Lost and found

Hij had werkelijk geen flauw idee hoeveel tijd gepasseerd was. De dagen vermengden met elkaar - dag en nacht was onmogelijk te onderscheiden. Shadowclan voelde jaren geleden, maar op hetzelfde moment voelde hij zich nog geen dag ouder dan de dag dat hij besloten had zijn vader te volgen. Pythongaze had altijd moeite gehad met de tijd, natuurlijk. Ze passeerde altijd veel te snel, leek altijd maar door te razen. Maar in de clan had hij nog anderen gehad om te weten hoe laat het was - elke maan had een ceremonie betekend, een gathering. 's nachts sliep iedereen en overdag waren ze bezig. Maar hier, bij de tweebenen.. Hij kende hun rituelen nog niet, niet zoals hij ze in Shadowclan gekend had. Maar hij begon te leren. De eerste paar.. tijden hadden ze hem binnen gehouden. Hij had vaak overal tegengelopen - de plaats was immers nieuw. De tweebenen raakten hem graag aan, wat hij niet altijd even erg vond. Hij kreeg eten en drinken, hoewel het eten raar smaakte en het drinken altijd zo metalig was. Nee, dan stal hij liever wat water als het regende - hoewel de regen hier ook raar was, want het leek altijd maar op één plaats te zijn en hij moest altijd moeite doen om niet nat te worden. Hij had ook een halsbandje gekregen, eentje die hard tegen zijn keel schuurde en het ongemakkelijk maakte om te ademen. Maar het was niet alsof hij het af kon doen. Het vervelendste was dat er een soort belletje aanhing, dat elke pas die hij maakte luid rinkelde. Het was ontzettend vervelend.

Maar vandaag mocht hij buiten. Hij stond naast de tweebeen; hij voelde de poot tegen zijn vacht. En hun muur was open. Hij rook de buitenlucht; zijn blinde ogen waren wijd opengesperd. Buiten.. Was hij niet meer gevangen? Of vertrouwden ze erop dat hij terug zou komen, dat hij zijn weg terug zou vinden, dat hij niet weg zou lopen? Ergens had Pythongaze niet echt behoefte om weg te gaan. Hij was hier goed, toch? Het was Shadowclan niet - maar in Shadowclan was hij ook gevangen geweest. Hij had geen nut gehad daar. En hier leken ze zijn aanwezigheid te appreciëren, waarom zouden ze hem anders eten en drinken geven? Maar toch ging de kater naar voren, pasje per pasje, het onbekende in. Zoals hij altijd het onbekende in liep. Hij hoorde de muur weer sluiten met een klap; maar wat Pythongaze nog niet wist, was dat er een gaatje was voorzien, net groot genoeg dat hij erdoor zou kunnen. Maar hij bleef kalm, zoals hij altijd was, en met voorzichtige passen liep hij verder naar voren. Hij zou wel terugkomen - hij had immers nergens anders om naartoe te gaan.

+Whitepaw