Chase the Eclipse at it's darkest hour

Het was een mooie klare dag en een perfecte gelegenheid voor haar om te gaan jagen. Het had een paar dagen geregend en hiermee kon ze niet, maar nu was alles mooi en perfect. Even wachtte de lichtbruine poes en keek naar de lucht die ze ’s nachts niet kon zien. De lucht die gevuld was vol met geheimen, en die tijdens de duistere uren was gevuld met sterren waarvan ze nooit de kans kreeg om ze te zien. Even schudde de warrior die gedachte uit haar kop. Nu had ze de kans om te jagen , maar misschien was het beter om een kameraad mee te nemen just in case. Even trippelde de poes terug naar de den en keek even rond of er wakkere katten waren. “Hey, kom je met me mee op jacht?”, vroeg ze met een afwachtende uitdrukking.

[+Hawkstride]

Chase the Eclipse at it's darkest hour Salmon11

Het beloofde om een mooie dag te worden. In Greenleaf waren er eigenlijk weinig dagen dat het geen mooi weer was, al waren de soms te warme temperaturen niet bepaald aangenaam om in te gaan jagen. Hawkstride trok zich daar echter vrij weinig van aan; met zijn leeftijd had hij de seizoenen al minstens drie keer meegemaakt en hij richtte zich nu op de voordelen van elk seizoen. Newleaf en Greenleaf met hun rijke kans aan prooi, Leaffall met haar mildere temperaturen en Leafbare met haar uitzicht naar warmere temperaturen. En met haar kans om de apprentices te leren hoe ze in barre omstandigheden alsnog voor zichzelf konden zorgen en voor hun Clan. Hawkstride werd uit zijn gedachten gehaald door Salmonsight. “Graag,” zei hij op een warme toon tegen haar, waarna hij opstond, zich even uitrekte en vervolgens naar de uitgang van het kamp knikte ten teken dat ze konden vertrekken. “Hoe gaat het met je, Salmonsight?” vroeg hij aan haar om de tijd te doden eer dat ze effectief op iets konden jagen, maar ook omdat hij simpelweg nieuwsgierig was naar hoe zijn Clanmate ervoor stond.

Hij antwoorde dat hij graag mee wilde gaan en knikte als een teken dat ze konden gaan. Een glimlachje verscheen op haar gezicht en ook zij stapte naar de rand van het kamp. “Het gaat redelijk goed met mij, en met jou?”, reageerde de lichtbruine poes kalm en vriendelijk, haar temper proberen in te houden zodat ze niet zou uitbarstten. Het was een mooie dag ook, dus er was geen reden tot opeense overdenkingen-zonder-reden. Daar kreeg ze al de zon recht in haar oog en even dook ze haar kop weg. Te weinig licht betekende dat ze blind was, maar teveel licht deed pijn. Ze haatte haar ogen soms zo erg.

“Redelijk?” Hawkstride keek met een licht bezorgde blik in zijn groene ogen naar zijn denmate. Als je dag in, dag uit bezig was met je taken en je had veel Clanmates om mee te praten, dan kon het wel eens zijn dat dit soort dingen je ontgingen. Salmonsight en hij hadden ook nog niet veel contact gehad, maar Hawkstride wil er voor ieder van zijn Clanmates zijn en haar op deze manier dus ook laten weten dat hij er met haar over wilde praten als ze dat wilde. “Dat klinkt niet echt positief.” Hij besloot om het echter voor nu even te laten zodat hij haar vraag kon beantwoorden. “Met mij gaat het prima. Ik heb een tijdje geleden bij Pantherstar aangegeven dat ik klaar ben voor een nieuwe apprentice. Dat zou dan mijn vierde worden.” Een vrij goede prestatie als je het hem vroeg, al waren er natuurlijk van zijn leeftijd die al meer apprentices hadden gehad. Maar veel verschil zou dat ook weer niet maken.

De oudere warrior vermeldde dat ‘redelijk’ niet erg positief klonk. “H-het gaat wel, er is geen nood om je zorgen over me te maken”, mauwde de lichtbruine poes vervolgens met een kleine toon van koppigheid te vinden, ze wilde niet dat anderen aan haar zouden denken en voor haar zouden zorgen. Er zat ook een grens, een soort van slot op haar hart. En de sleutel die was voorlopig nergens te vinden. De bruine kater vervolgde dat hij aan de leider had verteld dat hij klaar was voor een nieuwe apprentice en dat dat dan zijn vierde zou worden. “Dat is een flinke hoeveelheid apprentices zeg!”, reageerde de jonge kattin ietsje positiever, het leven was te kort om te blijven treuren over slechte dingen.