Wasted

Met langzame stappen en een verfomfaaide vacht kwam Myrtlepaw het apprentice den uit. Ze was de vorige nacht pas na moonhigh het kamp terug in geslopen en had daar nu spijt van. Toen had het heerlijk en spannend geleken: Een nachtelijke wandeling in new-leaf helemaal in haar eentje. Maar nu ze hier met haar suffe kop door het kamp sjokte besefte de calico maar al te goed hoe slecht die beslissing was geweest. En dat was niet alles: tegen sunhigh zou ze gaan trainen en ze wist dat ze in de problemen zou komen als ze er weer niet helemaal bij was met haar gedachten. Ze hoopte maar dat ze zich voor die tijd genoeg kon opknappen om in ieder geval de illusie van een geïnteresseerde apprentice te wekken. Door haar sufheid merkte Myrtlepaw niet eens dat ze rechtstreeks op iemand anders afliep. Pas op het allerlaatste moment wist ze voor Blossomflower uit te wijken. Ze zette haar poten echter onhandig neer en gleed weg op de dauwgrond, waardoor ze op die vroege en verwarrende morgen keihard tegen de aarde klapte. Een tel bleef ze liggen, badend in de schaamte en zelfmedelijden, toen richtte ze zich langzaam op en keek de ander aan.

[Blossom]

Haar halfzus, met wie ze nooit had mogen of willen praten. Myrtlepaw had het niet zo op haar ouders, en van haar vader wist ze dat hij er een handje van had om van de ene naar de andere kattin te springen. En daar was zij het ongelukkige resultaat van. Haar moeder had nooit een vriendelijk woord over hem kunnen zeggen. Niet dat ze haar eigenlijk ooit vriendelijk had horen praten. Pas toen ze apprentice was geworden was Myrtlepaw zich gaan afvragen of die liefdeloosheid misschien iets te maken had met het feit dat zij het product van de kater was die haar moeders hart had gebroken. En dat maakte het alleen nog maar erger, alleen omdat iemand anders haar moeder had verlaten verdiende zíj geen aandacht? Myrtlepaw schudde een beetje geïrriteerd met haar lichaam toen ze gepord werd, ja ja ze stond al op. "Ja prima, hey Blossomflower." Sprak ze toen ze weer op haar poten stond. Ze keek een beetje weg van de warrior, de confrontatie met die vervelende kittentijd was zwaar voor de jonge kattin. Zij was het bewijs geweest van de ontrouw van haar vader, en hier was nog iemand die daar de dupe van was geworden.

Het was wel een bijzondere introductie geweest, keihard op je smoel vallen. Myrtlepaw was al door aan het lopen, geen zin hebbend in deze confrontatie. Haar reactie en gebrek aan oogcontact waren blijkbaar opgemerkt, want Blossomflower leek nogal nerveus te worden. Mooi, dan zou die misschien ook afhaken en zou ze niet na hoeven denken over haar jeugd en haar ouders en al die rottigheid. Maar ze werd gevolgd en Blossomflower vroeg nog een keer of het ging. Maar deze keer leek het meer te gaan om haar complete toestand in plaats van de stomme val. En hoe erg ze ook een hekel had aan haar ouders, ook Myrtlepaw wist dat je familie niet negeerde. "Het gaat, ik heb niet zo goed geslapen." Mauwde ze. Naast de prooistapel stond ze stil, ze keek even naar een zalm maar haar slapeloze maag maakte al een koprol bij de gedachte aan eten. Dus in plaats daarvan ging ze maar gewoon zitten. Er volgde een korte stilte, waarin ze Blossomflower nog steeds niet echt aankeek. Af en toe schoten haar ogen éven naar het gezicht van haar zus, maar dat was het. Ze durfde niet te begonnen over het drukkende onderwerp, dat met de seconde drukkender werd.

"Het gaat, ik heb niet zo goed geslapen." biechtte de jonge poes op en even zuchtte de gevlekte poes, zich afvragend of dit met haar ouders te maken kon hebben of dat het gewoon toeval zou zijn geweest. Het feit dat de poes weg was geslopen kwam niet eens in haar gedachten op, ze kon zich niet voorstellen dat iemand dat zo maar zou doen, alhoewel  als apprentice je bewegingsruimte natuurlijk niet perse vast zat aan de muren van het kamp. Nee, haar grootste zorgen lagen nog altijd bij haarzelf als de egoïst die ze was, de poes voor haar leek het zwaar te vinden haar aan te keken, alsof iedere blik op haar oudere zus haar fysiek pijn deed. Even slikte de warrior, hoe kon ze haar band met haar zusje oppakken als deze haar niet eens een volle blik gunde? Wat deed ze fout? Zacht zuchtte ze voor ze dan maar naast haar zusje ging zitten, die te moe leek te zijn om maar een enkel hapje van de zalm waarna ze even had gekeken te nemen. "Niet goed geslapen?" herhaalde ze zacht "Had je slechte dromen?" vroeg ze met een iets wat bezorgde toon in haar honing zoete stem.

Natuurlijk, het was niet Blossomflower's schuld dat hun vader zo'n idioot was geweest om twee poezen te bezwangeren en hun beide harten te breken. Toch kon Myrtlepaw haar niet goed aankijken. Ze voelde zich schuldig, zij was het bewijs van het ontrouw geweest dat de moeder van Blossomflower zonder mate had achtergelaten. Haar zus vroeg of ze slechte dromen had gehad en zonder het te willen grinnikte Myrtlepaw een beetje. "Ik heb slecht geslapen, ja. Maar het is mijn eigen schuld, dus maak je er maar geen zorgen om." Dat was het meest eerlijke antwoord dat ze kon geven zonder te vertellen wat ze gedaan had. "Best wel raar dat wij nog nooit gepraat hebben." Kwam er opeens uit. Dat was waar ze had allebei echt over wilden hebben, en dat wist Blossomflower net zo goed.

Hun vader was een ongelofelijke, arrogante, egoïstische, onuitstaanbare [REDACTED] en Myrtlepaw kon zich niet voorstellen hoe haar moeder er ooit voor gevallen was. Over haar moeder gesproken: Natuurlijk was zij de reden dat Myrtlepaw niet eens haar eigen zus had kunnen spreken. Waarom zou je je kind ook een kans geven om iemand te hebben tegen wie ze kon opkijken? Als jij diegene niet zou zijn hoefde natuurlijk ook niemand anders dat te doen. Nee joh, laat haar het allemaal maar zelf uitzoeken, waarom ze geen liefde krijgt en als ongewild stuk vuil behandeld wordt. De calico grinnikte schamper en leeg. "Ja, dat kan ik me wel voorstellen, ze heeft niet bepaald het beste met mij voor." Mauwde ze terwijl ze terug keek naar Blossomflower.

"Ja, dat kan ik me wel voorstellen, ze heeft niet bepaald het beste met mij voor." antwoorde de jonge apprentice, haar ogen op haar oudere zus rustend. Kort knipperde ze, haar ogen gevuld met empathie, ze wist wel dat de poes nooit echt heel veel om had gekeken naar haar kleine zusje, dat ze schaamte had gezien in de ogen van haar eigen dochter, maar dat het zo erg was geweest? Ze had het nooit voor mogelijk willen houden. Kort zuchtte ze dan ook, haar ogen even rustend op haar pootjes terwijl ze haar volgende woorden even goed overwoog. Het laatste wat ze wilde was nu ze eindelijk spraken het verkeerde te zeggen, zeker als het poesje al haar hartje bij haar luchte, of zo voelde het in ieder geval, ga nou geen woorden in haar bek leggen. Zorgzaam keek ze weer op "J-ja" stamelde ze zachtjes "H-het spijt me dat ik er niet was Myrtlepaw" verontschuldigde ze zich voorzichtig waarna ze voorzichtig haar dikke staar om het poesje sloeg, hopend haar iets wat steun er mee te kunnen bieden, was ze er maar eerder voor d'r geweest, had ze maar de moed gehad nee te zeggen tegen het stok vossenstront dat zich de aprentice haar moeder noemde. "M-maar, ik ben er nu" mauwde ze, haar stem zoet als honing, haar blik zorgzaam en warm, hopend dat de woorden goed zouden vallen bij de jongere poes, hopend dat ze er voor haar kon zijn.

Haar moeder, Myrtlepaw had haar altijd als een trotse kattin gezien die niet leek te willen accepteren dat haar dochter misschien liefde en aandacht nodig had. Misschien was dat wel waarom ze nu zo losgeslagen had en naar niemand wilde luisteren, wie zou het zeggen? Myrtlepaw had er wel eens bij stilgestaan hoe het zou zijn als haar moeder overleed, zou ze erg verdrietig zijn? Waarschijnlijk wel, het was nog steeds haar moeder, daar zat iets diepers in wat ze niet helemaal kon negeren. Maar misschien zou ze wel helemaal niet verdrietig zijn, misschien zou ze juist boos, of zelfs opgelucht zijn. Het feit dat ze met Blossomflower stond te praten betekende al dat ze de afkeuring van haar moeder weer op haar hals zou halen, maar dat interesseerde Myrtlepaw op dit moment vrij weinig. "Je bent er nu... Dat is tenminste iets." Miauwde ze zachtjes terwijl ze haar schouders een beetje ophaalde. Even bewoog ze zich ongemakkelijk toen haar zus haar staart om haar heen sloeg. Ze vond dit soort duidelijke liefde moeilijk om te accepteren. "Wat nu?" vervolgde ze.