Make all your dreams come true

Het begon steeds kouder te worden en Featherkit begon steeds meer blaadjes voor haar nest te verzamelen zodat ze lekker warm zou liggen. Hoewel haar moeder er dikwijls voor koos om in de warrior’s den te slapen, waren er ook momenten dat haar moeder langs haar lag. Dan kon Featherkit lekker dicht tegen haar aan kruipen en in slaap dommelen door de warmte die uitstraalde van de vacht van haar moeder. Haar moeder was nu echter weg en Featherkit voelde hoe de koude haar weer overviel. Het jonge poesje piepte wat onbehulpzaam en ging wat dieper in haar nest liggen. Ze was nog lang niet moe en eigenlijk wilde ze iemand vinden waar ze mee kon spelen zodat ze het warmer zou krijgen, maar ze was veel te verlegen om zomaar op een kitten af te stappen en vragen of deze wilde spelen. En ze was ook te verlegen om zomaar mee te doen met anderen. Met een zwaar gevoel in haar hart liet ze haar blik glijden naar een groepje kittens dat duidelijk al een spelletje verzonnen hadden. Ze wendde haar blik af en keek verwonderd op toen ze een kat de nursery binnen zag komen. En niet zomaar iemand. Haar moeder had haar aangewezen wie de leiding over het kamp had en Featherkit meende zich te herinneren dat deze kat één van die twee katten was. Ze vroeg zich af wat hij hier in de nursery deed, maar ze durfde het hem niet te vragen en dus keek ze verlegen en ietsje nerveus naar hem op terwijl ze wachtte op wat hij ging doen. Hopelijk was hij hier niet om haar straf te geven of zo iets, al kon ze nu zo snel niet bedenken wat ze dan verkeerd had gedaan.

Zijn blik viel op een zilver ding terwijl hij de nursery checkte voor mogelijke taken voor apprentices. Het was immers goed de ettertjes bezig te houden voor ze chaos gingen veroorzaken. Jeugd had zo haar kenmerkende trekjes leek het. Maar dit zilveren ding was daar nog te jong voor, lag onschuldig als ze was in haar nest en keek hem verlegen aan. Het was een goede verandering van de gewoonlijk vervelende kittens die je constant achterna zaten met jeugdige vreugde en enthousiasme. Met een kleine, wellicht geforceerde glimlach knikte hij het kleintje toe, Featherkit als hij het zich goed herinnerd had. "Morgen Featherkit" mauwde hij, hopend dat hij de kitten niet door de war haalde met een ander.

De kater liet zijn blik over haar heen glijden, maar ze kreeg enkel een knikje en een begroeting. Dat wilde toch zeggen dat ze niks misdaan had, hè? Ze ging er maar uit van niet. Hij keek ook niet boos in haar richting en zijn houding was niet gespannen, dus Featherkit nam aan dat hij hier niet was om iemand te straffen. Ze groef diep in haar geheugen toen de kater haar begroette met haar naam en probeerde zich te herinneren wat haar moeder had gezegd over zijn naam. Het was iets met vuur. En iets met een lied. Firesong? Flamesong? Blazesong? Blazesong! Opgelucht zijnde omdat ze het zich kon herinneren, gaf ze hem een verlegen knikje terug en glimlachte naar hem. “Goedemorgen, Blazesong,” zei ze op een zachte toon tegen haar deputy, waarna ze haar kopje respectvol naar hem neeg. “Ben je soms op zoek naar iemand?” Haar groene ogen keken hem zowel verlegen als een tikkeltje nieuwsgierig zijnde aan en ze kwam half overeind uit haar nest, waarna ze snel een paar likken gaf over haar vacht om het te fatsoeneren. Ze stond hier immers wel tegenover de deputy, dus dan mocht haar vacht niet te veel een wanorde lijken!