There is no secret ingredient

Voor de tweede keer die dag begaf de zwart-witte kitten zich naar de open plek. Een koel briesje streek door zijn vacht. Het regende niet meer. Boven was de hemel vol met dikke, witte wolken. Rudekit tuurde het kamp af op zoek naar zijn oudere vrienden. Toen het tot hem door drong dat die weg waren, bleef hij even op zijn pootjes wiebelen. Tot hij Pepperpaw opmerkte en op de lichtgekleurde poes afliep. "Hoi." Miauwde hij. Beleefd zijn was de sleutel tot succes. Een wijze les van de Elders. "Wil je mee een gevecht spelen?" Vroeg hij met pretoogjes. Zou ze mee willen doen?
{ PEPPERPAW & OPEN }

Het was een feit dat de andere kat een stuk groter was dan hij. Een lastigere tegenstander dan hij gewend was. Maar niks stond in de weg voor een goed schijngevechtje. Rudekit was dan ook meteen enthousiast toen Pepperpaw liet weten dat ze mee wou spelen. "Oke oke..!" Riep hij enthousiast, zijn staart hoog de lucht in. Hij stond te popelen om te beginnen. Hij dwong zichzelf om eerst nog een regel op te stellen alvorens als muis zonder kop te beginnen. "Eh... om het fair en square te houden, mag je niet mikken op de ogen." Het moest wel eerlijk blijven, geen vuile trucjes. Nou, aan meer kon hij op dit moment niet denken. "Goed?" De kitten spande zijn spieren al en hield nog even de omgeving in het oog voor mogelijke Bloodclanners.

Pepperpaw bereidde de regels nog uit met een verbod op gebruik van nagels. Rudekit kon best vinnig zijn met zijn nagels dus dat was fair. Hij knikte stevig. Zijn tegenstander liep zich al door haar poten zakken en gromde: "Kom maar op!" Absoluut! Rude's zintuigen stonden op scherp en zijn oren trokken naar achter. Hij sprong naar voren en maakte zich groot, het meeste gewicht op zijn achterpoten plaatsend. In een wat onhandige beweging sloeg hij zijn twee poten uit naar Peppers borst. Zijn staart hing speels in de lucht om zijn evenwicht te bewaren.

De flamepoint poes wist zijn klap te ontwijken door zichzelf omhoog te duwen en op haar achterpoten te balanceren. Rudekit onderschatte hoe snel de Apprentice was, want ze kwam als de bliksem neer op hem met haar voorpoten. Hij werd op de grond gedwongen onder het gewicht. Een beetje wanhopig zette de kitten zich af met zijn achterpoten en probeerde met zijn poten greep te krijgen op zijn tegenstanders buik. Toen gaf hij een paar schoppen in de hoop dat het effect had. In zijn hoofdje was het helemaal zoals een echt kat aan katgevecht, buiten de nagels dan!

De tweekleurige kitten kon niet genoeg krijgen van schijngevechtjes en Pepperpaw was meer dan een waardige tegenspeler. Zijn aanval naar de buik leek de Apprentice alleen weinig te doen. Dat was stom maar Rudekit gaf niet op. Hij wou dit winnen! Plotseling werd het gewicht van hem afgehaald. De poes sprong van hem af met een speelse kreet. Rudekit voorzag dat ze hem weer tegen de grond ging pinnen bij een nieuwe aanval. Snel probeerde hij op zijn zij te rollen, in de hoop dat zijn lijfje de twee voorpoten was ontsnapt.

Het was een gokje. Iets wat hij had geleerd had door goed op te letten. Maar het leek te werken. Op tijd rolde hij op zijn zij, bij Pepperpaws poten vandaan. "Oh nee je bent zo snel," Mauwde zijn tegenstander. Toen de kitten weer stevig op zijn vier poten stond, keek hij toch wat fier op naar Pepperpaw. "Ha!" Opnieuw sprong hij naar voren. "Heel binnenkort word ik Apprentice!" Als Bloodclan ooit ceremonies toe liet tenminste.

"Wat leuk! Heb je al hoop op een specifieke mentor?" Antwoordde Pepperpaw. Spannend was het zeker. Hij zou zijn prille vechttechnieken eindelijk kunnen bijschaven! Ooit had hij eens een dikke kater zijn tegenstanders staart in diens bek zien nemen en er met zo een kracht aan weten trekken dat de ander helemaal uit balans viel. Dat wou hij ook kunnen! Het liefst wou Rudekit zijn papa, Blackwing, als mentor. Maar hij wist best dat dat niet ging gebeuren. Dus maakte het hem niet uit wie het was. "Neuh, zolang ie maar sterk en slim is." Mauwde hij. Want dat was het allerbelangrijkste niet?

Pepperpaw verzekerde hem dat de Clan aan zo'n Warriors geen tekort had. De woorden stelde de kitten gerust want sinds de hele situatie met Bloodclan leek dat soms helemaal niet zo. Alsof Bloodclan sterkere en slimmere katten had dan zij. Of misschien waren ze gewoon met meer? Rudekit schudde even zijn kop. Nee, zijn Clan was sterk! Het speelgevecht tussen hem en Pepperpaw was even gestaakt. Rudekit zette zich ook neer, zijn spieren de tijd gevend om te rusten. "Hoe is jouw mentor eigenlijk Pepperpaw?" Mauwde hij nieuwsgierig. "Is hij sterk?"

Zijn vraag kwam niet goed terecht. Rudekit zag hoe de Apprentice met haar oren trok. Na een kort moment van stilte antwoordde ze: ”Mijn mentor is.. was.. Acorndust,” Rudekit voelde een korte tinteling door zijn vacht trekken. Shadowclan's Deputy was al lang verdwenen. De kitten had nooit gedacht dat het ook op die manier kon eindigen. Hij had hoop blijven houden, de gedachte aan een dode Acorndust was nieuw. "...Is Acorndust dóód dan?" Vroeg hij. Hij slikte de brok in zijn keel weg om vervolgens een blik te werpen op de open plek. Plots kreeg die een hele andere dimensie.