Lost

Alles was mis. Seamist was er niet meer, ze was niet in haar nest, ze was niet in de Nursery. Hij had gewoon bij haar willen kijken, heel even een glimps hebben van wat had kunnen zijn. Van haar die veilig en rustig lag te slapen, zonder pijn of angst. Omdat hij haar wilde beschermen, omdat hij haar veilig wilde houden. Om te zien of hij misschien zou moeten helpen en haar moest troosten of comfort geven, mocht ze toch niet in dromenland zijn. Ze was jammer genoeg een heel eind verder gereisd dan enkel dromenland. Ze was zelfs niet in het kamp. Paniek was een heel vreemd gevoel voor hem, want hij ervaarde het nu zeker. Wat als er wat was gebeurd? Wat als ze moest bevallen? Welke hoogzwangere queen ging er nu weg? Hij probeerde tot rust te komen. Rationeel te zijn. Hij moest haar zoeken. Ja, hij zou haar vinden. Maar hij wilde niet alleen... Zijn poten brachten hem al naar Sorrelpool voordat zijn hoofd daar was gekomen. "Sorrelpool, word wakker" Sprak hij met zijn zachte stem, de zorgen er voor de eerste keer in zijn leven in te horen. "Seamist is weg. We moeten haar vinden. Nu" En met deze woorden liep hij de den uit.

Duizenden gevoelens van angst en zorgen bekropen hem. Hij had wel eens verhalen gehoord over poezen die vreemde dingen deden als ze gingen bevallen maar dit sloeg toch echt alles. Ze bracht zichzelf in gevaar. Haar- nee. Hun babies. Wat als er wat was gebeurd, wat als een roofdier ze zou vinden. Sorrelpool werd gelukkig al snel wakker en volgde hem naar buiten. De grote kater boog zijn kop naar de grond en probeerde haar geurspoor te vinden. Na zoveel jaren samen was die al bijna net zo bekend als de zijne, en zonder al te veel moeite pikte hij deze op. “Ja, ik heb het hele kamp doorzocht en ze is nergens. Ik hoop dat ze niet te ver is, gewoon naar de waterplas” Maar alles in zijn onderbuik zei wat anders. Met een gepijnde zucht bracht hij zijn lichaam in beweging. Eerst enkel in een snelle wandelpas maar hoe verder haar spoor zich weg bracht van het kamp hoe sneller hij begon te lopen. Pure bezorgdheid stond nu in zijn ogen, waarna hij hardop begon te prevelen. “Starclan ik smeek laat haar veilig zijn..” Maar Starclan was hiervoor al te laat, want ze stonden nu voor de grens van hun gebied. Zijn koudgekleurde ogen vielen op zijn schoonmoeder, ongeloof erin te vinden. Maar lang stond hij niet stil, met een diepe ademteug stapte hij de geurmarkering over en begon hij te rennen.