Too much pressure.

De zon scheen fel op haar pels terwijl Silentpaw door de open stukken van het woud rende. Haar flanken zwoegden en Silentpaw voelde hoe het zweet zich onder haar vacht parelde over haar huid, maar ze hield haar stevige tred koppig vol en klemde haar kaken stevig op elkaar telkens als de gedachte in haar opkwam dat ze wilde stoppen met rennen. Ze moest gewend raken aan de hitte en ze moest voldoende getraind zijn als Acornstar haar een nieuwe mentor zou geven, dus zou ze nu alles geven om ervoor te zorgen dat ze sterk in haar poten zou staan op het moment dat ze een nieuwe mentor kreeg. Het schaduwgedeelte van hun territorium kwam in zicht en Silentpaw kon een opgeluchte zucht nauwelijks vermijden toen de zon niet meer zo fel op haar zwart-witte pels scheen. Ze besloot dat dit gedeelte van het territorium ideaal was om op te jagen en ze liet haar blik rond glijden naar haar omgeving. Ze hield zich stil en algauw kondigde zich een moment aan om te jagen. Een muisje kwam uit de schaduw van een boom tevoorschijn en Silentpaw zakte door haar poten, haar blik strak gericht op de prooi die zich voor haar bevond. Ze sloop voorzichtig dichterbij, haar poten slechts lichtjes contact makend met de grond. Echter was er iets waardoor de muis opkeek, haar in de gaten kreeg en wegrende. Silentpaw wilde de achtervolging inzetten en dat had ze ook zeker gedaan als ze niet was vergeten dat ze zich dichtbij een boom bevond. Met een rotgang knalde ze met haar schouder tegen het schors en met een kreet viel ze op de grond, haar tanden deze keer op elkaar klemmend om het niet uit te roepen van pijn en frustratie.

Alsof het al niet erg genoeg was dat ze deze blunder was begaan, stond er opeens ook een warrior achter haar. Silentpaw herkende hem als Coldheart, een warrior die flink wat moons ouder was dan zijzelf. Ook nog wel jong, maar het leeftijdsverschil was weldegelijk aanwezig. Silentpaw voelde haar pels warm worden van schaamte. Ze had eigenlijk liever een apprentice voor haar neus gehad, Manepaw of Pepperpaw of iemand anders waar ze van op aankon dat diegene haar niet zou uitlachen. Niet dat Coldheart dat wel deed, maar ze zou het een stuk minder awkward gevonden hebben als het één van de net genoemde apprentices was geweest. “Ja, het gaat wel,” zei ze op een verlegen toon tegen hem. “Ik ging te veel op in het jagen en botste tegen een boom, dat is alles.” Ze kwam snel overeind, likte over haar schouder en negeerde het prikkende gevoel in haar schouder dat er duidelijk op wees dat het schors door haar vel was gegaan. Het zou vast niet meer lang duren eer dat de wond begon te bloeden, maar Silentpaw vond het al awkward genoeg als dat de situatie nu was en dus concentreerde ze zich op de warrior in plaats van op haar verwonding. “Hebt u al veel kunnen vangen vandaag?” vroeg ze, knikkend naar de eekhoorn die Coldheart in zijn bek had.