Stop and stare

_{Carameltwirl was in een constante nerveuze staat gekomen. Ze trilde als een rietje bij bijna iedere pas die ze zette. Dit was zo niet haar straatje. En het enige waar ze goed in was, waar ze zich bij kon relaxen en was de wereld kon afsluiten, was jagen. En dat kon ze niet. Ze kon nergens heen. Dus probeerde ze te smelten in de schaduwen van haar eigen kamp, die overvol was. Een handjevol warriors waren vermist, maar de rest was allemaal hier. En de BloodClanners waren er ook. Al liepen die wel wat binnen en buiten. Er werd niet meer voor hun gejaagd. Nauwelijks. Af en toe sprong er nog een kikker het kamp in, die dan werd weg gesnaaid en aan de elders of queens werd gegeven. De rest moest teren op wat ze hadden, de dauw van het gras af likken in de ochtend. Carameltwirl zag plotseling Inkspots vlak bij de warriors den liggen bij het vallen van de nacht. Haar blik ging naar de kater. Moest hij weer zo provocerend zijn? Ze konden ook een plekje voor hem zoeken, dichtbij de kampwand, uit de wind. Ze keek schichtig om haar heen, voordat ze naar de bengaal liep. ‘Hey, Inkspots,’ miauwde ze, al was het slechts een hese fluistering. ‘W-wil je anders bij m-mij slapen?’ stelde ze toen voor. Ze wilde gewoon niet dat hij anderen zou uitdagen met zijn gedrag hier. Oh, ze wilde gewoon dat iedereen heel bleef. Maar vooral Inkspots, die haar steeds leek te beschermen als ze hem nodig had.}

_{Hij leek helemaal verrast van haar. Even zette ze ook weer geschrokken een pasje naar achteren. Maar al snel had hij ook door dat zij het maar was. Haar ogen gingen weer schichtig door het kamp. Ze was hier echt niet voor gemaakt. Ze ging fel over been voor zulke dingen. De kater vroeg of ze niet kon slapen. Ze schudde haar kopje. Nee, nee daar ging het niet om. Hij begreep het vast niet. Hij dacht vast dat hij een punt maakte, maar ze wilde gewoon niet dat hij de bloodclanners tegen de haren in zou strijken. Maar vervolgens vroeg hij of er iets anders aan de hand was. Ze slikte. ‘N-nee, dat is het niet, i-ik..’ StarClan, hoe ging ze dit uitleggen? Dit normaal zeggen. Een zuchtje rolde over haar lippen waarna ze naast hem hurkte. ‘Ik wil gewoon dat we veilig zijn,’ miauwde ze zachtjes. Expres gebruikte ze het woord we, niet jij. Want ze wilde ook niet als een bemoeial tonen. En om heel eerlijk te zijn, ze zou zich al veiliger voelen met hem aan haar zijde. Hij zou haar beschermen, daar twijfelde ze geen seconde over.}

Carameltwirl keek de ander aan. Hij leek te twijfelen, wat haar weer deed twijfelen. Was ze niet goed genoeg? Wilde hij niet bij haar zijn, of was hij gewoon te koppig om een punt te maken. Alsjeblieft, dat hoefde niet. En bovendien, híj deed haar veilig voelen, dus als hij bij haar bleef, al was het maar voor één korte nacht, bloot onder de sterrenhemel, dan was dat al een geschenk. Nu hun dens waren ingenomen, hun kamp, hun leiders, was het enige wat ze nog overhadden elkaar. En oh ze wilde dat zo graag beschermen. En hij dacht er hetzelfde over, tenminste dat zei hij. En het deed haar opgelucht ademhalen, haar hart een slag sneller slaan. En uiteindelijk gaf hij toe, hij wilde wel met haar mee en hij durfde zelfs weer te lachen. Een glimlach kwam op haar lippen, maar lachen deed ze nog niet. Oh dat had ze niet gedurfd sinds BloodClan het kamp binnen was gekomen. ‘Ik hou alle opties open,’ miauwde ze met haar zachte stem. Maar ze wist ook wel zeker dat ze hem dicht bij zich zou houden. Ze wenkte met haar kopje en draaide zich om, op haar plekje die ze zo aangenaam mogelijk had gemaakt met de gelimiteerde middelen die ze hadden. Het was niet veel, maar het was iets. Ze keek of Inkspots volgde. ‘Het is niet veel,’ miauwde ze toch, alsof ze zichzelf moest verantwoorden. Alsof zij er iets aan kon doen? Maar ja, alsnog.. het zat in haar natuur.

Carameltwirl giechelde toen Inkspots miauwde dat hij haar misschien ideeën had gegeven. Ze keek om naar de knappe kater, waarna ze haar schouders ophief. ‘Misschien,’ miauwde ze zachtjes, waarna ze langzaam knipperde en weer voor zich keek, op pad naar haar nederige stulpje. Ze zei nog dat het niet veel was, maar Inkspots leek het al heel wat te vinden. Ze moesten ook roeien met de riemen die ze hadden. ‘Je hebt gelijk, denk ik,’ snorde ze, weer kijkend naar de gevlekte kater. Als het aan hem lag was hij koppig voor de warriors den blijven slapen. Ze hadden geluk dat de nachten steeds korter en warmer werden. Hij bood vervolgens aan om hem als kussen te gebruiken. Opnieuw giechelde ze. Hij wist haar toch aan het lachen te maken in deze verschrikkelijke tijd. ‘Zal ik zeker doen,’ snorde ze vrolijk. Daarna stapte ze haar nestje in en cirkelde zichzelf als een klein bolletje op. Maar het was niet dat de slaap haar nog kon vatten, altijd haar gulden ogen door het kamp scannend. Ze was slechts een schim en ze zorgde niet voor problemen. Ze had het bijna al geaccepteerd dat het nu zo was, dat ze hier vast zaten en nu een nieuwe leider hadden. Vechten kon ze niet, dus waarom zou ze tegen stribbelen?

_{Carameltwirl was toch een beetje nerveus toen hij naast haar plaatsnam. Maar ergens voelde het ook vertrouwd en veilig. Ze wierp hem nog een blik toe, langzaam knipperend. Hij was zo vreselijk nog niet. Hij kon wel serieus zijn, vriendelijk en... Ja, ze had dit nodig. Ze voelde zich kalmeren toen zijn geur om haar heen was en ze legde haar kopje op haar voorpootjes. Voor nu was hij echt eventjes haar reddende engeltje. Ze snorde nog eventjes zachtjes, voordat ze haar ogen sloot. Maar ergens kon de slaap haar niet vatten. Ze was te bewust van dat hij naast haar lag. Alsof haar iedere ademhaling hem zou storen. Buiten het feit dat ze zichzelf enorm kwetsbaar voelde. Iedere beweging en geluid deed haar opkijken, haar oren draaien. Uiteindelijk was het Inkspots zijn stem die haar deed opkijken. Ze draaide haar kopje weer naar hem toe, haar ogen oplichtend in de duisternis. Ze knikte. ‘Ja, ik..’ Ja, wat moest ze zeggen om dit uit te leggen? Hij zou het vast wel begrijpen. Maar hij dan? Maakte hij zich ook gewoon constant zorgen. Hij leek altijd zo nonchalant, zo luchtig, alsof niemand hem wat aan kon doen. Ze wilde dat ze zijn zelfvertrouwen had.}