The truth in silence

Hij was net onderweg naar zijn den toen hem een kleine kat opviel. Hij kon nog niet horen hoe deze zijn naam uitsprak en een lichte frons verscheen op zijn kop. Wat wilde een kitten van hem? Meestal kwamen ze hem niet zo opzoeken. "Flutterkit," Sprak hij dan ook zodra hij achter de kitten stond. "Wat is er?" Misschien had hij de kitten laten schrikken, maar het was niet anders. Hoe moest hij anders laten weten dat hij er was? Hij kon moeilijk gewoon langs de kitten heenlopen en hem daarmee negeren.

Hij had moeten weten dat hij de kitten op deze manier zou laten schrikken, maar hij had ook niet een optie gezien hoe hij dit kon doen zonder de ander te laten schrikken. Dan was dit maar de beste manier geweest hopelijk. De vraag die volgde na wat gestotter was een die niet heel raar was voor een kitten om te hebben. "Natuurlijk zal er iemand zijn die je wilt trainen." Hij zou in ieder geval zijn best doen om er een te vinden voor Flutterkit. Tenslotte kon een mentor het ook niet weigeren wanneer hij diegene een apprentice toewees. "Waarom vraag je je dit af?" Er zat vaak een reden achter en misschien was het beter om daar nu achter te komen.

Het was niet de eerste keer dat een kitten in de steek gelaten was door hun ouders en zelf strafte hij ze dan ook wanneer hij erachter kwam. Maar het kwam dus ook omdat hij alleen was geweest in de tijd dat Bloodclan er was geweest. "Dat zijn allemaal geen redenen om geen mentor van je te willen zijn." Sprak hij dan ook rustig. "Vooral als je bereid bent om veel te leren en dit ook zal laten zien, dan zal er niemand zijn die je niet wilt." Naast haar vader dan misschien, maar dat ging hij er maar niet bij zeggen. Het was juist de bedoeling om de kitten op te vrolijken en niet nog verder de grond in te trappen.

Elke kitten was anders, dat was nu eenmaal zo en een mentor moest weten hoe met elke apprentice om te gaan, ook al was er natuurlijk altijd een mogelijkheid dat een duo niet bij elkaar paste. "Elke kitten is anders en je mentor zal er echt wel mee leren omgaan, iedereen gaat op zijn of haar eigen tempo." Sprak hij dan ook. Hij wist niet goed hoe anders de kitten gerust te stellen. Dit was het enige dat hij kon bieden, want een kitten kon wel zorgen hebben, maar hij kon alleen maar logische antwoorden geven uit ervaring.

Of Flutterkit door had wat hij met die woorden bedoelde was hem niet helemaal duidelijk, maar de kitten zou het zelf wel merken wanneer hij ging samenwerken met zijn mentor. De volgende opmerking had hij al wel vaker gehad, maar het deed een toch lichtelijk ongemakkelijk gevoel omhoog komen bij hem, ookal drukte hij het zo goed mogelijk weg. Tenslotte was het logisch dat zijn clan er dankbaar voor was, maar het feit dat hij er een kat voor had moeten vermoorden bleef hem ergens toch niet lekker zitten. "Ze zullen niet snel terugkomen," Dat was vrijwel het enige antwoord dat hij altijd gaf, maar het was een antwoord dat hopelijk wel waar was.

Bloodclan zou in ieder geval weerstand vinden als ze weer terug zouden komen, daar zou hij persoonlijk wel voor zorgen. Hij glimlachte dan ook lichtjes om de kitten te proberen gerust te stellen, maar of dat echt lukte was nog maar de vraag. "Als je nog andere vragen hebt mag je ze altijd nog komen stellen." Tenslotte moesten de kittens hem wel leren vertrouwen, anders dan konden ze nog eens lastige apprentices worden. Hij knikte dan ook alleen nog dat de kiten mocht gaan, tenzij hij nog wat te vragen had natuurlijk.