I want brimstone in my garden

Een ronde kattin zwiepte met haar korte, pluizige staart. Haar ogen gleden over het Windclan camp. Katten waren druk bezig met prooi aan te voeren. Een paar patrouilles zaten nu samen te tongen met een stuk vlees, om daarna nog wat te gaan jagen. Ook Polarhaze had al wezen jagen. Een kleine mus lag voor haar poten. Ze wilde het eigenlijk geven aan een van de kittens, maar apprentices waren druk bezig met de nesten te verversen en dus moest ze nog wat wachten. Haar staart tikte verder. Een deuntje dat haar moeder had gezongen als kind. Hm-hm-hmmm-hm.

+ Eerste post Searpaw

De kersverse apprentice Searpaw was samen met de andere apprentices de nesten aan het verversen, toen ze een bekende stem hoorde neuriën. Ze draaide zich om en zag Polarhaze. Die zat met haar rug naar Searpaw toe en haar staart zwiepte heen en weer. Searpaw kreeg het idee om al te oefenen op het jagen. Ze boog haar hoofd naar de grond, ging door haar knieën en deed iets wat tussen schuifelen en sluipen in lag, tot ze bijna bij de warrior was. Haar staart stak enthousiast in de lucht en bewoog heen en weer. Met een grote sprong landde ze met haar pootjes op Polars staart. "HEBBES!", lachte ze. Ze ging vervolgens voor de kattin zitten en zag dat ze een klein vogeltje mee had gebracht. "Ben je gaan jagen? Wat voor vogel is dat?", ze bestookte de warrior met vragen. "Oh Polarhaze! Zou je mij verhalen willen vertellen? Over hoe het is om te jagen! En over hoe het buiten het kamp is!" Ze glimlachte en keek met stralende oogjes op naar de kattin.

Een sensatie trok door haar staart, via haar ruggengraat, naar die slimme (kuch) hersenen van haar. Polarhaze draaide zich om. Met haar brede poot kegelde ze zo Searpaw bijna omver. "Oeps, sorry schat!" Ze murmelde snel iets tegen zichzelf, maar het was meer in gedachten en zo dus onverstaanbaar. De senior warrior glimlachte naar de jonge apprentice. Ze was nog maar net uit haar kitten rang, maar door de drukte had haar mentor het opgegeven. Jammer. Polarhaze probeerde iets zachter op het kopje van de kattin te meppen. "There there," miauwde ze tegen haarzelf. De ronde poes glimlachte kort bij de woordenstroom van Searpaw. "Oh my Searpaw, ik kan je bijna niet volgen. Je praat mijn oren eraf." Ze nam daad bij woord en liet haar kleine oortjes verdwijnen in haar nekvacht. Een domme glimlach rinkelde op haar gezicht. "Dat is een mus, een mus is klein en bruin. Dit is een vrouwtje, de mannetjes zijn meer wit met donkerbruin." Ze knikte. "Hmmm mus dat heb ik goed gevangen ja." Polarhaze stopte met knikken. Ze schoof de vogel naar Searpaw. "Altijd oppassen als je mussen volgt, want ze leven altijd waar Twolegs zijn. Die vind je niet zo ver van ons gebied vandaan. Het heet de Twolegplace."

Wat leerde ze toch al veel bij, haar mentor zou trots zijn wanneer ze al haar kennis al kon laten zien op de eerste training! Polarhaze schoof de kleine bruine mus, die dus een vrouwtje was want de mannetjes waren witter met donkerbruin, over naar de jonge apprentice. "Dank je!", mauwde ze en ze begon te smullen van de mus. "Waarom moet ik uit de buurt blijven bij Twolegs?", vroeg ze nieuwsgierig. "Zijn die gevaarlijk?" Ze had al veel gehoord over de Twolegs, maar natuurlijk had ze er nog nooit eentje gezien, die kwamen nooit ver op het Windclanterritorium, zeker niet tot bij hun kamp. Ze had enkel enge verhaaltjes gehoord, maar alleen van de andere kits, die wisten ook niet hoe het echt was buiten het kamp. Nu kon ze echte krijgerverhalen te horen krijgen. "Ik ben toch veel sneller? Ik heb vier slanke pootjes om mee te rennen, en later word ik een echte Moor runner! Daar kunnen Twolegs toch nooit tegenop?" Als demonstratie van haar "buitengewone" snelheid rende ze twee cirkels rond Polarhaze, die eindigden in een lompe val. "Oeps", pufte ze giechelend.