How I wonder...

De witte kattin baande zich een weg uit de warrior's den en liet een zachte zucht over haar lippen rollen. Het was nog vroeg, en dat viel te merken aan het lege kamp onder haar. De meesten sliepen nog, of waren aan het ontwaken in hun nest. Moonvision daarentegen had geen zin om de ochtend te delen met haar Clangenoten. Het voelde aan alsof ze steeds wilder van geest werden en ze slechts als vreemden onder één dak woonden. Het voelde niet aan als familie voor haar, zeker niet na het hele tafereel van gisteren.

Moonvision wierp nog snel een blik over haar schouder voor ze zich naar de prooistapel begaf. Eenmaal hier aangekomen stal ze snel een kleine mui, deze verorberende. Op een lege maag kon je niet jagen. Een geluid deed haar opkijken en algauw zag ze de eerste warriors hun nest verlaten. Perfecte timing, zij was namelijk al gereed om op pad te gaan. Dan moest ze deze idioten niet aankijken.

De witte poes keek op bij het horen van een stem en draaide haar kopje. Ze had nog net haar witte vacht tegengehouden om niet omhoog te rijzen toen ze gestoord werd. Dan stond je speciaal zo vroeg op en dan kreeg ze nog geen rust. Haar amberkleurige blik verzachtte echter toen ze zag wie het was. "Oh, hey Shadefeather." miauwde ze, proberende enthousiast te klinken maar hier niet in slagende. Achja, ze zou vast niet de enige zijn die alles behalve vrolijk was na het hele gedoe gisteren. Ze haalde haar schouders op. "Hangt er vanaf, als je me niet ineens in de rug aanvalt." vervolgde ze, doelende op Daintywhiff's onacceptabele gedrag van gisteren. Moonvision wist af van hun vriendschap, maar dat hield haar niet tegen om alsnog haar gedacht te zeggen. Haar goudkleurige ogen keken hem voor een tel strak aan, vervolgens een kleine glimlach op haar snoet plaatsende. "Natuurlijk mag je mee." miauwde ze. "Je moet eerst nog wat eten zeker?" vroeg ze toen, waarna ze zich omdraaide naar de prooistapel en er voor hem een eveneens kleine muis uitkoos.

De kater leek niet goed te weten wat hij moest antwoorden op haar opmerking. Moonvision gunde er echter niet al teveel aandacht aan. Het was niet zijn schuld dat de andere witte kattin zo kittenachtig deed en hij moest zich al helemaal niet verontschuldigen in haar plaats, als hij dat van plan was geweest. Vervolgens werd ook haar aanbood van voedsel afgewezen en miauwde hij dat ze beter maar konden vertrekken, voor de rest wakker werd. Moonvision onderdrukte nog net de neiging om haar wenkbrauw op te trekken en knikte kort. "Oke, wat jij wilt. Zolang je de prooi maar niet wegjaagt met je luide maag dan." miauwde ze, plagend, waarna ze aanstalten maakte naar de uitgang van het kamp. Met haar pluimstaart deed ze teken dat hij moest volgen.

De kater leek de eer aan haar over te laten. Een kleine grijns kroop om haar lippen. “We kunnen gewoon richting de grens lopen en in de tussentijd onze neus open houden. Twee vliegen in één klap.” miauwde ze terwijl ze haar amberkleurige blik over haar schouder wierp om te zien wat zijn reactie was. Ze zette haar dikke vacht even op toen een kille bries over het landschap waaide. Een van de nadelen aan zo vroeg op te staan, al vond Moonvision het alles behalve erg. Integendeel zelfs, ze vond het best aangenaam. Ze wiebelde wat met haar oren en keek terug naar voren. “Als je een beter idee hebt mag je dat zeggen hoor.” klonk ze plagend, haar pas iets versnellende tot ze aan de uitgang van het kamp waren. Hier hielt ze halt, haar kop terug zijn kant opdraaiende. ”Dus, wat zal het zijn?” vroeg ze, haar goudkleurige ogen in de zijne priemende. Ergens vond ze het wel fijn om nog eens met de kater op te trekken. Ze wist dat ze de vorige keren niet altijd even vriendelijk of joviaal was geweest. Dat probeerde ze nu te veranderen. Met de nadruk op proberen. Ze mocht hem wel, dus dat waren redenen genoeg om toch op z’n minst haar best te doen.

De kater stemde in met haar plan, waarna hij vervolgens zei dat ze maar beter konden vertrekken en alvast de leiding nam. Moonvision knipperde even met haar amberkleurige ogen en volgde hem algauw. Ergens vroeg ze zich wel af hoe dat zat tussen hem en Daintywhiff, maar ze was niet het type kat dat zich bezighield met andermans zaken. Uiteindelijk was het dan ook slechts een interesse op de moment zelf, later in de dag zou het waarschijnlijk niet éénmaal haar gedachtengang passeren. Op dat vlak was ze redelijk simpel, en maar goed ook. Hoe lastig zou het wel niet zijn om constant aan zo'n dingen te denken? Moon hield zich dan liever bezig met nuttige zaken, zoals jagen voor de Clan. Maar toch, ergens was ze wel benieuwd. Gezonde nieuwsgierigheid, right? "Hopelijk ben je goed uitgerust." knipoogde ze, waarna ze haar passen al meteen versnelde.