We're part of a story, part of a tale. We're all on this journey, no one is to stay. Where ever it's going. What is the way?
Welcome
Warrior Cats is een rollenspel gebaseerd op de serie 'Warriors' van Erin Hunter. Je verkent hier al schrijvend de geliefde wereld van de Clankatten, rogues en kittypets. Dit doe je door je eigen karakter aan te maken, waarbij je bijna alles zelf mag bepalen over uiterlijk en karakter. Wild of tam, goed of slecht, sociaal of eenling? Help jij oorlogen te voorkomen? Of ben je een van de katten die hongerig opzoek is naar een groter territorium en meer macht? Het kan allemaal op Warrior Cats.
KIND OF WEATHER
LEAFBARE
Season
Leafbare, -8°C - 3°C
Het blad is nu volledig van de bomen af en iedere ochtend wordt je begroet met rijp aan de takken en een kille wind. Gepaard met winterse neerslag, is het woud gehuld in een witte deken.
De avond viel langzaam over het kamp en Hermit staarde met zijn ogen ontfocust in het niets. Er was in zo'n korte tijd zoveel gebeurd. Skadi had zowel hem als Shrimp aangevallen en Shrimp was medicine cat apprentice geworden. Hij was ongelofelijk trots op haar, al vond hij het jammer dat ze niet meer samen konden slapen. Zonder haar naast zich was alles gewoon een stuk eenzamer. En dat net nu hij haar zó hard nodig had. Over zijn zusje gesproken. Hij zag haar aan de andere kant van het kamp zitten. Normaal gesproken was hij al op haar afgesprongen, maar vandaag zat ze met Honorpaw. Het was niet alsof hij een hekel aan haar had, nee. Ze leek er gewoon altijd in te slagen om hem van zijn stuk te brengen, ook al was het officieel "goed". Aan de andere kant was het misschien wel tijd om niet overal zo'n ding van te maken. Honorpaw had vast belangrijkere dingen aan haar hoofd dan wat ze van hem vond. Ze had immers haar grote zus verloren. Met die gedachte stapte hij op de twee af. "Hey Shrimp, hey Honor." begon hij. Het was net alsof hij twee persoonlijkheden moest mixen: de broer en ongemakkelijke ex-pestkop. Hij wist zich dan ook geen houding te geven. "Ik kom er even bij als dat oké is." zei hij, waarna hij meteen ging zitten. Voor alles een eerste keer.
Shrimppaw wilde graag haar vriendschappen onderhouden, zeker nu ze niet meer samen kon trainen met de andere Apprentices, en ook nog is alleen lag nu. Het was wel een beetje eenzaam en ze hoopte dat ze snel iemand mocht uitnodigen of zo. Zoals haar broertje. Over haar broer gesproken, die kwam net op hen af. Hij begroette ze en Shrimppaw glimlachte naar hem. 'Ik kom er even bij als dat oké is,' zei hij voordat hij ging zitten. Shrimp knikte. 'Ja, natuurlijk Hermit,' snorde ze en ze gaf hem een kopje tegen zijn wang. Het was altijd fijn om hem dichtbij te hebben.
if you see someone without a smile, give them one of yours
Honorpaw was zichzelf niet meer, niet sinds haar zus was overleden, en ze met Aegir had gevonden. Niet sinds Shrimppaw Medicine Cat Apprentice was geworden en de den had verlaten op het moment dat ze haar het meeste nodig had. Niet sinds Hermitpaw zijn excuses had aangeboden van het gepest van de voorafgaande Moons. Ze mocht iets jonger zijn dan het tweetal maar met zeven Moons was ze nog steeds niet oud genoeg om met dit alles om te kunnen gaan. Haar link met haar zus was verdwenen, ze kon niet zoals ze ooit had gehoopt haar vader trots maken en diens voetstappen volgen, ook al was wellicht het laatste dat Chivysniff had gedaan niet iets om trots op te zijn. Ze had zichzelf van het leven beroofd, had besloten dat ze voldoende had gedaan en was naar Starclan gegaan. Juist op dit moment, met haar verwondingen, het feit dat ze nog steeds last had van alle spieren in het lichaam en een beginnende longontsteking had van de val enkele dagen geleden, zorgde ervoor dat ze niet eens de dag dat ze zeven Moons was geworden had opgemerkt. De dag dat ze ongeveer een Moon in training zou zijn geweest. Het interesseerde haar allemaal vrij weinig, de woorden van de kater die ze daarvoor nooit had gemogen leken haar oren niet eens op te vangen. ’Hey Shrimp, hey Honor.’ Begon hij, het was ongetwijfeld niet makkelijk voor hem om de twee te benaderen, haar blauw ogen gleden niet eens naar hem toe voor herkenning. ’Ik kom er even bij als dat oké is.’ Zei hij voordat hij plaats nam, de beweging in haar ooghoeken deed haar even haar kop optillen voordat ze haar ogen weer sloot en deze weer op haar poten neer legde. Zelfs Shrimppaw sprak ze niet aan, haar beste vriendin waar ze zo trots op was. Ze was tijdens de benoeming niet aanwezig geweest, maar had haar wel afwezig wat gefeliciteerd. ’Ja, natuurlijk Hermit,’ snorde de Medicine Cat Apprentice. Honorpaw hees zich moeizaam wat overeind terwijl haar blauwe ogen over het tweetal heen gleed. Het voelde als een steek om hen samen te zien, waar was haar grote zus als ze die wilde. Hoe kon ze ooit haar papa helpen met de dood van zijn dochter, terwijl ze haar grote zus elke seconde miste. Hoe kon ze ooit uitleggen dat ze haar band met Ravenkit, nee Aegir had gebroken omdat ze bang was geweest dat hij gevaarlijk zou worden voor de Clan. Gekozen voor de Clan terwijl ze zich nu uit elkaar voelde vallen. Ze had al dagen nauwelijks gegeten, enkel wanneer een van de katten het opviel had ze een prooi gepakt in de hoop dat ze niets zouden zeggen. Hermitpaw was wel een kat waar ze haar woede op kon uitten, zou hij… nee hij had haar al vaak genoeg pijn gedaan. Ze haalde happend adem voordat ze zich op hem wende met tranen in haar ogen. ’GA WEG!! GA WEG!’ Haar woorden klonken zelfs nep in haar oren, terwijl het duidelijk was dat ze in paniek raakte. ’GA WEG!!’ Ze wist niet hoe ze het uit moest leggen, het voelde alsof ze gevangen zat in haar eigen lichaam, in haar verdriet. Tranen dropen over haar wangen voordat ze instinctief tegen Hermitpaw aan kroop en snikte. ’Ga.. ga … weg…’ Piepte ze bijna, waarom ze tegen de kater was aangekropen wist ze niet eens, wellicht omdat ze dacht dat hij Shrimppaw was, of omdat ze niet meer helder na kon denken.
Het warme welkom van zijn zus liet hem vergeten dat Honorpaw vast een hekel aan hem zou hebben. Hij gunde haar niet eens een blik waardig, want wat boeide het ook? Zolang Shrimp hem wilde had hij niemand anders nodig. Dat Honor zich niet over dingen heen kon zetten was niet zijn fout. Maar toen ze naar hem begon te schreeuwen was hij niet meer zo zeker over of het hem wat deed of niet. Moest hij.. weg? Hij had niks gedaan! Hij deed zo zijn best met haar en nog was het niet goed. Toen ze nogmaals riep dat hij weg moest begon hij toch bezorgd te raken, want er lag paniek in haar stem. En nog voordat hij de woorden had gevonden om haar gerust te stellen, kroop de apprentice snikkend tegen hem aan. En zelfs toen bleef ze haar woorden maar herhalen. Hij verbaasde zich over hoe de ooit zo kleine kitten hem nu in grootte begon in te halen. Hoe ironisch, gezien hij haar daar nog mee had gepest. Zo zie je maar hoe dingen altijd zullen veranderen.. Zijn focus ging weer naar hoe hij haar moest troosten, iets waar hij nooit zo goed in was geweest. "Honor.. ik-" Wat kon hij ooit zeggen om deze bizarre situatie op te lossen? "Moet ik blijven?"
Shrimp was blij dat haar broer en vriendin hier samen waren met haar. Ze was ook totaal niet van op de hoogte dat de twee ruzie hadden, of elkaar niet mochten. In haar ogen was alles goed. Hier was alles goed tussen elkaar. Dat is dus ook waarom ze erg verbaasd opkeek toen Honorpaw opeens begon te schreeuwen. Ga weg? Shrimp zette verbrouwereerd een stap naar achter, met haar oren naar achteren gedraaid. Wat was dit nu? Honorpaw's stem werd zachter en ze liet zichzelf tegen Hermit aanvallen, die duidelijk geen idee had wat er gaande was. Same, Hermit, same. Shrimp snapte hier helemaal niks van. 'W-Wat is er aan de poot??'
if you see someone without a smile, give them one of yours
Onderwerp: Pity party 
vr 29 mei 2020 - 15:21
