| feeling good like i should

Na haar wandeling met Pantherstar kreeg ze toch net die ene extra procentje zelfverzekerdheid om eens het kamp in te gaan. Met nog wel een zenuwachtig trekje van haar oortjes stak ze haar kop voorzichtig door de uitgang van de medicine cat den en keek rustig rond. De zon scheen warm en een licht briesje speelde met haar snorharen. Met schuifelende voetjes kwam ze naar buiten maar ging niet al te ver naar buiten. Vlakbij de rand van de den ging ze liggen en krulde haar donzige veren staart om haar lijf. Ze legde haar kopje neer op haar voorpoten maar durfde nog niet genietend haar oogje te sluiten. Ze bleef voorzichtig, want hoewel ze hier te gast was en hun patiënt was ze nog wel bang dat er iemand tussen zat die graag wraak wou op haar clan en haar te grazen ging nemen. Een libellen vloog langs haar snoet en zachtjes glimlachte ze. Ze zag nooit van die kleurrijke diertjes in het Windclan kamp. Gister was ze ook al een vlinder tegengekomen die haar een kusje gegeven had op haar neus.

- Seamist

Rotten and broken. to the core.

Ze kwam eigenlijk niet zoveel de nursery meer uit. Ondanks dat haar buik opgezet en gezwollen was met groeiende kittens, kon je haar ruggengraat goed zien bovenop haar rug, een teken dat ze slecht at, of op z'n minst, haar eten niet binnenhield. Toch hadden de andere queens haar ingeprent dat ze niet de hele dag in haar nest kon blijven liggen en haar naar buiten gejaagd. Een beetje onwennig flopte Seamist op haar zij, haar buik de ruimte gevend, waarna ze haar flank begon te likken. Wat een ellende toch allemaal...

Haar blauwe oog volgde de libelle die langs haar snoet vloog en toen word rond zweefde in de lucht. Het beestje kwam soms terug maar na een paar keer was het klaar en vloog hij weg. Precies toen hij de kant op vloog van een den kwam daar een she-cat naar buiten gestapt. De flame-point keek naar de gevlekte queen en zag hoe opgezwollen haar buik was maar met de rest vergeleken erg magertjes was. De she-cat schuifelde met haar voorpootjes en werd herinnerd hoe mager zijzelf ook was. Je kon het anorexie noemen om eerlijk te zijn. Ze at niet meer, niet als het haar gedwongen werd en de medicine cats het bijna haar mond in schoven. Haar oog keek weer eventjes weg toen ze doorhad dat ze eigenlijk wel een beetje zat te staren. Ongemakkelijk schraapte ze haar keel en verborg haar snoetje in haar staart. Hopelijk had de andere queen het niet door gehad.

Rotten and broken. to the core.

Seamist had nooit zich in kunnen denken wat katten voelden die kittens bij zich droegen, maar ze had niet verwacht dat je je dan zo’n nijlpaard voelde. Het was een speciaal gevoel, maar ze vond het nog niet fantastisch. Ze was normaal slank en snel, maar nu voelde ze zich log en veel te zwaar. En dat terwijl ze het eten niet eens goed binnen hield en juist haar ribben uitstaken onder haar pels. Een blauwe blik viel haar op en wat wantrouwig hief ze haar hoofdje op, de kattin wendde haar blik meteen af. Het was die vluchteling uit Windclan. Haar nervositeit groeide. Was ze iets van plan? Zou ze Seamist wat aandoen? ”Is er wat?” besloot ze te vragen, haar stem niet onvriendelijk maar ook niet warm.