Panic, shock, bloodclan ... Help !!! Open voor de windclan

Haar ogen waren groot geworden zodra ze de rode bloodclanner herkend had. Ze kende zijn naam niet, of ze die vergeten was??? Maar toen Silverflight haar weg stuurde, galmde zijn woorden nog na in haar oren terwijl ze er als een haas vandoor ging... Misschien liep ze zelfs wel sneller dan een haas?! "Oh, hallootjes daar, Ren maar heel hard weg, daar zijn jullie goed in, Doe ze de groetjes wil je?" Eerst waren de woorden van de rode kater zacht, maar hoe verder ze weg rende des te harder ze in haar oren klonken. Amberpaw was zelden bang te krijgen, maar deze kat joeg haar echt schrik aan. Ze pinde haar oortjes in haar nek in de hoop zijn stem buiten te houden, maar uit eindelijk leek de kater bijna tegen haar te schreeuwen. De jonge schildpad kattin begon zo gek van de angst te worden dat hij naast haar leek te lopen in plaatst van dat Silverflight waarschijnlijk nu tegen hem aan het vechten was. Vlak voor de ingang keek ze even over haar schouder om er zeker van te zijn dat de bloodclanner niet met haar mee was gerend, maar ze struikelde en tuimelde zonder ook maar iets gezien te hebben door de doornige tunnel het kamp binnen. Waar ze met een klap op de vlakke koude grond terecht kwam, maar de stem van de kater liet haar altijd nog niet met rust. Half versuft leek de kater nog tegen haar te spreken met dezelfde woorden constant te blijven herhalen. Amberpaw stond eerst wankel op en keek rond. Elke rode windclan kat of ze nu veel wit hadden of weinig wit, Amber zag bij elke rode kat dezelfde gemene lelijke kop van de bloodclanner. Haar angst begon over te slaan naar wanhopigheid. Tranen glommen in haar ogen en Amber begon ook roekeloos te worden door woest en ongecoördineerd in het rond te slaan met uit geslagen klauwen. Ze wilde die lelijke kop van de bloodclanner bewerken hem verminken zodat hij ten alle tijden zou weten waar hij zijn littekens vandaan zou hebben!!! Verdwijn rot kat! Laat Silverflight met rust!' riep ze schril en haar stem beefde altijd nog van angst. Amberpaw sprong van hot naar her, zonder een duidelijk patroon. Ze zou nooit zomaar haar eigen clan genoten aanvallen, maar ze was zo in shock dat ze niet meer wist wie nu vriend en vijand was...

(Open voor de windclan, dit is nog voor de ceremonie.)

Elke kat die ze aanviel in korte aanvallen ontweken haar en dat maakte dat de leerling zich enkel nog maar slechter voelde. Ze wilde niets liever dan Silverflight beschermen en helpen, maar de bloodclan kater scheen steeds door haar klauwen te glippen. Ze zag wel een andere kat op haar af komen, maar door het dollen heen herkende ze haar deputy niet. Opeens landen een gewicht op haar rug en Amber voelde hoe ze uit haar evenwicht werd gebracht waardoor ze eerst met haar borst op de koude grond terecht kwam voor haar kin die ook raakte. Totale paniek nam bezit van haar. Nee ze wilde zo niet eindigen! De stem die op klonk leek van ver te komen, maar ze begreep wel elk woord die tussen die van de rode kater door galmde. 'Een bloodclanner! Hij zal Silverflight verscheuren... Hij is hier in het kamp!!!' haar stem beefde nog steeds, maar ze probeerde ook onder de poten uit te kronkelen, maar ze was uitgeput door zowel het rennen als de mentale aanslag die de rode kater haar had toe gebracht. 'Verjaag hem voor hij iedereen probeert te doden!?' klonk het haast smekend, maar de schildpad kattin voelde haar moed in de poten zakken. Zo kon ze van geen nut zijn... Een lach die enkel zijn kon horen knetterde door haar kop en oren. Verwoed schudden Amber haar kop. 'Hou je muil rot kat!!!' gilde ze in totale verwarring uit en stopte met vechten, maar ze beefde hevig en sleg haar poten over haar kop om haar oortjes te bedekken.

Dikke tranen biggelde uit haar ooghoeken. Ze wenste dat ze die rot stem uit haar kon kon bannen, maar ze bleef zijn hatelijke stem horen die leek te weergalmen in haar schedel alsof ze helemaal geen brein had. Een andere stem kwam er uiteindelijk erbij en sprak haar gevuld met kalmte toe. Het was een welkome golf die de stem van de rode kater eindelijk wat terug wist te dringen. Ze opende haar amberkleurige ogen die recht in de groene van haar leider keek. Ze... is bij de grens... met de Rogue's... Maar ze kan hem niet alleen aan!' haar stem was nog altijd aan het trillen van angst, maar ze voelde zich al wat kalmer dankzij de aanwezigheid van hun leider. Ze beefde nog wel, maar lang zo erg niet meer.