The worst is yet to come. [Training]

Met kwade stappen beende Spottedpaw ver voor haar nieuwe mentor uit. Dit had zij weer. Een arrogante kwal die haar mentor was. Iemand die vol was van zichzelf en duidelijk dacht dat hij het einde was. Als hij dacht dat Spottedpaw zou vallen voor zijn praatjes, dan zou hij nog van een ijskoude kermis thuis kunnen komen. Ze wist wat ze liever had: een mentor die haar verachtte om haar afkomst of iemand die zo was. Ze klemde haar kaken geïrriteerd op elkaar en kneep kort haar groene ogen dicht. Ze wenste nu al dat deze verschrikkelijke training gedaan was. Haar klauwen gleden in en uit hun hulzen en geïrriteerd zette ze haar laatste stappen, waarna ze zich omdraaide en met een demonstratief gebaar op haar kont ging zitten. Ze hoorde haar mentor al naderen en keek hem met een nijdige blik aan. “En wat gaan we vandaag voor een interessante training doen? Aangezien ik met de knapste, coolste tom cat te maken heb van de Clan moet het wel iets bijzonders zijn, of niet?” vroeg ze op een bitse, sarcastische toon aan hem.

Spottedpaw deed tijdens de hele weg naar de plek waar ze moesten zijn geen tijd om over haar schouder te kijken en had dus ook niet in de gaten dat haar mentor obsessief bezig was met zijn poten zorgvuldig op de grond te plaatsen. Het kwam dan ook als een verrassing – of misschien ergens ook wel niet – aan dat vroeg of ze haar vacht had gewassen. Ze trok met haar oortje en keek hem voor een paar seconden strak aan. “Misschien was ik mijn vacht voor de komende trainingen wel niet meer,” bitste ze. “Het lijkt me namelijk hemels als je voor de rest van mijn leven van me afblijft.” StarClan, ging dit ooit nog de goede kant opgaan? “En als je nu niet met een serieuze training begint, dan ga ik naar Acornstar en vraag ik een nieuwe mentor aan. En dan geef ik ook mee hoe incapabel jij als mentor bent zodat je nooit meer een apprentice onder je hoede krijgt.” Haar groene ogen keken hem fel aan terwijl ze op zijn antwoord wachtte.

“Dan geef jij me eens een serieuze training!” brieste ze kwaad. Was dit de straf die ze kreeg van Acornstar omdat haar vader een BloodClanner was? Dat ze één of andere debiele mentor kreeg die geen serieuze training kon geven zodat het langer zou duren eer dat ze warrior zou worden? Ze was immers al het buitenbeentje van de Clan en dat werd er nu niet beter op als ze later warrior zou worden dan haar andere leeftijdsgenoten. Ze keek hem met een ongelovige blik aan toen hij zijn opdracht gaf en pas na een poosje scheurde ze haar blik los. Woedend stampte ze van hem weg, waarna ze zich op haar achterpoten verhief en met haar scherpe nagels mos van de boom begon te schrapen. Dit deed ze echter zo hard dat één van haar nagels brak en het begon te bloeden, maar Spottedpaw voelde en zag er niks van. Ze was enkel bezig met haar eigen woede en over hoe oneerlijk het leven kon zijn. En of ze haar moeder misschien toch niet mee naar BloodClan had moeten volgen omdat de kans dat ze daar geaccepteerd werd waarschijnlijk groter was dan in haar eigen verdomde Clan.