Like a black widow, baby.

Loudpaw had in het begin vlak nadat BloodClan verdreven was niet echt veel zin om zijn territorium te verlaten, ergens nog wel bang zijnde dat BloodClan ieder moment weer terug binnen kon vallen en hij zijn moeder onbewaakt in het kamp had achtergelaten. Hij begon het dag na dag steeds meer los te laten en uiteindelijk had hij al zijn taken weer terug opgepakt. Zijn mentor had een aanvaring met BloodClan gehad waardoor hij niet meer bereid was om Loudpaw’s training voort te zetten. Loudpaw vond dat zijn mentor de reden was dat hij nog leefde. Als zijn mentor niet als een gek was komen aanstormen en zijn lichaam niet tegen die van de BloodClanner had gesmeten nadat deze Loudpaw had verwond, wie weet hoe de grijze tabby het er dan vanaf had gebracht. Hij wilde bij zijn moeder zijn zodat hij haar kon beschermen en dat ging niet als StarClan hem al veel te vroeg opeiste. Natuurlijk had hij één broer en enkele zusjes die haar konden beschermen, maar Loudpaw vond dat hij ook deel uit moest maken van de familie en dus was hij blij dat StarClan hem die dag nog niet had opgeëist. De jonge tabby liet zijn kamp achter terwijl hij door het territorium rende en hij wist niet goed waarom, maar zijn poten brachten hem algauw in de richting van Fourtrees. Hij wist dat een BloodClanner wel heel dom moest zijn als hij zich hier zou begeven en misschien was dat ergens ook wel de reden waarom hij deze plek opzocht. Een ander nadeel was dat hij katten van andere Clans tegen kon komen en aan de ThunderClangeur te ruiken die steeds sterker werd, zou dat in elk geval al niet meer lang duren. Loudpaw legde zijn oren in zijn nek, ontblootte zijn tanden en keek met een wantrouwige blik naar de kat die duidelijk in zijn richting kwam.

Loudpaw probeerde in zijn achterhoofd te houden dat dit Fourtrees was en dat hij met niemand mocht vechten hier. Zijn intenties stonden daar echter ook niet naar, tenzij de ThunderClanner dat zou willen. Hij was de laatste tijd een bom dat op ontploffen kon staan en hij had de BloodClanner die hij eerder had ontmoet al duidelijk gemaakt dat er niet met hem viel te sollen. Als hij nog één kat zou aantreffen met kwade bedoelingen die zijn territorium wilde binnen dringen, dan zou hij geen genade tonen. Maar dit was een ThunderClanner. Ze hadden zo hun rivaliteiten onderling tussen de Clans, maar dat was voor Loudpaw geen geldig excuus om zich zo vijandig op te stellen. En dus liet hij zijn vijandelijke houding gedeeltelijk varen, al bleef de wantrouwige blik wel in zijn ogen aanwezig. “Je hoeft niet bang voor mij te zijn, kleintje,” bromde hij. “Er zijn wel gevaarlijkere katten daar waar je beter uit de buurt kon blijven.” Hij was vaak genoeg naar Twolegplace gereisd om te weten dat het ThunderClanterritorium zich daar dichtbij in de buurt bevond en dus nam hij aan dat de ThunderClanner wel zou weten wat hij bedoelde. “Wat doe je hier eigenlijk?” vroeg hij op een iets kalmere toon, al zou het wantrouwen niet snel verdwijnen.