Escaped hell to come back

Zodra ze het kamp van Bloodclan uitgebroken was had ze het op een lopen gezet. Ze was lang niet zo snel als dat ze van haarzelf gewend was en ze hoopte dan ook dat er of niemand achter haar aan zou komen of dat ze het zou redden tot Shadowclangebied voor een haar in zou halen. Ze zette zich dan ook extra hard af tegen de grond tot haar longen voelden alsof ze brandden, maar ze wist dat ze niet op kon geven hier. Als ze het niet tot de clan zou redden dan zou niemand weten dat Tallstar daar nog was. Haar omgeving was een waas voor haar en ze zette zich door de uitputting die ze voelde heen. Het moment dat ze dan ook de geurmarkering met Shadowclan passeerde voelde als een opluchting. Ze was nu in haar eigen territorium en het was nog een klein stukje naar het kamp. Ze moest dit kunnen, ondanks de protesten die haar lichaam duidelijk liet merken. De geur van Shadowclan werd sterker en zonder ook maar te stoppen ging ze door de ingang heen waardoor ze op de open plek van het kamp terecht kwam. Nu dat ze wist dat ze veilig was zakte ze door haar poten heen en bleef ze hijgend liggen. Ze wist dat ze haar vader moest vertellen wat er was, maar alles draaide en ze kon geen woord uitbrengen zonder eerst op adem te komen. Haar zicht was ondertussen al wat minder aan het draaien en ze zocht naar de bekende vacht van haar vader.


[Beechresin is terug van Bloodclan, iedereen mag gewoon reageren]

Ze hadden een vermoeden waar Beechresin was, maar zonder echte duidelijkheid kon hij zijn clan er niet op af sturen. Niet zonder er zeker van te zijn, want was zijn dochter niet daar dan zouden ze hem er zeker op af rekenen. Hij wilde dolgraag zelf gaan zoeken, maar het was geen optie, de clan had hem nu meer nodig, ondanks dat zijn dochter zijn kleinkinderen droeg. Hij had dan ook amper geslapen sinds ze was verdwenen en toen hij haar geur plots rook dacht hij dat het zijn verbeelding moest zijn, maar de geur bleef en er leek wat commotie te zijn op de open plek. Hij schudde zijn vacht wat uit en stapte zijn den uit, om vrijwel meteen weer tot stilstand te komen. Daar lag ze toch echt, dit kon geen verbeelding meer zijn. Ze was buiten adem, duidelijk nog niet in staat om woorden uit te brengen, maar hij had zoveel vragen. Zijn poten droegen hem naar zijn dochter toe en zachtjes drukte hij zijn neus in haar vacht. "Beechresin," Sprak hij zachtjes. Ze was het echt, haar vacht was dof en de geur was iets verandert, maar onmiskenbaar was daar de herkenbare geur van zijn dochter. Hij wist echter dat er vragen gesteld moesten worden, maar hij zou haar nog even geven om rustig te worden. Hij ontmoette haar blik en zag daar iets van vastberadenheid in, waardoor hij wist dat hij niks hoefde te zeggen, alleen maar afwachten wat ze te zeggen zou hebben.

Ze had nog een patrouille geleid om Beechresin te zoeken, zonder enig resultaat, behalve een sterk vermoeden van waar ze zou kunnen zijn. Sporen hadden meer aanwijzingen gegeven, maar ze hadden er niks mee kunnen doen. Niet zonder een goed doordacht plan. Nu bevond Russetfur zich in het kamp, terwijl ze haar rossige vacht waste. Ze wierp een blik op de apprentice's den. Dat was nu de den van haar jongen. Een zucht rolde over haar lippen, proberend te negeren hoe Shadowclan nu over haar dacht. Het was haar eigen schuld en er was tijd nodig om dit te kunnen herstellen. Als dit hersteld kon worden. Ja, het was een eenmalig iets geweest. Maar er waren al zoveel ex-Shadowclan katten geweest die op de zelfde manier hadden gesproken en nu clan verraders waren. Russetfur was daar niet één van. Maar zonden daden kon ze alles zeggen wat ze wilde. Shadowclan vertrouwde haar nu vele stukken minder.

Een kat raasde het kamp binnen en Russetfur draaide vlug haar kop om. Ze stond klaar om aan te vallen, maar dat was niet nodig. Met vernauwde ogen keek ze naar de kat die zojuist het kamp binnen gedrongen was. Beechresin. Acorndust stapte als eerste op zijn dochter af. Russetfur sprong ook op. "Je bent terug!" Miauwde ze dan ook, opgelucht. Nog een clangenoot verliezen konden ze er niet bij hebben. "Wat is er gebeurt?" Vroeg Russetfur meteen. Ze moesten het weten, ook al was het natuurlijk aan Acorndust om hier verder op in te gaan. De clan had zich zorgen gemaakt en het boeide Russetfur nu even niet dat de clan haar wantrouwde.

Haar vader kwam vrijwel direct op haar af en waar ze normaal hem af zou slaan deed ze dit nu niet. Toch bewoog ze ook niet dichter naar hem toe, ze moest uitleggen wat er gebeurd was, anders wist niemand wat er was in het Bloodclankamp. Zodra de vraag dan ook kwam wat er was gebeurd nam ze nog eens diep adem, hopende dat ze genoeg kracht had om alles te vertellen. "Bloodclan," Dat was tenslotte waar ze geweest was en wat er dus ook gebeurd was. Ze besloot maar dat het beter was om niet te zeggen hoe ze precies meegenomen was, maar dat het belangrijker was om te zeggen wat ze daar gezien had. Ze had namelijk geen idee wat Bloodpaw verteld had over Indigo en ging er vanuit dat hij er zelfs niks over gezegd had. "Bloodclan heeft Tallstar gevangen." Met die woorden richtte ze haar blik op haar vader. "Hij heeft me helpen ontsnappen, we moeten hem helpen!" Ze kon hem daar niet achterlaten zonder hem te helpen, maar het zou aan de clan zijn om te bepalen wat te doen hier. Ze kon zeggen wat ze wilde, maar als niemand bereid was om Tallstar te helpen, dan zouden ze nog nergens zijn. Ze keek haar vader dan ook aan, hopende dat hij wat zou doen, al was het alleen om het feit dat Tallstar haar geholpen had om te ontsnappen.

Settleddust was teleurgesteld teruggekeerd van de patrouille die hadden gepoogd om Beechresin te vinden. Maar ze hadden slechts met een vermoeden terug kunnen keren. Dat serveerde geen zekerheid en hij baalde ervan. Hij wilde graag dingen goed doen en met lege poten terugkomen stak hem. Zijn blik gleed even over Russetfur, die ook in gedachten leek en in het kamp lag. Settleddust beet op zijn lip en legde zijn kop op zijn poten. Russetfur had wel meer op haar kerfstok op het moment. Met haar openbaring in de laatste ceremonie waren de roddels natuurlijk in de rondte gegaan. Settleddust probeerde haar niet kwalijk te nemen, maar omdat hij zelf een half-clan en wist hoe dat voelde, had hij een oordeel voor haar klaar.
Hij wendde haar blik van haar af op het moment een verwilderd figuur het kamp in kwam rennen. Ook al rook ze vreemd, de herkenning was direct en Settleddust krabbelde overeind, zijn bek open in verbazing. Wat deed zij hier? Acorndust was als eerste ter plaatste en al snel werd er gevraagd wat er was gebeurd. Settleddust spitste zijn oren en kwam iets dichterbij het groepje. Hij was natuurlijk opgelucht haar in levende lijven te zien. Hij mocht haar wel, ook al waren ze niet heel close. Hij glimlachte kort toen hij haar zag, een poging om haar moed te geven nu ze zo van streek was. Al snel kwam het hoge woord eruit: BloodClan. Settleddust fronste en verward. Hoe, wat, waarom? Al meteen had hij zoveel vragen en hoe was ze weggekomen? En toen kwam nog een woord als de bliksem binnen. Tallstar was in BloodClan en had haar geholpen? Het klonk logisch, dat hij daarom onvindbaar was. Dat hij daarom verdwenen was. Maar het legde nog steeds niet uit waarom hij in eerste instantie dan vrijwillig vertrokken was, als hij Pepperpaw moest geloven. En dat deed hij, daar twijfelde hij geen seconde aan. Maar zodra hij dacht aan zijn adoptiezusje wist hij dat er geen andere optie mocht zijn. Ze moesten Tallstar helpen. De details kwamen later wel. Zijn blik ging naar Acorndust, zijn oude mentor, en een strijdlustige blik stond op zijn gezicht. ‘We moeten proberen,’ sprak hij tegen de kater die het leiderschap op zich had genomen. Hij had Tallstar in zijn gedachten vervloekt, maar hij bleef toch hun leider. Hij wist dat het moeilijk zou worden. Bloodclan waren geen lieve rakkers, maar ze konden hem daar ook niet laten zitten!

Zodra hij Russetfur de vraag hoorde stellen wat er gebeurd was zette hij een stap naar achteren. Hij was haar vader, maar was ook degene waarvan verwacht werd dat hij beslissingen moest maken. Als Bloodclan hier echt achter zat, dan zou hij het liefst meteen het kamp verlaten om ze te confronteren, maar dat kon hij niet. Hij zou eerst moeten luisteren naar wat er gebeurd was en dan het beste besluit voor de clan nemen. Hij kon daarin niet puur op zijn eigen gevoelens afgaan en dat wist hij. Toch begon zijn bloed te koken toen inderdaad de naam Bloodclan gesproken werd door zijn dochter. Maar in plaats van dat er verteld werd hoe ze meegenomen was ging het over naar een heel ander onderwerp. Het feit dat Tallstar gevangen genomen was door Bloodclan en dat de kater zijn dochter had geholpen te ontsnappen. Hij stond verstijfd voor een moment niet goed wetende wat hiermee te doen. Eindelijk wisten ze waar Tallstar was en nu vroeg Beechresin hem van Bloodclan te redden. Veel vragen gingen door zijn kop heen, voornamelijk of het verstandig was om een aanval op Bloodclan te doen nu. Leafbare was niet gemakkelijk geweest, maar Tallstar had Beechresin helpen ontsnappen. Het minste wat hij terug kon doen was de kater van Bloodclan redden. Hoe en wat zouden ze dan later moeten zien als Tallstar terug was, maar dat was zorg voor later. Hij nam een keer diep adem en liet zijn blik langs de verschillende katten gaan die ondertussen verzameld waren. Zouden ze allemaal achter zijn keuze staan? Zouden ze naar hem luisteren? Zelfs na wat Tallstar gedaan had? Hij wist dat hij hier nu niet onzeker over moest zijn, hij moest erop vertrouwen dat ze naar hem zouden luisteren. Hij drukte eerst nog zijn neus tegen zijn dochter aan. "Ga naar de medicine cats en laat ze je controleren." Hij zou het zichzelf nooit vergeven als er hier nu iets met haar zou gebeuren terwijl ze hierover bleven praten.
Hij strekte zich naar zijn volledige lengte en liet zijn blik rond de verschillende katten gaan. Hij hoefde niet op de rots te gaan staan om hun aandacht te krijgen, dat wist hij. Het was nu aan hem om dit besluit te nemen en het was daarna een kwestie dat ze naar hem zouden luisteren. "Tallstar is gevangen genomen door Bloodclan." Begon hij duidelijk. Het was het feit dat iedereen moest weten. "Hij heeft Beechresin geholpen te ontsnappen nadat ze ook gevangen was door Bloodclan. Verder weten we ook dat Sinclaw de commander van Bloodclan is geworden en Slatefur aangevallen heeft tijdens de gathering." Hij wist dat het belangrijk was deze feiten te noemen. Dan kreeg hij hopelijk meer katten mee hierin. "Drie dagen vanaf nu bij zonsondergang zullen we vertrekken om een aanval te doen op het Bloodclankamp. Warriors en apprentices van 9 manen en ouder zijn welkom om zich bij de gevechtspatrouille te voegen. De rest zal hier achterblijven om het kamp te verdedigen." Natuurlijk hoopte hij niet dat dat zou gebeuren, maar je kon nooit zeker zijn van wat er zou komen. Hij wilde ook niet te jonge apprentices meenemen, die zou hij mogelijk alleen maar naar hun dood sturen anders. "Neem de komende dagen de tijd om aan te sterken en je vechttechnieken op te frissen, dan zullen we over drie dagen vertrekken met iedereen die bereid is te vechten." Hij wist dat hij de meeste van zijn kittens achter zou laten in het kamp door de grens op negen manen te zetten, maar dat leek hem het beste. Nu was het afwachten of ze het eens zouden zijn met zijn besluit of dat er alleen maar weerstand zou komen.

Ja, het was Bloodclan, zoals al vermoed werd. Starclan zij dank had Beechresin weten te ontsnappen. De she-cat ging al snel verder met haar verhaal. Een gevoel van onbehaaglijkheid bekroop haar lijf toen Beechresin er aan toevoegde dat Bloodclan Tallstar gevangen hield, dat Tallstar de gene was geweest die haar had geholpen om te ontsnappen. Ze vernauwde haar ogen. Iets in haar kon dit niet volledig geloven. Sinclaw hoorde nu bij Bloodclan en zij was close met Tallstar en Tallstar met haar. Tallstar had meerdere dingen geheim gehouden, zoals de dood van haar moeder, wat hij al die moons geweten had. En nu werd er beweerd dat hij gevangen zat in Bloodclan én dat hij Beechresin had bevrijd? Werden er hier spelletjes gespeeld? Wat waar? Wat was niet waar? Russetfur stak haar nagels in de grond. Acorndust leek dit zonder slag of stoot te geloven en begon meteen te spreken, plannen te maken. Russetfur keek met een twijfelachtige blik naar hun deputy. Hoe kon hij dit meteen geloven? Desalniettemin zou Russetfur Shadowclan hier in bijstaan. Ze zouden er vanzelf wel achter komen.