onmogelijk om hem te ruiken, maar voor hem niet. Voor hem stond de windrichting juist gunstig. De haren in zijn nek schoten dan ook overeind toen hij de onbekende geur rook. Eerder was zijn reactie altijd veel anders geweest. Eerst kijken of een kat kwaad in de zin had, voordat hij boos werd. Alleen hij was veranderd sinds de verdwijning van Crabkit, sinds het verhaal van ShadowClan over een verrader. Hij vertrouwde niemand meer die niet in een Clan zat. Iedereen kon kittens ontvoeren, iedereen kon ineens aanvallen. Zijn nagels schoten dan ook uit hun hulzen terwijl hij zich omdraaide en zag hoe de rogue zich op het ijs waagde. Het ijs was dik genoeg, waardoor hij dan ook snel in RiverClan territorium stond. Hij volgde het pad die hij eerder gelopen had een stukje terug totdat hij bij de rogue in de buurt kwam. “Wat doe jij hier?” Zijn stem klonk vol argwaan terwijl hij de rogue eens goed inspecteerde. |
| | | Lianne 539 Actief the only thing i can give you
is darkness and isolation
| |
| | | | Julia 1007 Actief All that is gold does not glitter,
Not all those who wander are lost;
The old that is strong does not wither,
Deep roots are not reached by the frost
| |
| Onderwerp: Re: Those we love don't go away za 15 feb 2020 - 20:31 | |
| Hij keek hem iets wat verzuchtend aan en trok met zijn snorharen. “Je staat op ons territorium, dan bemoei je je indirect toch al met onze grensmarkeringen. Daar ben je dwars door heen gelopen.” Miauwde hij terwijl hij de rogue nog steeds argwanend in de gaten hield. “Ken je BloodClanners?” Vroeg hij toen plompverloren. Hij wist niet waarom hij dat ineens vroeg. Opeens voelde hij de drang om het te weten, wie weet wist hij iets. Wie weet wist hij of Crabkit en Ravenkit nog in leven waren. Of had hij over Sinclaw gehoord. Het was mogelijk… Hij moest het eigenlijk niet vragen dat wist hij ook wel, maar hij kon zich niet inhouden. De drang om te weten of zijn pleegkitten nog in leven was, was gewoon te groot. Het drukte te zwaar op hem, zwaarder dan deze rogue een opdonder te verkopen. |
| | | Lianne 539 Actief the only thing i can give you
is darkness and isolation
| |
| Onderwerp: Re: Those we love don't go away za 15 feb 2020 - 20:52 | |
| Vulture liet een opgeluchte ademteug ontsnappen. Wat fijn, de knul leek inderdaad welbespraakt. Hij wilde echt niet weer gaan rennen. Hij hield zijn mond wijselijk toen de ander hem erop wees dat hij de grens was over gestoken, en zich dus indirect met hen bemoeide. Dat zag de cyperse kater toch anders. Normalitar zag niemand hem, merkte ze niet dat hij er was tot dat hij al lang en breed weg was. Hij bemoeide zich met niemand. "Ken je Bloodclanners?" Nu was het zijn beurt om argwanend te worden. De vraag kwam uit het niets en stond de gehavende kater totaal niet aan. Maar natuurlijk ken ik ze. Eentje heeft mij ooit eens vermoord, daarna mijn nichtje zwanger gemaakt en haar daarna aan haar lot overgelaten. Een ander heb ik eens gered van een vos, toen van de vedrinkingsdood en toen van een hond, daarna stal ze mijn hart en heb ik haar nooit meer terug gezien. De laatste heeft mijn nichtje vermoord en haar pas geboren dochter van haar buik geroofd. Maar dat zei Vulture natuurlijk niet. "Kennen is een breed begrip, vriend. Herkennen doe ik ze zeker. Ik weet hoe ze ruiken, hoe ze er uit zien, waar ze wonen. Als ik het kan helpen blijf ik zo ver van ze uit de buurt dat ze nooit zullen weten dat ik besta," Vulture zijn gedachten gingen automatisch naar Rosepaw, de dwaze riverclan apprentice die hij tegen het lijf was gelopen een maan terug. Hij vroeg zich af of ze ooit terug was gekeerd van haar voyage met de twee kittens die ze beloofde te redden van de bloodclan, of dat ze lag te rotten onder de wolken, zoals hij had voorspeld. My time is growing thinner, I'm just a tired old sinner .. No chips left on this shoulder, no pride in growing older |
| | | Julia 1007 Actief All that is gold does not glitter,
Not all those who wander are lost;
The old that is strong does not wither,
Deep roots are not reached by the frost
| |
| Onderwerp: Re: Those we love don't go away do 20 feb 2020 - 14:18 | |
| Leek het nu zo, of had de rogue even de tijd nodig om zijn antwoord te formuleren? Misschien had hij het ook niet zo moeten vragen. Hij was sowieso geen kat van het snel vragen stellen, voordat hij nadacht. Het was duidelijk dat de verdwijning hem echt pijn had gedaan en hem soms zelfs wat wispelturig had gemaakt. Iets wat totaal niet bij Icecream paste. Terugdraaien kon hij het in ieder geval ook niet meer, dus wachtte hij maar af. Het antwoord stelde hem ergens toch een beetje teleur. Ja, wat had hij dan verwacht? Een uitgebreide uitleg over hoe close de andere kater met ze was. Wat een sukkel was hij soms ook… Hij zuchtte daarom ook zachtjes en staarde kort naar de bevroren rivier. “Ik had het ook niet moeten vragen, vergeet het maar.” Mompelde hij terwijl zijn helderblauwe ogen ineens vol verdriet stonden. “Je moet de rivier weer oversteken. Je staat op RiverClan territorium.” Miauwde hij vervolgens. Al klonk het alles behalve dreigend. Meer omdat het moest dan omdat hij er de energie voor had de rogue weg te jagen. |
| | | Lianne 539 Actief the only thing i can give you
is darkness and isolation
| |
| | | | Julia 1007 Actief All that is gold does not glitter,
Not all those who wander are lost;
The old that is strong does not wither,
Deep roots are not reached by the frost
| |
| Onderwerp: Re: Those we love don't go away di 25 feb 2020 - 15:12 | |
| Vulture begon over hun drang om de Elite op te zoeken. Wat bedoelde hij daarmee? Hij had altijd angst gevoeld voor BloodClan en eigenlijk nog steeds, dus nee hij had niet bepaald trek naar die katten. Het was eerder dat BloodClan nogal naar hun toe trok. Waarom verdraaide deze rogue het? “Ik weet dat er alleen maar ellende van die katten komt.” Bromde hij daarom ook. “Het is eerder andersom. BloodClan heeft interesse in de Clans.” Miauwde hij vervolgens. Hij keek de kater weer aan. Hij zei nog wat, waardoor hij verrast met zijn ogen knipperde. “Jij zoekt dan wel graag RiverClanners op niet.” Hij schudde even zijn kop. “Vergeten gaat lastig als je elke dag aan ze wordt herinnerd. Als je het elke dag ziet aan de katten waar je om geeft, de pijn die ze nu al bij hen hebben aangericht.” Zijn stem klonk zacht, weer vol verdriet. |
| | | Lianne 539 Actief the only thing i can give you
is darkness and isolation
| |
| | | | Julia 1007 Actief All that is gold does not glitter,
Not all those who wander are lost;
The old that is strong does not wither,
Deep roots are not reached by the frost
| |
| Onderwerp: Re: Those we love don't go away ma 9 maa 2020 - 14:25 | |
| Hij kon er niks aan doen er sprongen tranen in zijn ogen toen Vulture zei dat hij wist hoe het voelde. Dat ze alles van je af pakten. “Ze hebben mijn meisje…” Zijn poten begonnen onder hem te trillen. Niet nu, Ice. Verman je eens. Hij zette zijn kaken weer op elkaar en keek de rogue aan. De ontvoering van Crabkit had zijn leven compleet op zijn kop gezet, in alle opzichten eigenlijk. Hij miste haar, voelde zich een slechte vader en het had zijn omgang met zijn andere pleegkittens beïnvloed. Hij was er zelfs egoïstisch van geworden, iets wat totaal niet bij hem paste. Hij was zichzelf verloren en dat was allemaal hun schuld… Ja oké, het was ook zijn eigen schuld dat het hem zo aangegrepen had. Toch was het allemaal bij de ontvoering begonnen en dat had een Bloodclanner gedaan. Dus het was gewoon hun schuld, punt. Al schreeuwde een stemmetje in zijn kop alweer dat dat niet helemaal zo was. Dat alles zijn eigen schuld was omdat hij niet goed genoeg op haar had gelet. Hij was niet streng genoeg geweest, veel te soft. |
| | | Lianne 539 Actief the only thing i can give you
is darkness and isolation
| |
| | | | Julia 1007 Actief All that is gold does not glitter,
Not all those who wander are lost;
The old that is strong does not wither,
Deep roots are not reached by the frost
| |
| Onderwerp: Re: Those we love don't go away vr 20 maa 2020 - 10:34 | |
| Het verraste hem. Dat de rogue zei dat het hem speet. Het klonk alsof hij wist wat het betekende, waarover hij het had. “Wat hebben ze van jou afgepakt?” Miauwde hij dan ook voorzichtig. Misschien wilde de kater het er helemaal niet over hebben. Of zat het nog veel te vers in zijn geheugen. Hij had de rogue in ieder geval nog steeds niet weggejaagd, iets wat hij eigenlijk wel had moeten doen, maar het had nu al geen zin meer. Daarnaast was hij nieuwsgierig geworden. De reactie van de kater was heel anders dan in het begin van het gesprek. Toen was hij nonchalant geweest, maar dat was nu weg. Alsof iets hem getrickerd had. “Dan spijt mij dat ook, wat ze ook van je hebben afgepakt.” Vervolgde hij. “En het spijt mij dat ik niet de vader voor mijn meisje heb kunnen zijn die ze duidelijk nodig had.” Hij slikte en keek langs Vulture heen naar de rivier. In gedachten verzonken. |
| | | |
| Permissies van dit forum: | Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
| |
| |
| |