What's my age again?

Het werd tijd dat hij zijn toekomstige den een bezoekje bracht. Hij was pas bijna apprentice, maar het duurde echt niet zo lang meer voordat hij warrior werd. Zo vergezocht was deze missie dus helemaal niet. Wie weet kon hij zelfs alvast een plekje claimen, al betwijfelde hij dat wel. Voorzichtig stak hij zijn kop door de ingang. Het was verrassend rustig. Gelukkig maar, want dan werd hij ook niet zo snel weggestuurd. Stilletjes glipte het katertje naar binnen, wat voor even nog aardig goed lukte ook, tot hij pootstappen achter zich hoorde. Het kon ook nooit goed gaan.. Hij zou eens goed laten weten met wie de bemoeial te maken had. Met een ruk draaide hij zich om en keek hij de ander fel aan, die tot zijn grote schrik blind was aan één oog. "Uuhhh hoi." bracht hij verrast uit.

+Quietcreek

Een redelijk normale morgen, zo dacht hij terwijl hij zich eens goed uitstrekte. Quietcreek was meestal als een van de eerste buiten de den. Maar vandaag sliep hij uit. Treat yourself was zo nu en dan wel zijn motto. De meeste waren al buiten. En dus was het zeer rustig in de den. Dat was nou precies wat hij goed kon gebruiken. Een lekker relaxte start van de dag. De crèmekleurige tom keek ietwat verbaasd op toen hij plots het geurspoor van een kitten leek te bespeuren. Wat was dit nu? Een kitten in de Warriorsden, dat was niet de bedoeling. Even keek hij om zich heen, maar het leek erop dat hij de enige aanwezige was om met dit ‘probleem’ te dealen. Quietcreek zuchtte. Waarom moest dit nu weer gebeuren? Nu net op zijn supposedly rustige ochtend. Hij stond op en volgde het spoor. Eenmaal vlakbij gekomen zag hij een zandkleurige kitten staan. Deze draaide zich met nogal wat daadkracht om maar verloor dat blijkbaar gelijk toen hij hem recht in de ogen aankeek. Het zou niet de eerste keer zijn dat een kitten bang, verbaast of in een mix van beide reageerde bij het zien van zijn blinde oog. Soms speelde hij daar op in. Het gaf ook wel iets van een waarschuwing af vond hij. “Uuhhh hoi.” Het had zeer onzeker geklonken. En terecht. Hermitkit, de adoptie kitten van Icecream. Hij had wel zo het een en ander over hem gehoord. “zo, zo. Wat dacht jij hier te willen gaan doen?” vroeg hij, vriendelijk maar met een autoritaire ondertoon. Hij ging er eens goed bij zitten, dit kon nog wel eens leuk worden.

In plaats van hem te verwelkomen begon de warrior hem te ondervragen. Dat begon niet goed. Na kort even met open mond naar de oudere kater gestaard te hebben raapte hij zich weer bijeen. Hij liet zich niet wegjagen! "Nou kijk. Het zit dus zo.." begon hij zo zelfverzekerd mogelijk. "Ik word over niet zo heel lang al warrior, dus nu kom ik een plekje claimen." Er lag een vastberaden blik in zijn ogen. De ander hield hem misschien nog niet tegen, maar dat was wel hoe dat ging met warriors. En dus moest het duidelijk zijn dat hij het echt meende.

Zo zie je maar weer, op sommige dagen komt het entertainment vanzelf  je kant op gelopen. Quietcreek wilde wel eens weten dat deze kitten zich in zijn hoofd had gehaald. Ondanks zijn semi ietwat dreigende houding hield Hermitkit voet bij stuk. En dat kon Quietcreek ergens wel op prijs stellen. "Nou kijk. Het zit dus zo.." Begon hij. “Hm-hm.” Quiet luisterde. "Ik word over niet zo heel lang al warrior, dus nu kom ik een plekje claimen." Legde de kitten hem uit. Het kostte hem een paar slow blinks om die zin tot zich door te laten dringen. “Ahem.” Hij moest even nadenken over de juiste verwoording. De juiste response. “Nou… dat duurt nog wel even vrees ik zo.” Begon hij. Maar het was duidelijk hoorbaar in zijn stem dat er een ‘maar’ aan zat te komen. “Maar ik apprecieer je standvastigheid en enthousiasme. Dus als je wilt dan mag je deze ochtend met mij in de Warriors Den doorbrengen.” Vervolgde hij. Zulk enthousiasme, dat kon men toch niet zomaar wegsturen? Een klein voorproefje op wat hem te wachten stond. Wat kon er nou helemaal misgaan?    

Even stond Hermit klaar om fel tegen de kater in de gaan, maar de ander was nog niet klaar. "Maar ik apprecieer je standvastigheid en enthousiasme. Dus als je wilt dan mag je deze ochtend met mij in de Warriors Den doorbrengen." vervolgde hij. Hermit kon zijn oren niet geloven. Een warrior die zichzelf niet te goed vond? Hij mocht hem al meteen. "Cool!" zei hij blij verrast, waarna hij enthousiast overeind sprong. "Ik wil alles hier zien." drong hij aan. Dit kon nog weleens een interessante ochtend worden.

Quietcreek nodigde de kitten uit om een ochtendje te blijven rondkijken hier. Zo onder zijn gezag zou dat wel goed komen leek hem. Hij wilde ook geen partypooper zijn en Hermitkit meteen weg sturen. Hij begreep best wel dan de kitten nieuwsgierig was naar hoe de zaken hier verliepen. Het was immers waar hij zich zelf over enige tijd ook zou bevinden. En een beetje leergierigheid, dat kon toch geen kwaad? Hermitkit leek het daar mee eens te zijn want zijn mood veranderde 180 graden. “Cool!” Riep de kleine kater blij verrast uit. Quietcreek grijnsde. Hij was even cool met de kids. “Ik wil alles hier zien.” Drong Hermitkit aan. De tom strekte zich even uit waarna hij richting het andere gedeelte van de slaapplaatsen begon te lopen. “Come along bud, dan geef ik je een grand tour.” Zei hij enthousiast.

Wat had hij toch een geluk dat hij nou precies deze warrior was tegengekomen, Quietcreek als hij het zich goed herinnerde. Die moest hij onthouden voor de volgende keer dan hij iemand nodig had. Nieuwsgierig volgde hij de kater naar een ander gedeelte van de den. "Come along bud, dan geef ik je een grand tour." zei hij enthousiast. Hermit knikte hevig met zijn hoofd. Hij had er zin in. "Is het hier heel anders dan in de Nursery?" vroeg hij toen hij het wachten tot de ander hem iets liet zien niet meer kon verdragen.

Het was tijd voor een tour. Quietcreek liep richting het andere gedeelte met slaapplaatsen. Ja, hij zou deze kitten wel eens laten zien was de Warriorsden te bieden had. "Is het hier heel anders dan in de Nursery?" Vroeg Hermitkit hem. Hij knikte. “Nou en of. De Warriorsden is met name gemaakt van riet. Dat is een stuk stugger dan struiken. Maar geen zorgen, het is hier ook lekker warm. En ieder heeft zijn eigen nest.” Vertelde hij. Hij zou Hermitkit zijn eigen nest nog wel kunnen laten zien. Die lag er immers altijd keurig bij. Iets om een voorbeeld aan te nemen vond Quietcreek. “Deze den ligt ook veel dichter bij de uitgang van het kamp. Dan hoeven we veel minder ver te lopen. Om op avontuur uit te gaan weet je wel?” Zei hij met een grijns. Hij verwachtte zo dat Hermitkit altijd wel in zou zijn voor avontuur. Quietcreek vroeg zich af wat voor gekke dingen ze nog zouden gaan beleven zodra Hermitkit oud genoeg was om Hermitpaw te zullen worden. Maar hij verwachtte dat het er aardig wat zouden zijn.