Brother love?

Hoewel Loudpaw zich naar zijn idee wel goed had kunnen concentreren op zijn training spookten de woorden van Hoarsepaw nog steeds door zijn kopje heen. Hij was boos op zichzelf omdat hij duidelijk het overzicht kwijt was geraakt. Hoarsepaw’s mentor was kortgeleden overleden en hij had als een enthousiaste apprentice staan kibbelen tegen zijn broer terwijl deze duidelijk worstelde met zijn gevoelens. Dat was niet hoe hij zich als een verantwoordelijke broer diende te gedragen en met iets van lichte schaamte dat over hem heen kwam, rende Loudpaw terug naar het kamp nadat zijn training met Coldheart was afgelopen. Hij liep het kamp binnen en keek om zich heen, maar zag de witte vacht van zijn broer nog niet meteen en dus liep hij naar de prooistapel. Hij koos twee muizen voor hun uit en toen hij over zijn schouder keek, zag hij net zijn broer naar de apprentice’s den gaan. Zonder prooi. Meteen draaide Loudpaw zich om en liep naar zijn broer toe, waarna hij de twee muizen voor hun poten op de grond lieten vallen. “Het spijt me, Hoarsepaw,” murmelde hij. “Ik was zo erg bezig met het vergeten van al het negatieve dat ik geen rekening hield met hoe jij je voelde. Ben je nog steeds boos op me?” Als zoenoffer schoof hij de muis die hij voor Hoarsepaw had gekozen voorzichtig naar zijn broer toe, met zijn oren in zijn nek gevouwen wachtend op het antwoord van de witte apprentice.

Hoarsepaw gaf aan dat hij op alles en iedereen kwaad was en Loudpaw gaf een knikje. Hoewel hij dat gevoel van zich af had proberen te zetten toen hij zijn aanvaring met de BloodClanner had gehad en het lange litteken over zijn flank gekregen had, had hij zich ook makkelijk door die woede kunnen over laten nemen op dat stadium. Loudpaw had echter besloten om dat niet te doen en dat had ervoor gezorgd dat hij steviger dan ooit in zijn poten stond. Hij zou er zijn voor zijn broer, of hij dat nu wilde of niet. Hoarsepaw leek zijn zoenoffer een soort van te accepteren en Loudpaw liep naar het beschaduwde hoekje van het kamp dat Hoarsepaw aangewezen had om te gaan zitten. Hij liet de eer om een eerste hap van de prooi te nemen aan Hoarsepaw over en keek zijn broer aan. “Ik snap dat als je boos bent op alles en iedereen dat je geen zin hebt om over je gevoelens te praten en dus verplicht ik je ook nergens toe, maar als je wilt vertellen over je ervaringen voordat je terugkwam naar het kamp, dan mag je dat altijd aan me kwijt,” zei hij op een zachte toon. “We zijn immers familie en familie blijft bij elkaar, toch?” Hij glimlachte waterig naar zijn broer en keek toen naar zijn poten. “Hoe was je training met Settleddust?” vroeg hij vervolgens op een zachte toon.