Give

Als Disarmingpaw het kamp kon ontsnappen, dan deed hij dat ook. Dat wilde eigenlijk dus zeggen dat als Darktrail hem niet kwam halen voor een training, hij niet in het kamp was. En dan ging hij niet per se jagen of wat ronddwalen, maar dan zorgde hij ervoor dat hij uit de buurt van zijn Clanmates bleef. Hij zag dat er steeds meer katten ziek werden en hij had echt geen zin om zelf ook ziek te worden. Als iemand deze pandemie moest overleven, dan was hij het wel. Hij was een sterke apprentice en het zat er dik in dat hij één van de beste warriors van ShadowClan ging worden en dan kon hij het zich niet permitteren om als een zielig hoopje in de medicine cat’s den te gaan liggen. In zijn eigen den probeerde Disarmingpaw zo ver mogelijk van de andere apprentices af te gaan liggen en gaf hij katten die probeerden om in zijn buurt te komen liggen een vuile blik. Gelukkig behielden de meesten al wel hun afstand omdat ze zijn karakter niet leuk vonden en op dit moment was dat voor Disarmingpaw meer een zegen dan dat hij zich daar echt slecht over voelde. De kater liep door het woud en keek om zich heen, waar zijn blik algauw op Littleghost viel. Hij zag dat ze moeite had met prooi eten en geïrriteerd deed hij weer wat stappen naar achteren zodat er genoeg afstand tussen hun was. “Je bent toch niet ziek, hè?” vroeg hij achterdochtig aan haar, knikkend naar de prooi die ze maar moeizaam opat.

Disarmingpaw negeerde de beledigde blik die in haar ogen verscheen. Ze mocht misschien wel zo kijken en dit mocht misschien wel vervelend voor haar aankomen, maar het zou nog vervelender zijn als hij door haar ziek zou worden. Zo’n perfecte apprentice konden ze immers niet missen. Zijn weerstand was natuurlijk beter dan die van de rest van de katten omdat StarClan het hem gewoon gunde om gezond te blijven zodat hij tenminste iets kon betekenen voor zijn Clan, maar hij mocht het lot natuurlijk niet gaan testen. Disarmingpaw kneep zijn ogen achterdochtig samen toen ze haar kopje naar hem schudden. “Waarom heb je dan zo veel moeite met die prooi op te eten?” vroeg hij op een achterdochtige toon, zijn amberkleurige ogen nog dichter knijpend. “Het is Leafbare en prooi begint schaars te worden. Ik zou denken dat iedereen zijn maag nu zou rammelen van de honger.” Of… was dit soms iets vrouwelijks? Hij voelde zich ongemakkelijk bij het idee dat ze daar over ging praten en zijn ogen flitsten kort naar opzij. Misschien kon hij wel een ontsnappingsplan bedenken als hij dingen zou horen die hij liever niet wilde weten.