With the Force of a Hundred Mountains

Het naamloze katertje opende even zijn oogjes, maar zag dat het donker was. Hij had al geleerd dat wanneer het donker was, mama meestal sliep. En dan moest hij dat ook maar, nietwaar? Het katertje draaide zich een beetje om in zijn nest en sloeg zijn voorpootjes om één van zijn siblings, terwijl hij zijn hoofdje ook op diens rug legde, alsof het een hoofdkussen was. Ahh, lekker comfortabel, lekker warm.

+Force eerst

Donker, donker, donkerst. Het was pikkedonker. Het meisje had misschien een paar daagjes haar ogen open, maar zoals het nu was, was het net alsof ze ze dicht had. Kijk maar! Ogen open: donker, ogen dicht: donker. Wat saai! Waarom was ze nu dan wakker? Ze spitste haar oortjes. Ze hoorde haar ouders zachtjes snurken, haar broers en zusje ook. Maar als ze heel goed luisterde... Dan hoorde ze buiten de uilen krassen, zo nu en dan de bladeren ritselen en kikkers kwaken. En hoewel ze niet wist wat het waren, wilde ze het zo graag weten! En toen opeens... bam! Klauwen om haar heen, een kop op haar rug! Ieeek! Wie was deze aanvaller!! Ze zou hem slaan hoor! Het meisje sloeg als een blinde richting de bron van beweging. Haha!

Oof, zijn kussen vond dat niet zo leuk blijkbaar, want hij kreeg een (nu gelukkig nog niet al te scherpe) klauw teruggeslagen. Wauw, was dat haar dank dat hij zijn zusje leuk genoeg vond als hoofdkussen? Maar Pluis was onverstoorbaar. Hij wreef enkel zijn kopje nog wat dieper in haar zachte vacht; haar bekende geur was het enige dat zijn neusgaten vulde en haar warmte maakte hem ook warm. Ja, het leven was mooi, zeker als je siblings had.

Ieh! Dat kietelde! Waarom liet hij haar niet met rust? Nee, hij leek haar wel op te willen eten! Ze was mama niet. Het meisje begon weer wat terug te trappelen. Ze wilde dit eigenlijk helemaal niet, wat irritant! Ze begon wat te piepen en haar piepjes veranderen in zachtje, hoge grommentjes. Ze was niet écht boos op hem, maar hij kietelde haar. Ze probeerde haar voorpootjes tegen zijn kop te zetten en hem zo ver mogelijk van haar weg te duwen. Brr, stop met je gekietel in mijn vacht!

Maar zijn zusje gaf niet op en duwde hem weg. Dit keer liet Pluis zich makkelijk wegduwen, tot hij bijna half uit het nest hing. Maar dat was oké. Hij geeuwde even en smakte wat met zijn mondje. Dan niet hé. Pluis krulde zich op en verborg zijn snuitje onder zijn staarte. Dan zou hij zichzelf wel verwarmen, dat was ook goed.

Yes! Hij bleef eindelijk van haar af. Het meisje krulde zich tevreden op en duwde haar ruggetje tegen die van haar broer. Zo was het ook goed. Hij hoefde niet zo aan haar te zitten, te kietelen en te slaan. Ze was nu weer vredig zo. En het was donker. Of... begon het al lichter te worden. Ergens uit een hoek van de grot leek zacht licht naar binnen te komen. Kwam de zon nou op? Ze wist niet echt wat een zon was eigenlijk, maar het binnenkomende licht was aantrekkelijk. Zo mooi.. Twee grote ogen staarden ernaar, gefascineerd.

Uiteindelijk leken ze een positie te vinden die beiden acceptabel vonden. Of, tsja, niet dat Pluis momenteel heel makkelijk lag, maar hé, zijn zusje was blij en dat was het belangrijkste, toch? Zijn kittenblauwe oogjes waren op de uitgang van de grot gericht. Het begon steeds lichter te worden, beetje bij beetje, en dat was ontzettend interessant. En mooi, zo mooi. De grot baadde in talloze kleuren die Pluis alleen op dit moment van de dag kon zien. Hij wist nog niet dat dit de kleur zou zijn die hij late rzou associëren met de kleur oogjes van zijn zusje - want voor nu was dit slechts de kleur van het opkomende licht, en niet van de brandende zon. Ze hadden immers nog nooit echt de zon gezien, ze waren nog nooit echt buiten geweest. Misschien.. Moesten ze daar verandering in brengen. Het was daar zo mooi, hij wou het van dichterbij zien. Hoeveel kwaad zou dat kunnen? Onhandig, maar vastberaden, kroop Pluis lichtjes naar voren, tot hij met een klein plofje uit het nest tuimelde en op de koude harde grond terechtkwam. Daarna keek hij om naar zijn zusje, met een verwonderde blik, als om haar aan te manen om mee te komen. Kom dan, het werd vast leuk!

Twee grote ronde ogen keken naar het licht, dat tegen de rotswanden weerkaatste en hen in een zacht licht baadde. Het voelde warm op haar pels, en het schitterde vreemd. En toen kwam haar broer in beweging. Zette zijn kleine pootjes aan het werk en viel uit het nest. Het meisje krabbelde richting de rand en keek naar beneden, waar hij met open mond naar haar staarde. Ze volgde zijn blik en keek naar de uitgang. Het zag er zo verwelkomend uit, alsof het haar riep... Ze moest erheen! Zelfverzekerd keek het meisje naar haar broer, waarna ze ook haar pootjes naar beneden strekte en uit het nest tuimelde. Ze hief zichzelf dapper weer op haar pootjes en begon richting de uitgang te marcheren. Naar het licht!

Zijn zusje volgde al snel, met een zelfzekerheid die Courage in zijn stunteligheid vaak miste - maar dat maakte hij goed met zijn verwonderde enthousiasme. Het katertje lachte vrolijk en lichtjes knorrend, waarna hij ongemakkelijk achter zijn zusje aan hobbelde. Richting dat mooie, dichter en dichter bij! Zijn kittenblauwe oogjes glommen verwonderd. Het voelde alsof ze een eeuwigheid liepen en zo ontzettend ver gingen, hoewel ze met hun kleine hobbelpasjes niet heel ver raakten natuurlijk. Niet helemaal tot aan de uitgang alvorens Pluis moest gaan zitten om uit te rusten. Hij piepte even luidruchtig, als om zijn zusje te laten weten dat ze even moest wachten. Want dat was wel heel ver hoor, en hij was nu al moe!