less depresso more espresso

Hij had het niet eens door gehad dat er iemand in de buurt was gekomen. Hij had zijn omgeving totaal laten gaan. Sinds zijn moeder was weg gelopen na nog een ruzie, was hij tot snikken uitgebarsten en was hij zijn hele omgeving uit het oog verloren. Toen hij echter zijn naam hoorde schoten zijn kop, betraande wangen en wel, op naar de stem. Door de tranen kon hij niet eens zien wie het was en hij slikte even. Hij wreef meteen de tranen uit zijn ogen en forceerde een zacht glimlachje op zijn gezicht terwijl hij naar de poes keek. Hij herkende haar nu als Snugglebug, die naast hem was gaan zitten. "Oh, Snugglebug, ik had je niet gezien." sprak hij met een ongemakkelijke glimlach. Het was geen gezicht, zijn wangen waren nat van de tranen, zijn blauwe ogen glommen niet zoveel als dat ze normaal deden, maar toch wilde hij dat zijn clangenoten zich geen zorgen zouden maken. Ze hadden immers al genoeg zorgen aan hun kop.

Hij vond het vreselijk om lasten te leggen op de schouders van anderen. Ze hoefden niet te weten dat zijn moeder en hem geen goede relatie hadden. Ondanks anders wilde hij niet dat Amberstorm's imago nog verder naar beneden ging, want hij wist dat sommige katten al twijfels hadden gehad bij de benoeming van haar, dus hij wilde het niet erger maken dan het al was. Zijn moeder was wel erg bij het boekje, maar ze was loyaal aan de clan. En dus ook loyaal aan StarClan. Ze zou een stricte leider zijn, maar wel een goede. Hij zag het aan haar. "Kom" sprak Snugglebug zacht, waarna ze haar poot op hief waardoor er een ruimte ontstond tussen haar voorpoten voor hem om zich tussen te nestelen. "Je hoeft je niet altijd groot te houden, Falconpaw" klonk er vervolgens vriendelijk van de poes af, waarna hij een lik over zijn kopje kreeg en hij zijn ogen op de grond richtte. Hij wilde niet zwak zijn, hij moest juist sterk zijn voor Hazelpaw. "Iedereen heeft wel eens een dag die helemaal niet lekker loopt," klonk er vervolgens, ze hoefde dus niet te weten hoe en wat? Tranen kwamen langzaam weer in zijn ogen opwellen, waarna hij zich tegen de borst van de poes aan drukte en de tranen weer uit zijn ooghoeken begonnen te rollen. Zachte snikjes verlieten zijn bekje. Hij had dit zo nodig, iemand die niet eens hoefde te weten waar het over ging, iemand die gewoon toe liet om hem even uit te laten huilen.

Na een tijdje stopte het gesnik langzaam, de tranen waren op en hij slikte even rond de knoop die in zijn keel was ontstaan. Hij was emotioneel op. Hoe erg hij zichzelf ook pushte om te blijven glimlachen. Voor iedereen was er een breaking-point en voor hem was het vandaag geweest. Hij wist alleen niet hoe hij nu moest reageren. Hij had dit nooit echt meegemaakt. Niet op deze manier. "Uhm.. dankjewel..." klonk er dan ook licht ongemakkelijk van hem af. Omdat hij niet wist hoe hij beter kon reageren dan dat.

Hij haatte het om zo zwak te zijn, al helemaal omdat hij zoveel druk op zijn schouders had staan. Hij was nog maar een kind, die alles probeerde te regelen. Een kind die eigenlijk nog heel veel wilde ravotten en dingen wilde leren. Die een gezellige tijd wilde hebben. Maar in plaats daarvan was hij constant bezig met wat zijn moeder zou denken en waarom zijn moeder zo tegen hem reageerde. Het was iets waar hij doodmoe van werd, iets wat hem uit elkaar scheurde op momenten zoals deze. Snugglebug veegde voorzichtig de tranen van zijn wangen af, waarna hij dichter tegen haar aan getrokken werd en hij een lik over zijn kop kreeg. Hij vond het heel lief voor haar, ze leek ook wel een beetje op een mama... maar waarom kon zijn moeder dit nou niet? Het hoorde niet zo, Amberstorm hoorde dit bij hem te doen, maar in plaats van dat ze dat deed? Was het een mess en werd er alleen maar naar elkaar geschreeuwd. "Dat snap ik," Miauwde ze zachtjes tegen hem. Hij kon natuurlijk niet precies vertellen waar het over ging, het waren zijn eigen problemen en hij wilde zijn moeder niet in een slecht daglicht zetten, vooral niet met haar nieuwe taak. "Soms is het even zwaar, maar ik weet zeker dat het allemaal goed komt en als je met iemand moet praten of gewoon even wilt zitten ben ik er altijd voor je oke?" klonk er zo lief en zo zoet van de poes af. Hij wist ook wel dat de clan grotendeels voor hem klaar stond. Shatteredice, Routnose, Snugglebug... maar hij wilde ook dat het zijn moeder zou zijn die dat ook voor hem kon zijn, in plaats van dat... dat ze dit hadden. Wat ze ook hadden. Hij kreeg nog een moederlijke lik over zijn kop, waarna er een zacht zuchtje de bek van de andere poes verliet. "Dankjewel, Snugglebug..." fluisterde hij zachtjes tegen haar terwijl hij zijn kopje meer tegen haar nek duwde. "Ik hoop dat het goed komt.. ik verlies er een beetje de moed in." sprak hij terwijl hij zijn blauwe ogen sloot en van het moederlijke gevoel genoot die hij van de andere poes ontving.