Inspiration

Redpetal staarde over de grens heen, het roguegebied in. Ergens verveelde ze zich sinds haar leven rustiger geworden was. Niet dat ze kloeg, natuurlijk - maar er was altijd wel iets aan de poot geweest, en nu was het plotseling zo stil. Ze had het idee dat er elk moment iets kon opduiken, vanuit het niets, dat plots alles door elkaar zou schudden en haar wereld op zijn kop achter zou laten. En een klein deel van haar verlangde naar dat moment. Ze had nooit beseft hoe erg ze de drukte miste - de kittens in de nursery konden dat niet opvullen. Redpetal had een leven vol adrenaline geleid, deels door haar over-angstige persoonlijkheid en deels door de omstandigheden waarin ze opgegroeid was: een Bloodclan overname, een journey, het hele Branchtrove-drama.. En nu zat ze in een diepe kloof, snakkend als een junkie naar die volgende adrenaline fix..

GESLOTEN

Leafbare was niet goed voor hem geweest. Waar hij de vorige nog bij Shadowclan geweest was had hij deze keer zelf moeten zien te overleven. Hij was dan ook wat magerder, maar dat gaf niks weg voor de kracht die nog steeds door hem heen vloeide. Tenslotte was dit geweest wat hij wilde, het enige wat hem echt in de weg zat van het vrij zijn waren de grenzen die de clans hadden neergelegd. Hij kon er nog schijt aan hebben, maar dan had je steeds van die vervelende katten die hem probeerden weg te jagen. Misschien moest hij gewoon eens duidelijk maken dat hij kon gaan waar hij wilde en dat er niemand was die hem ervan kon weerhouden. Net op het moment dat die gedachte door hem heen ging viel hem een rode vacht op en een kleine grijns verscheen op zijn gezicht. Zonder iets te zeggen stapte hij richting de poes, de grens compleet negerende, hij zou eens zien hoe ze zou reageren.

Alsof Starclan haar diepste gedachten kon lezen zoals zijzelf dat zelfs niet kon - en voor zover Redpetal wist, was dat perfect mogelijk - kwam er opeens een gedaante op haar af. Hij zag er mager uit en stonk naar rogue. De uitdrukking op zijn gezicht was ronduit angstaanjagend - de kleine grijns, alsof hij alles kon en mocht doen en niemand het tegen zou houden. De kater liep op haar af, recht de grens over, alsof de grens er niet eens was. De queen keek hem aan met grote gele ogen en zette een stap achteruit, wetend dat ze zou moeten lopen - maar om de één of andere manier kon ze zich er daar niet toe aanzetten. Haar hart klopte in haar keel, haar vacht stond rechtovereind, en op een bepaalde manier voelde ze zich terug jong - alsof ze weer die jonge, constant doodsbange apprentice was.

De meesten zouden op zijn minst wat gezegd hebben zodra hij de grens over gestapt was, maar de poes bleef verassend stil. De enige beweging een stap die ze naar achteren zette, maar ze zette het niet op een lopen. Dat zag hij alleen maar als een uitnodiging om dichterbij te komen. Hij wist dat als hij te ver pushte ze of zou proberen te ontsnappen of hem aan zou vallen, maar hij zou klaar zijn voor beide en mocht het te lang duren zou hij zelf actie ondernemen. "Heb je niet door dat ik op je territorium ben?" Zijn stem was koel bij het stellen van de vraag, het was om te zien of de poes nog in staat was om antwoord te geven. Ondertussen begon hij rustig cirkels om haar heen te lopen, zijn lichaam laag bij de grond. Zodra het moment er was zou hij hem pakken.

De rogue vroeg of ze doorhad dat hij op haar territorium was. Ja, no shit sherlock - maar er iets aan doen, dat was iets heel anders natuurlijk! Redpetal zette een stap achteruit bij elke stap die hij vooruit zette, tot haar staart een boom raakte en ze niet veel verder leek te kunnen gaan. "I-ik..", hakkelde ze, maar ze kon zich niet focussen op haar woorden terwijl hij langzaam om haar heen begon te cirkelen. Haar gouden blik volgde hem, angst in haar ogen. Starclan, waarom moest ze toch ook altijd zo dicht bij grenzen gaan staan, alsof ze dood wou..

Hij had de poes nu tegen een boom, dus wegrennen zou voor haar geen optie meer zijn en het leek er ook niet op dat ze in plaats daarvan zou gaan aanvallen, dus dit was het perfecte moment. Hij zakte wat verder door zijn poten, spande zijn spieren aan. Als hij sprong, dan zou ze mogelijk onder hem door kunnen gaan en weg kunnen rennen, dus het enige dat hij kon doen was voor frontaal gaan. Hij zette zich af en schoot naar voren. Hij probeerde snel te zijn en een tik tegen haar kop te geven met zijn rechterpoot. Hopende haar zo wat te verdoven. Dan zou het makkelijker zijn om haar naar de grond te werken en serieuze schade toe te brengen. Na de klap maakte hij zich dan ook klaar om nu wel bovenop haar te springen, maar wachtte eerst af of ze iets terug zou doen.

Starclan, manen van in de nursery liggen met kittens hadden haar reflexen geen deugd gedaan. De rogue haalde uit met zijn poot en raakte haar recht tegen haar hoofd, waarop ze wereld begon te draaien. Redpetal kreunde en wankelde lichtjes, proberend om weg te schieten naar rechts zo snel als ze kon - al was dat niet bijzonder snel, duizelig als ze was. Ze was niet snel genoeg, niet sterk genoeg, niet slim genoeg - het enige dat ze kon doen was bidden dat iemand anders voorbij kwam en haar zou redden als de hulpeloze nietsnut die ze was.

De klap had duidelijk het effect gehad dat hij wilde en de grijns werd iets breder. Hij klapte zijn nagels deze keer uit en sprong naar voren. Deze keer zou hij haar proberen omver te werken en onder hem te krijgen zodat hij zijn nagels langs haar heen kon halen. Hij probeerde zijn poot om die van haar te haken en haar zo uit balans te brengen, waarna hij naar haar flank zou gaan om daar een zet te geven. Zou hem dat lukken dan zou hij bovenop haar springen en zijn nagels langs haar lichaam halen. Hij had geen idee waarom de poes niet echt terug leek te vechten, maar misschien kwam dat wel door de klap die hij haar net gegeven had.

De kleine kattin was volledig verdoofd door de klap en dus met weinig moeite werd ze tegen de grond gewerkt. De veel grotere rogue haalde zijn klauwen over haar lijf en maakte een grote wonde in haar zachte buikvacht. Bloed druipte eruit, maakte de grond onder haar nat en vulde de lucht met de metalige geur. Redpetal schreeuwde luid en leek plots uit haar verwarring geslagen. De queen duwde de kater van haar af met een kracht waarvan ze niet wist dat ze hem bezat - adrenaline was een sterke drug. Ze rolde zich om, de wonde op haar buik druipend aan een angstaanjagend tempo, en zo snel als ze maar kon nam ze de benen. Terug naar het camp, terug naar veiligheid, ver weg van de rogue.

-Topic uit

Hij voelde hoe zijn nagels door haar vacht heen gingen en wonden achter lieten. Plots werd hij echter van de poes afgegooid en voor hij de tijd had om zich te herstellen was ze weg. Hij wist echter dat hij hier beter niet kon blijven voor het geval er meer katten terug zouden komen. Dan zou hij in de minderheid zijn en dat kon hij niet laten gebeuren. Hij draaide zich dan ook om en begon rustig de andere kant uit te lopen, weg van wat zich net had afgespeeld.


[Topic uit]