You glow differently

Elke ochtend was weer dezelfde vreemde realisatie. De kittens waren nu iets van een halve maan oud? In die tijd waren ze nog altijd in dezelfde grot waar Vlinder was bevallen. Ze zorgden ervoor dat de vier het goed hadden, dat ze niet bang hoefden te zijn en dat er altijd eten was. Maar iedere ochtend werd hij weer wakker en vooral de ochtenden dat hij als eerste wakker was, waren zo speciaal. Hoe hij gewoon even kon kijken naar ze allemaal. Naar hoe Vlinder vredig tegen hem aan sliep, haar vier kinderen in haar omhelzing. Hoe hij alleen maar hoefde te zien hoe hun flanken vredig op en neer deinden en ze langzaam wakker werden van het zonlicht dat steeds feller de grot in stroomde. Rascal kwam uit het nest en duwde zachtjes even zijn neus in Vlinder haar nekvacht, waarna hij naar de ingang van de grot liep en zich daar in een poel zonlicht weer neerlegde, kijkend hoe de zon langzaam opkwam tussen de redwoods. Hij legde zijn kin op zijn voorpoten en nam een momentje om te genieten van de vrede. Van hoe de vogels begonnen met zingen en hij zich even over niets meer zorgen hoefde te maken. Hij was gelukkig.

- Vlinder eerst

Ze was nog diep in slaap toen een warmtebron naast haar zijn kop op hief. Haar achterpootjes bewogen om de paar seconden alsof ze hard aan het rennen was. Ook haar oren trokken onrustig. Ze was aan het dromen, niet een droom dat ze zich zou herinneren, maar wel een aangenaam gevoel aan zou overhouden. De vage flarden loste op als mist toen ze een gevoel gewaar werd. Een neus drukte in haar nekvacht. Vlinder rekte zich bijna automatisch met een zware grom uit. Ze deed het slaapdronken en geeuwde er lekker bij. Genietend van haar lome spieren rolde ze op haar rug. Het groepje kittens bewoon een beetje, maar bleef vredig slapen. De grijsbruine poes knipperde. Ze rolde verder door en stond op. Haar blik ging nog snel naar haar kleintjes. Die zouden vast nog een tijdje slapen. Snorrend liep ze dan ook naar de zonovergoten plek waar Rascal zich gelegd had. Ze plofte naast hem neer alsof ze net de hele journey twee keer had gelopen. Vlinder voelde meteen het positieve effect van de zon op haar vacht. Met haar achterpoot duwde ze wat in de bil van Rascal. "Goedemorgend deugeniet van me." Ze trok een rimpel in haar neus toen ze haar tong naar hem uitstak.

Het simpele leven sierde Rascal. Misschien was dit alles waar hij misschien van had gedroomd, de kans om een goede kater te zijn. Een goede vader, een goede vriend. Hij hoefde niet langer zorgen te maken of hij in zijn slaap vermoord werd. Hij hoefde niet langer iedere stap over zijn schouder te kijken. Hij hoefde niet langer zorgen te maken over zijn zussen... Hij miste hen, natuurlijk, maar de redden zichzelf wel. Eveningglow was deputy en Shallow... Ze had Jackdaw die op haar paste, en alhoewel die kater een enorme sukkel was, was hij ook niet slecht. Hij hoefde zich nu alleen maar zorgen te maken over zijn kleine, nieuwe familie. Dat ze eten kregen en veilig bleven. Maar ze hadden een prachtige grot die hun warm en droog hield en eten was er genoeg voor enkel hun.
Rascal genoot van het warme ochtendlicht, toen er een zware plof naast hem kwam. Hij keek met twinkelende ogen op naar Vlinder, die hem vrolijk begroette, haar snoet vervormend toen ze haar tong naar hem uitstak. ‘Nou, mevrouw, je bent niet zwanger meer, waarom klinkt het dan alsof er een vetzak naast me neerploft?’ miauwde hij plagend, reagerend op hoe dramatisch ze zich neer had laten vallen. Hij duwde haar plagend tegen haar schouder. ‘Je zou bijna denken dat je het zwaar hebt.’ Nee, gelukkig hadden ze de zwaarste tijd achter zich. Met een hoogzwangere naar de bergen reizen, ze hadden het gehaald.

Warmte verspreidde zich vanuit haar borstkas naar haar kopje en ledematen. Ergens in haar buik veranderde het naar een tintelend gevoel. Een gevoel dat ze enkel had als ze bij Rascal was. Ze duwde haar poot wat dieper in zijn bilvacht. Ja ze moest toegeven dat hij echt wel een sexy kontje had. Vlinder moest giechelen bij haar gedachten, maar gelukkig paste het ook op wat hij zei. Had zij even mazzel. Met warme wangen liet ze zich dramatisch op haar zij vallen, spartelend met haar pootjes. Ze rolde een stukje door en schoof zijwaarts naar Rascal toe. Zo leek ze net op een stervend lievenheersbeestje, met die pootjes in de lucht. Ze opende haar mondje maar bedacht zich. Nee dat was vast ongepast met alle oren hier. "Ik heb het ook zwaar...", pufte ze luid. Vlinder legde een poot tegen haar voorhoofd en rolde met haar ogen. Ja ze had het zwaar, er moest iets van haar hart. Het hart dat nu sneller ging slaan bij de gedachte dat... Vlinder glimlachte breed en verplaatste haar pootje naar zijn wang. "Zou je deze vetzak willen kussen?", vroeg ze. In Starclansnaam waarom draaide ze zo rond de pot. Het was maar een simpele vraag...

Mevrouw prikte nog eens tegen zijn billen aan, waarna hij even met glinsterende ogen naar haar keek. Hij keek even achterom. De kittens sliepen, keek iemand? En wat deerde het eigenlijk. Haar kleine aanrakingen deden stroomstoten door zijn lichaam gaan, waarna hij genietend naar haar keek hoe ze op haar rug rolde. Uiteindelijk raakten hun vachten elkaar weer, waarbij Rascal zijn grove kop op haar borstkas legde, terwijl ze dramatisch met haar poten door de lucht zwierde. Hij grinnikte en realiseerde dat hij de hele dag wel zo naar haar zou kunnen kijken. Hij wilde een flauwe opmerking maken, maar haar poot kwam tegen zijn wang aan te liggen en opeens voelde hij rare gevoelens in zijn buik, alsof hij misselijk was van de zenuwen, maar dan... goed. Hij zag eindelijk de pracht van de gifgroene ogen, hij herkende Cobra er niet eens meer. Nee dit was Vlinder, puur en alleen maar Vlinder en ze was betoverend. Maar haar vraag was zijn commando. Hij hief zijn kop en zonder erbij na te denken drukte hij zijn neus tegen de hare en likte haar zachtjes langs haar snoet. Hij had het al honderd keer in zijn gedachten gedaan, het was bijna alsof het gewoon was, alsof ze al een stel waren. Maar toch, nu was het echt. En in de realiteit was het nog duizend maal beter.

Later zou ze zich vervloeken dat ze zo'n stomme uitspraak had gedaan. Vetzak was natuurlijk lekker iets dat je op dit moment moest zeggen. Toch dacht ze daar niet nu aan. Alles rondom haar was weggevallen. Ze hoorde alleen het geluid van zijn ademhaling, diep en zwaar, vermengen met haar lichtere ademhaling. Haar neus gleed langs de zijne heen. Ze voelde haar wangen diep rood kleuren toen die langs zijn kaak streken. Hij had een sterke kaaklijn, dat had ze altijd geweten en gezien, maar nu kon ze die ook voelen. Haar roze tong gleed zachtjes over zijn oor. Ze liet zich terugvallen toen ze begon te trillen van inspanning en opende haar ogen. Tussen haar wimpers door kon ze zijn pracht nog zien, nog voelen. Vlinders dansten door haar buik, haar ledematen. Ze wilde Rascal nooit meer kwijt!

Had hij ooit verwacht dat dit zou gebeuren? Dat hij zomaar iemand trof, in de wildernis, om vervolgens met haar te reizen. Haar te beschermen, voor haar te jagen, voor haar te zorgen? Rascal was altijd vaak alleen geweest, egoïstisch geweest, maar hij had deze kans aangeboden gekregen op een gouden bord, en hij kon haar niet alleen laten. En hoe de dagen waren gevorderd, was hij voor haar gevallen. Nooit had hij dat verwacht, maar het leven kon je vreemde wegen op sturen. En hij was blij, zo blij, dat hij haar op zijn pad had gevonden. En moest je hen nu eens zien. Gelukkig. Hij snorde als een kitten, drukte zijn neus in de pluizige vacht in haar hals. Hij wilde gewoon bij haar zijn, ieder moment van de dag. Langzaam trok hij zijn kop weer omhoog en keek Vlinder recht aan, waarna hij zachtjes lachte. ‘Je bent de mooiste vetzak die ik ooit heb gezien,’ miauwde hij plagend, maar gemeend. Die gifgroene ogen werkten hypnotiserend. Zijn blik verzachtte weer en hij duwde zijn neusje weer tegen de hare aan. Ze konden voor eeuwig bij elkaar zijn nu toch? Ze hadden elkaar, hij had verder niemand meer nodig. Even was hij alles en iedereen vergeten die hij achter had gelaten. Hij was weggelopen met een reden. Het was gewoon zoals het moest zijn.