Before dawn [clanmeeting]

Hij had er een aardig tempo achtergezet terug naar het kamp. Iets vertelde hem dat hij haast moest maken en dat deed hij dan ook. Toch zorgde hij er wel voor om in de gaten te houden dat niemand achter de groep viel. Dat konden ze tenslotte ook niet gebruiken dat er iemand los zou raken van de groep en mogelijk iets overkwam. Ook wilde hij graag weten of Beechresin echt terug was gegaan naar het kamp en of ze er ook veilig aangekomen was. Maar wat hem aantrof in het kamp was niet iets dat hij verwacht had. Een van de katten kwam vrijwel meteen naar hem toe om hem te vertellen dat Slatefur aangevallen was door Sinclaw en het maar amper overleefd had. Zijn haren stonden overeind bij die woorden en kort vroeg hij of de ander Beechresin terug had zien komen waarop het antwoord nee was. Waar was zijn dochter? Dit kon hij er niet ook nog bij gebruiken. Ze was ook nog eens zwanger, hoe had ze zich kunnen bedenken alleen weg te gaan van de gathering. Hij nam eens diep adem en forceerde zijn vacht om plat te gaan liggen. Hij moest de clan tenslotte nog vertellen wat er op de gathering gebeurd was en er zou een patrouille uit moeten om te zien of Beechresin ergens in het territorium was."Laat alle katten zich verzamelen onder de hoge rots voor een clanmeeting!" Het was al een lange nacht, maar dit moest hij toch nog even doen en hij betwijfelde of hij echt slaap zou krijgen zolang Beechresin nog niet terug was. Het liefst zou hij haar zelf gaan zoeken, maar dat was geen optie wist hij. "Het leek me belangrijk dat iedereen te horen krijgt wat we bij de gathering hebben gehoord. Butterstar heeft besloten haar rang binnenkort over te dragen aan Panthergrowl." Dat was nog het simpele nieuws als je het hem vroeg. "Daarnaast had ze belangrijk nieuws voor alle clans. Butterstar heeft een prophecy gekregen van Starclan dat alle clans betreft." Dat was wat de leidster tenminste gezegd had. "De prophecy luid als volgt,

Heed the darkness that creeps near.
Heed the purge that will begin
Seeping into the forest slowly.
Poisoning the clans from within

Blood will turn the forest red.
Lie low in order to thrive
Stay aware of who your allies are.

Or none of the clans will survive."

Dit zou hooguit alleen maar speculatie opleveren nu, want niemand wist wat dit te betekenen had. Dat had hij door de jaren heen ook wel geleerd met Starclan, ze waren nooit direct met wat ze bedoelden. "Verder beweerde Eveningglow op de gathering dat Sinclaw de commander is geworden van Bloodclan. Als dit daadwerkelijk zo is en vooral ook nadat ze Slatefur aangevallen heeft, dan kunnen we haar niet langer zo door laten gaan." Toch wist hij dat het misschien beter was dat hij dit tot na een goede nacht rust zou bewaren. "Het lijkt me het beste dat we dit allemaal bespreken na een goede nacht rust." Alsof die voor hem zo goed zou gaan zijn, want er was nog een ding dat hij moest doen. "Dan als laatste zou ik graag willen vragen of een patrouille van drie warriors op zoek zou kunnen gaan naar Beechresin. Ze was mee naar de gathering, maar is tijdens dat de gathering bezig was vertrokken. Ik dacht dat ze terug naar het kamp gegaan zou zijn, maar blijkbaar niet en gezien ze zwanger is wil ik het risico niet nemen om te wachten tot ze terugkomt." Hij kon zelf niet gaan, maar drie warriors zouden genoeg moeten zijn, ook om zichzelf te kunnen verdedigen tegen een bloodclanner eventueel. Hij sprong van de rots af en wachtte tot er mogelijk katten naar voren kwamen die zouden willen gaan zoeken naar Beechresin. Hij probeerde rustig te blijven, maar zijn maag draaide met bezorgdheid. Waarom was ze nog niet terug in het kamp?

[Dit topic is bij terugkomst van de gathering]

Vele malen had Neritepaw achterom gekeken. Twijfelend of ze niet gewoon tussen de bomen kon verdwijnen en nooit meer terug kwam. Niemand besteedde echt aandacht aan haar, niemand had het immers gemerkt toen ze de geur van Sinclaw achterna was gegaan. Maar haar poot deed zeer, en haar spieren waren moe. Met tegenzin besloot ze dus om maar mee te lopen, terug naar kamp, zich niet bemoeiend met de andere die om haar heen liepen. Ze mocht dan wel de langzaamste zijn, met haar nog gewonde poot, maar dat weerhield haar er niet van om extra hard haar best te doen iedereen bij te benen. Ze vervloekte haar moeder voor haar het geven van deze naam.

In het kamp aangekomen sprong Acorndust direct op de verhoging, klaar om de clan toe te spreken. Nu dat iedereen naar hem luisterde wist Neritepaw langs de gestaltes heen te hupsen. Inmiddels was haar poot te overbelast en was ze gedwongen om te gaan hinken. Uiteindelijk plofte ze vermoeid in neer in de aarde, haar pijnlijke poot rust gevende. "Wat als Sinclaw Beechresin ook heeft vermoord?" Opperde ze luid om boven alle stemmen uit te komen. "Mijn oma was niet genoeg voor haar, ik denk niet dat een zwangerschap haar tegen gaat houden als ze Beechresin heeft gevonden. Het kan een val zijn!" Haar stem sloeg wat over toen ze dat zei.

Tag: Acorndust, indirect: de clan

Nadat Slatefur binnengebracht was door Inkspots en Carameltwirl had ze geprobeerd om iedereen binnen het kamp te houden, maar ze wist dat het nooit kun lukken om iedereen tegen te houden en dat ze er dus ook vanuit moest gaan dat de rest zelf zo slim geweest was om binnen het kamp te blijven. Zodra de groep terug was van de gathering, zag ze Acorndust met iemand praten voor hij de rots opsprong. Ging de kater meteen alles bespreken? Ze zette zich neer en luisterde naar de woorden die er gesproken werden. Butterstar wilde blijkbaar haar rang binnenkort af gaan staan, maar het volgende dat gezegd werd liet haar haren overeind staan. Een prophecy dat alle clans aanging? En Sinclaw die mogelijk ook nog eens de commander van Bloodclan geworden was? Dit was misschien een groter gevaar dan ze zouden denken. Acorndust stelde voor om hier na een goede nacht rust nog een keer over te spreken en daar was ze het wel mee eens. Iedereen was moe en dat zou alleen maar meer irritaties opleveren en dan kon er niks besproken worden. Dit was alleen niet het laatste wat de kater te zeggen had, want blijkbaar was Beechresin niet teruggekomen naar het kamp na van de gathering vertrokken te zijn. Dit kon niets zijn, maar ze kon wel begrijpen dat Acorndust niet langer wilde wachten met haar te gaan zoeken. Toch was ze niet meteen de eerste om aan te bieden te gaan zoeken. Er zouden vast wel anderen zijn die dat wilden doen, maar als het echt nodig was, dan zou ze haarzelf aanbieden. Ze liet haar blik kort naar Neritepaw gaan die vroeg wat ze zouden doen als Sinclaw Beechresin ook vermoord had en dat het een val kon zijn. Natuurlijk kon het een val zijn, maar ze was er vrij zeker van dat als niemand ging zoeken dat Acorndust zelf zou gaan en dat konden ze niet hebben. "Alleen zoeken zou geen kwaad moeten kunnen. Ze zullen dan met zijn drieën zijn en alleen Sinclaw zou dan niet moeilijk moeten zijn." Toch wist ze dat het lastiger zou worden als er meer bloodclanners waren, maar dan kon mogelijk een van de drie altijd nog hulp gaan halen. Toch liet ze het verder aan Acorndust over om hierop te reageren.

Settleddust was zijn clan gevolgd na de gathering. En nou, dat was er een die nog manen herinnerd zou worden. Nog nooit had hij gehoord van zo'n onheilspellende prophecy. Daarbij het drama dat Sinclaw was geroken. Het was een chaos geweest. Toen ze eenmaal dichtbij het kamp kwamen werden ze aangesproken door een warrior. De naam Slatefur ging al snel door de menigte en een huivering ging over zijn rug. Dit was slecht. Dit was heel erg slecht. Eenmaal aangekomen in het kamp leek niemand nog te kunnen slapen. Bijna iedereen was aanwezig. Acorndust vatte de gathering samen en nogmaals gingen de woorden van de prophecy door het kamp. Nu wist iedereen het. Er kwam onheil aan. Meerdere keren werd Sinclaws naam weer opgenoemd. De verrader, het harteloze kreng, aanvallen onder de volle maan. Hij gromde kwaad, waarna Acorndust vroeg om een patrouille om zijn dochter te gaan zoeken. Neritepaw opperde al vrolijk dat Sinclaw haar misschien ook wel vermoord had. Zijn blik ging naar de brutale apprentice. Wat dacht ze wel niet? ‘Ik wil wel helpen Beechresin te zoeken,’ bood hij aan. Ja, zijn hoofd was nog te druk om te gaan slapen. Hij wilde niet te ijverig lijken, maar hij wilde weten of ze veilig was. Beechresin en hij waren nou niet bepaald dikke vrienden, maar hij had ook geen hekel aan haar. En hij wilde natuurlijk ook niet dat ze gevaar zou lopen.

<sub>Carameltwirl had sinds het binnenbrengen van Slatefurs lichaam haar ogen nog groot als schoteltjes. Ze zat stilletjes in een hoekje, licht trillend. Steeds zag ze het grijze lichaam voor zich, gedrapeerd over de bosgrond, haar leigrijze vacht langzaam rood rond haar hals. De schildpad poes kon zweren dat ze dood was geweest, maar een zacht rijzen en vallen van haar flanken had verraadden dat de poes nog leefde. En dit was allemaal onder de volle maan geweest. De poes was aangevallen door een ex-clanlid, die zich duidelijk niet meer aan de wetten van StarClan hield. Dat was misschien nog het ergste. En het was die arme Slatefur overkomen. Inkspots had haar kunnen redden. Misschien ging ze nog dood, was alle moeite voor niets. Iedereen had het kunnen overkomen. Slatefur was alleen de arme ziel die Sinclaw tegen was gekomen.

Acorndust kwam terug van de Gathering met niets dan slecht nieuws. Carameltwirl dook in elkaar, zacht jammerend toen ze de prophecy hoorde. Ze gingen eraan, hoe kon het anders? Ze keek naar de grote kater die nu hun clan bij elkaar probeerde te houden. Wanneer zou deze chaos eens stoppen? Beechresin was ook nog eens vermist. Het duurde niet lang na de gathering dat Inkspots haar op kwam zoeken. Ze bibberde nog een beetje, maar ze vond steun in de staart die hij om haar heen sloeg. Hij sprak over dat het misschien slim was om Acorndust op te zoeken, maar dat hij begreep als ze dat niet kon. Haar grote ogen gingen naar de kater. ‘N-nee, ik kan dat wel,’ miauwde ze met een trillende stem. Dat was het minste wat ze voor Slatefur kon doen, toch? Haar eigen angsten en shock woog daar niet tegen op. Ze probeerde zich bij elkaar te rapen, duwde zich met haar dunne pootjes omhoog. Ze haalde een keer diep adem, waarna ze naar Inkspots keek. Ze kon dit. Maar ze had zijn hulp nodig.

Tag: Inkspots</sub>

Puzzelstukken waren op hun plek gevallen toen ze te horen had gekregen van Sinclaw haar moeder had vermoord. Slatefur had de woorden uitgesproken. Het had de rode kattin enorm veel moeite gekost om zich rustig te houden toen het besef dat Sinclaw dan niet alleen haar moeder vermoord zou hebben, maar ook haar zus, Lionstep. Die woede was in haar blijven zitten en de wil om wraak te nemen was sterk aanwezig.

Russetfur was achter gebleven in het kamp toen katten naar de Gatherin waren gegaan. Het was belangrijk dat er voldoende warriors achter bleven, mocht er iets gebeuren. De maan was al aan zijn weg omlaag begonnen toen ze eindelijk de pootstappen van vele katten buiten het kamp hoorde naderen. Ze waren terug van de bijeenkomst. Russetfur volgde Acorndust met haar heldere, blauwe ogen terwijl hij naar de grote rots stapte. Daar riep de kater de clan bijeen. Russetfur's ogen vielen op haar dochter, die er meer dan vermoeid uitzag. Ze rode kattin stond op en baande zich een weg naar haar dochter toe, drukte kort haar flank tegen die van haar dochter aan en luisterde vervolgens naar wat Acorndust te vertellen had. Het eerste wat Acorndust mededeelde was dat Butterstar afstand zou doen van haar rang als leider. Ze was dan natuurlijk ook al oud, al vond de rode kattin het maar een raar idee, dat leiders afstand namen van hun rang. Uit verhalen hoorde ze dat katten tot de dood leider waren, ze kregen niet voor niets die negen levens. Echter had de stem van de Shadowclan deputy geklonken alsof dit het minste was.

En dat was het. Een prophecy die Butterstar ontvangen had van Starclan werd verteld. Het klonk niet goed, het klonk onheilspellend. Had dit te maken met Bloodclan met Sinclaw en het verdwijnen van Tallstar? Of misschien stond het compleet los van dat. Vervolgens kwam het nieuws dat Sinclaw de Commander geworden was van de Bloodclan. Ze trok haar lip kort op bij het idee en zwaaide met haar staart. Vuile verrader. Moordenaar. Feeks. Toen Acorndust het laatste vertelde trok haar dochter haar mond open. Ze had wel degelijk een punt. "Neritepaw, ik wil dat jij naar de apprentice's den gaat en gaat slapen, oké?" Ze drukte haar neus tegen het kopje van haar dochter. Vervolgens stond ze op en hief ze haar stem. "Ik ben niet mee geweest naar de Gathering, ik heb voldoende energie om opzoek te gaan naar Beechresin!" Miauwde ze.

Misschien had hij er niet aan willen denken, maar toen Neritepaw begon over het feit dat Sinclaw misschien wel Beechresin vermoord had gingen zijn haren toch wel overeind staan. Natuurlijk hoopte hij dat er niks aan de hand was en dat ze gevonden zou worden. Hij wilde niet aan het ergste denken en forceerde dan ook zijn haren om plat te gaan liggen. "Ik begrijp dat je je daarom zorgen maakt Neritepaw, maar we kunnen niet een clangenoot alleen buiten het kamp hebben ronddwalen nu, vooral niet omdat we weten wat Sinclaw al heeft gedaan vanavond." Natuurlijk kon het een val zijn, daar was hij zich goed bewust van. Maar als hij Sinclaw een beetje kende zou ze niet in het territorium gebleven zijn wanneer de gathering voorbij was, ze zou het niet riskeren om de hele groep tegen te komen. Tenzij ze niet alleen was natuurlijk, maar daar hoopte hij niet op. Settleddust en Russetfur boden zich al aan om te gaan. "Bedankt dat jullie willen gaan. Russetfur zou jij de patrouille kunnen leiden? Als er dan nog een warrior is die mee wilt gaan, dan kunnen jullie vertrekken. Neem geen risico's als het te gevaarlijk lijkt." Hoe graag hij zijn dochter hier wilde, als het het leven van zijn andere clangenoten kon kosten op het moment zouden ze iets anders moeten bedenken. Zodra hij dit gezegd had, merkte hij op dat zijn naam gesproken werd. Hij draaide zijn kop en zag Inkspots. Aan hoe de kater eruit zag moest hij vast degene zijn die Slatefur naar het kamp gedragen had. "Wat is er?" Vroeg hij de kater dan ook. Waarschijnlijk wilden ze praten over wat er met Slatefur was gebeurd. Het was ook belangrijk dat hij wist wat er precies gebeurd was.

Southernwolf luisterde met grote ogen naar de woorden van zijn vader. Even leek hij wel versteend, alsof zijn poten vastgevroren waren aan de grond - maar toen Acorndust vroeg voor nog één warrior die zou helpen naar zijn zus te zoeken, kwam hij naar voren met vastberaden passen. "Ik ga ook mee.", mauwde hij, geen ruimte latend voor discussie. Beechresin en hij kwamen misschien niet altijd even goed overeen en hij was het niet eens met vele van haar keuzes - maar hij zou haar beschermen, zoals hij altijd beloofd had.

(kort maar ik wou nog snel posten voor iemand me voor was haha)
tag: Settleddust, Russetfur, Acorndust

Ja, het kon een val zijn, daar had haar dochter een punt gehad. Haar dochter was een slimme, dat had ze wel door. Maar een kat kon er niet alleen op uit gaan als er dat soort dreigingen waren. De kans dat ook die kat dan weer terug zou keren was onmogelijk. Samen stonden ze sterker. Acorndust vroeg aan haar of zij de patrouille wilde leiden, met Settleddust. Al snel boot ook Southernwolf zich aan om mee te helpen met het zoeken. Russetfur knikte naar de jonge kater. "We zullen ons best doen, Acorndust," beloofde Russetfur. "Kom, dan gaan we opzoek," miauwde ze, waarna Russetfur aanstalten maakte om het kamp te verlaten met een wuif van haar staart.

TAG: @Acorndust @Settleddust @Southernwolf

Settleddust zag dat Pepperpaw zich verstrakte. Hij zag haar blik, angstig. Hij wierp een bemoedigende blik terug. Het kwam wel goed. Ze wisten wel waar ze mee bezig waren. Russetfur bood zich al aan om ook mee te gaan zoeken en Acorndust vroeg of de ervaren warrior de patrouille wilde leiden. Hij weefde door de menigte heen naar de rossige poes, waarna Southernwolf zich aanbood ook mee te gaan zoeken. Logisch dat de kater zijn zus wilde zoeken. Russetfur maakte al aanstalten het kamp te verlaten en de jonge kater sloot aan in de colonne. Ze moesten Beechresin vinden! Ze kon onmogelijk ver weg zijn.