[Task] Living by the Code once again

Ok, niet het leukste taakje van de wereld, maar goed - het moest gebeuren. En haar mentor had het haar en Beehive opgedragen, dus dan zou ze dat maar doen. Ondertussen kon ze misschien zichzelf even afleiden van de zorgen om Hoarsepaw's verdwijning. Dit was tenminste iets dat ze kon doen, waarmee ze een verschil kon maken. Op alle andere vlakken voelde ze zich soms net onzichtbaar, alsof haar bestaan geen invloed had op de wereld. Dat was misschien niet waar.. Maar zo voelde het wel soms. De jonge kattin ontmoette Beehive in het camp en liet haar blik glijden over de rotzooi. "Alright, laten we beginnen dan zeker?", mauwde ze met een lichte zucht. Als dit afval weg was, zouden ze straks nog kunnen denken dat Bloodclan hier nooit geweest was. Oh, wat zou dat fijn zijn.

Hij moest invallen, voor een apprentice nog wel. Grommend had hij toegeken hoe Astralpaw er vandoor ging om met haar mentor te trainen. Die kwam mooi onderuit van haar taak. Met zijn schouders rolde hij met zijn spieren en draaide zich om naar Chillypaw toen deze hem aan sprak. Geweldig, hij moest de shit opruimen van die bloedhonden en socialiseren. Zijn oor trok en met een zucht sloeg hij een afgekloven bot weg. ''Het moet maar.'' Sprak hij emotieloos. Hij had wel erge taken gekregen van zijn mentor en Waspsting dan dit.

Ergens had ze misschien liever Astralpaw gehad, maar die moest met haar mentor trainen en dus moest Beehive nu invallen. Maar die klonk daar zeker geïrriteerd over en ze had het idee dat het niet zo gezellig zou worden. Chillypaw zuchtte even geluidloos en begon toen botjes te rapen en op een hoop gooien. Als ze maar niet te hard dacht aan de monsters die dit gegeten hadden, viel het eigenlijk nog best mee. Er waren véél ergere dingen in de wereld.

Hij had misschien een tak gekregen maar als meneer de deputy niet toekeek dan deed hij het ook mooi niet. De tom keek eventjes toe hoe Chillypaw wat van die rottende restjes opraapte en botten bij elkaar op een hoopje gooide. Zelf liet hij zichzelf op zijn kont vallen met een plofje en keek dromend omzich heen. In zijn gedachtes gezonken zocht hij naar iets interessants, iets interessanter's dan afval oprapen en tbh alles was interessanter dan dat, net zoals dat ene vliegje die toevallig langs hem heen vloog.

Oh, maar meneer ging mooi niet helpen? Chillypaw fronste en stopte met haar werk. Met boze pootstappen liep ze op de jonge warrior af. "Moet je niet helpen?", mauwde ze geïrriteerd. Nee, ze zou niet mooi als zijn schoothondje al het werk alleen doen. Settleddust had hen beiden opgedragen dit te doen en dus zouden ze het beiden doen ook, dat was maar zo eerlijk. Dat Beehive maar lui op zijn kont ging zitten in zijn éigen tijd.

De vlieg zoemde rond, zijn blauwe ogen volgde het geïnteresseerd waardoor hij Chilly niet eens hoorde. Hhm? Oh, Chillypaw had blijkbaar wat tegen hem gezegd, want ze keek hem een beetje geïrriteerd aan. Met een opgetrokken wenkbrauw staarde hij dus terug, had ze soms iets?

Chillypaw klemde haar kaken op elkaar en fronste boos. En tot overmaat van ramp zag ze vanuit haar ooghoekje nog net een dikke rat met een bot weglopen, waardoor haar nette stapel helemaal uit elkaar viel. Ugh! Ze richtte zich weer tot Beehive. "Als je dan toch iéts nuttigs zou willen doen, wees dan eens een brave dikke kittypet en hou op zijn minst de ratten weg, nutteloos stuk.." De rest was enkel een reeks gemompelde scheldwoorden. Ze zou Settleddust eens goed op de hoogte brengen wat voor een nutteloze dikzak Beehive wel niet was, want ze weigerde dit gedrag te tolereren. Niemand mocht luieren op de kosten van anderen, er was niets egoïstischer dan dat.

Het verschil zat hem er gewoon in dat hij het gewoonweg niet wou in plaats van dat hij er te lui voor was. Daarbij hielp het ook niet erg mee dat zodra hij iets deed wat hij niet wou dat zijn hersenloze pan meteen begon te dromen in plaats van te blijven draaien. Het was nu dat er een rat letterlijk langs zijn poten liep waardoor hij zijn hoofd weer op aarde kreeg. Met omhoog staande oren keek hij naar het beest dat er zo plots in hun kamp bevond en als de aasgier die hij was een bot van de stapel plukte en hem peerde. De tom moest er eigenlijk wel om lachen, dat knaagdiertje had wel ballen. Jammer genoeg vond Chillypaw het totaal niet komisch en begon ze te mopperen. De tom bromde binnensmonds en sleepte zijn grote lijf naar de stapel afval om daar de 'wacht te houden' terwijl die ook nog eens een bot een werp gaf over het kampwand. ''Nu blij assepoester?'' Sprak hij niet enorm vriendelijk.

Hij sleepte dan toch zijn luie lijf naar haar stapel botten, al schopte hij ondertussen ook ééntje zo de campwand over. Chillypaw zuchtte gefrustreerd en keurde hem geen antwoord waardig. Ze draaide zich om en begon verder botjes bij elkaar te rapen. Hoe sneller dit klaar was, hoe sneller ze van hem af was. Ze vertrouwde hem toch niet genoeg om dit simpele taakje uit te voeren. Ze was ervan overtuigd dat Beehive toch een manier zou vinden om het te verpesten waardoor ze nog meer werk zou hebben. Starclan, wat een nutteloze hoop vet. Hmpf.

Aan de ene kant frustreerde het hem dat zijn opmerking geen reactie los peuterde bij de apprentice, aan de andere kant kon hij nu wel weer ongestoord op zijn kont zitten. De tom had zijn borst recht en keek zo nu en dan om zich heen om te checken als er niet weer een rat voorbij zou schieten. Hij verwachtte van niet, het gebeurde immers niet vaak dat een prooidier de ballen had om een kamp vol jachtdieren te rennen. Zijn nagels prikte in een bot en kort speelde hij er eventjes mee, verveeld zuchtend. Het was niet dat hij vandaag wat anders gedaan zou hebben maar alles was beter dan deze onzin. Pootstapjes vulde zijn oren. De rat kwam terug! Wat een brutaal ding! De grote tom sprong overeind en vloog de kant van het dier op, hiermee rende hij per ongeluk weer de stapel vuilnis omver. Zoals de tv serie tom en jerry ging beehive achter de rat aan die al piepend door het kamp sprong opzoek naar een uitweg. De tom liep bijna andere katten omver doordat hij zo achter het beest aanzat. Na wat klunzig door het kamp heen te sjezen kon hij de rat uiteindelijk vangen door hem een harde uithaal te geven. De rat viel dood neer. Aha! Trots glommen zijn blauwe ogen en greep hij de dikke beest tussen zijn kiezen. Zijn blik ging naar Chillypaw. ''Zwullen we hwem stwraks samen dwelen?'' Vroeg hij, alsof er zonet niks gebeurd was. Hij verwachtte van wel, deze rat had haar stapel vernield dus ze zou hem vast wel willen oppeuzelen- dacht hij.