[Territory tour] Vagabonds

Sorrelpool had eventjes gewacht totdat haar nieuwe apprentice in haar nieuwe den was gesettled, maar nu werd het dan echt tijd voor de jonge kat om het territorium te gaan verkennen. Ze zat vlak bij de uitgang te wachten, en het duurde niet verschrikkelijk lang voordat Whitepaw in zicht kwam. Sorrelpool stond met een glimlachje op haar gezicht. De territorium tour was eigenlijk altijd het allerleukste. Alle nieuwe indrukken, hele nieuwe wereld, nog geen moeilijke vragen of testen. Nee, het was simpel stapje voor stapje de nieuwe wereld ontdekken, voor het eerst de rivier zien, het kamp uit zwemmen. Allemaal dingen die voor een warrior heel normaal werden en ook wel snel normaal zouden worden voor Whitepaw. Maar de eerste keer.. ‘Goedemiddag, Whitepaw. Zin in?’ miauwde ze met twinkelende ogen.

Fijn. Whitepaw leek staan te springen. Sorrelpool glimlachte even, waarna ze een knikje gaf. ‘Goedzo,’ miauwde ze, waarna ze weer op vier poten kwam. Ze seinde met haar gevederde staart de apprentice om haar te volgen, en met rustige passen ging ze door de uitgang van het kamp. Daar zou meteen hun eerste obstakel zijn: RiverClan lag op een eiland. Meteen hun sterkste punt, hun kamp was nog nooit overgenomen. Het was maar een kleine, ondiepe stroom, maar het was genoeg om de meeste katten van andere clans af te schrikken. Die droogpoten waren te bang hun poten nat te maken. ‘Kun je al een beetje zwemmen?’ vroeg ze aan haar jonge apprentice. De meeste kittens leerde al een beetje zwemmen van hun ouders, want hoe eerder je het leerde, hoe beter. Ze keek de apprentice aan terwijl ze haar poten al in het stroompje zette.

Sorrelpool volgde Whitepaw het water in. Voor haar was het slechts een slag of twee voordat ze aan de overkant kwam van het stroompje dat hun kamp beschermde. De meeste kittens leerden dan ook wel een beetje zwemmen van hun ouders, zodat ze dit konden. Maar Sorrelpool bleef als de verantwoordelijke mentor vlakbij haar kersverse apprentice, die nog nooit buiten het kamp was geweest. Ze stond met twee poten al op de andere oever, wachtend, kijkend of ze Whitepaw nog moest helpen en of ze problemen had om de overkant te bereiken.

Het duurde niet lang voordat haar apprentice begon te mopperen dat ze vast zat. Waarin? Een plant, zand? Ze rolde haar ogen eventjes, ze konden ook niets zelf! Maar even snel daarna brak ook nog eens de hemel open en vielen dikke druppels op haar kop. Oh ja, dat kon er ook nog wel bij. ‘Wat is het, een plant?’ miauwde Sorrelpool, waarna ze naar de apprentice liep en haar bij haar nekvel greep. Ze zette haar achterpoten op de over en begon Whitepaw mee te helpen de kant op te komen door haar gewicht ook in de strijd te zetten. Hoe kon ze in dit stroompje nou vast komen te zitten?

Sorrelpool wist Whitepaw op het land te trekken en toen ze losliet miauwde ze dat ze vast was komen te zitten in een plant. Sorrelpool keek nog even geïrriteerd, maar na een tijdje kwam een zachtere blik op haar gezicht. ‘Je leert snel genoeg beter zwemmen,’ miauwde ze met een glimlachje. Maar niet vandaag. Met deze regen was het alleen maar lastiger. Het was niet het ideale weer om het territorium voor het eerst te ontdekken, maar ze zouden maar even door moeten gaan. ‘Ik neem je eerst wel even mee naar de rivier, kan je meteen leren waarom we Riverclan heten,’ miauwde ze met een glimlach, waarna ze tegen de regen in begon te lopen, haar blik naar de grond gericht om niet de regen in haar ogen te krijgen en haar pels opgezet.

Oké, dit was niet ideaal, maar het was nog steeds een training. Ze konden wel de hele dag lanterfanteren, maar alle patrouilles gingen ook in de regen gewoon door. Ze liep met haar vacht opgezet door de regen en het duurde iets langer dan normaal, maar ze kwamen aan bij de rivier, die nu ruiger was dan normaal, door het regen dat erin kletterde en de wind die het deed opgolven. ‘Daar zijn we dan, de rivier. Onze grootste bron van prooi en tevens grens met Thunderclan,’ miauwde ze, waarna ze naar de kleine apprentice keek. ‘Normaal zou ik je leren hoe Thunderclan ruikt, maar door de regen worden alle geuren weggewassen,’ miauwde ze door de regen heen. ‘Morgen hebben we misschien een betere kans,’ miauwde ze, waarna ze de apprentice met haar staart wenkte en langs de oever begon te lopen. Misschien zouden ze in hun kleine bos wat meer beschutting vinden.