Voiceless through my life, but I am my father's child!

De Elders den bewaken. Welke idioot had bedacht om hem dat te laten doen. Nog een paar minuten langer en hij zou in slaap vallen. Het was haast alsof een deel van de Elite niet begreep wat Elders waren. Het waren katten die ofwel oud waren ofwel geen warrior konden worden door een wond of andere aandoening. Dat waren niet bepaald de katten die zich konden verzetten of zich snel uit de voeten konden maken. Toch zag hij hier, de in- en uitgang van de den te 'bewaken'. Hij begon net een beetje weg te zakken in een lichte slaap toen er een apprentice zijn kant op kwam. De rosse kater hief zijn kop en keek toe hoe de jonge kattin tot stilstand kwam voor hem. Ze zei niets, keek hem alleen aan. "Wat is er?" vroeg hij met een opgeheven wenkbrauw.

De jonge kattin keek hem enkel aan zonder een woord te zeggen. Daar kon hij toch ook niets mee? Er verscheen een frons op zijn kop toen de apprentice plotseling richting haar eigen poot dook. Wat? Zodra de apprentice op keek merkte hij dat ze een beetje tussen haar tanden had. Een vlo? Wat wilde ze er mee bereiken om dat aan hem te laten zien? Lichtelijk ongeduldig omdat ze niet gewoon zei wat ze bedoelde, zwaaide de rosse kater met zijn staart. Vlooien?" vroeg hij met een opgetrokken wenkbrauw.

Blijkbaar had hij het bij het juiste eind. De apprentice wees vervolgens met haar staart richting de Elder's den achter hem. Ah, waarschijnlijk wilde ze de elders gaan vlooien. Het moest zo nu en dan gebeuren en niet iedereen kon het zelf doen. Wat hij alleen nog steeds niet begreep was waarom ze het niet tegen hem zei. Het uitbeelden liet het niet bepaald sneller gaan. Wilde ze niet tegen hem praten of kon ze überhaupt niet praten? "Ga ze vlooien. Ik wil alleen niet te veel gepraat horen tussen jullie en nog met je spreken als je klaar bent", zei hij, waarna hij opzij ging zodat de ingang van de Elder's den vrij kwam. Hij moest er voor zorgen dat er geen plannen tegen de Elite omgingen maar wilde ook weten waarom de apprentice niet sprak.

Net op het moment dat hij zijn kop weer wilde wegleggen klonk er een schel geluid achter hem. Hij spitste zijn oren zodat hij wat beter kon horen wat er in de den gaande was. Dat was... verrassend weinig. Het leek er op dat ze ook tegen de Elders van haar eigen clan niet sprak. Of ze zo enorm verlegen was, niet wilde spreken of niet kon spreken, bleef hem echter een raadsel. Hellhound legde zijn kop op zijn poten om wat te rusten terwijl hij verder 'de wacht' hield. Het waren van die momenten dat het zo saai was dat hij net zo lief in slaap zou vallen. Veel moeite zou hij er ook niet mee hebben. Een tijdje later kwam de apprentice de den uit gelopen. In plaats van bij hem te stoppen liep ze langs hem heen. Recht verscheen er een frons op de rosse kop. "Apprentice. We hadden een afspraak. Hou je er aan", sprak hij op een strenge toon.

De blik in haar ogen was hem niet ontgaan, brutaal was het. Hellhound stond daarom ook op, zodat hij met zijn formaat de positie van de apprentice duidelijk kon maken. De kattin plofte neer en begon wat in het zand te krabbelen. Een cirkel. De apprentice wees met haar staart naar de cirkel en vervolgens naar haar poot. Bedoelde ze haar naam? Dat het op -paw eindigde hoefde ze hem niet te vertellen. Wat die cirkel betekende daarentegen, dat kon van alles zijn. "Er zijn veel ronde dingen apprentice, jouw naam ga ik niet kunnen gebruiken zo lang je die niet vertelt." Een diepe zucht volgde, voor Hellhound zijn ogen weer op de apprentice richtte. "Waarom praat je niet?" besloot hij uiteindelijk te vragen. Ze had ook niet tegen de Elders gesproken dus hij had wel een paar vermoedens.

De apprentice zuchtte voor ze haar cirkel aanpaste. Een halve maan. Dat zorgde voor eigenlijk nog maar twee opties. Moonpaw of Crescentpaw. De apprentice ging rustig door met haar tekening door er nog een paar sterretjes bij te tekenen. Tegen de tijd dat ze klaar was en Hellhound zijn mond wilde openen, spraken de wolken boven hun. Ze hingen er al een tijdje maar begonnen nu pas te werken. Het deed hem niet veel aangezien hij dit al vaak had meegemaakt en had zien aankomen. De apprentice daarentegen.. 'Ahk Doda!' had ze uitgeroepen met een sprongetje waarna ze verwilderd om zich heen had gekeken. Wat hem wel verbaasde was dat ze plotseling onder zijn buik besloot te schuilen. Okay dan. Dat was een aparte reactie foor iemand die net nog zo min mogelijk met hem te maken wilde worden. De eerste druppels begonnen te vallen, het mocht duidelijk zijn dat het zo zou gaan regenen. "Lopen", sprak de kater terwijl hij wat onhandig richting de Elder's den liep. Hij schuilde liever daarbinnen voor de regen dan dat hij doorweekt zou raken omdat hij haar afdak moest spelen.

De volgende bliksemschicht liet de apprentice onder hem vandaan schieten, richting de den. Zo kon het ook? Het was in ieder geval makkelijker lopen voor hem dus klagen zou hij niet. Het probleem was alleen dat het al behoorlijk was gaan gieten. Tegen de tijd dat hij binnen stond hing er al behoorlijk wat water aan zijn vacht. Moonpaw was inmiddels half onder een van de Elders gekropen, die haar geruststellend likte. Tot ze hem zag tenminste. Hij draaide zich met zijn rug richting de den, kop richting de ingang. "Een tip. Leer met onweer omgaan, dit ga je nog vaak mee maken. Ook als er gejaagd moet worden, gevochten of overlegt." Met een diepe zucht begon hij zijn vacht droog te likken. Na een tijdje leek er licht aan te komen in de verte, het onweer zou niet lang meer duren.

Het was best vreemd voor een apprentice om nog bang te zijn van het onweer. Zo lang je in een den was, kon er niets gebeuren. Dat kittens bang waren van het luide geluid kon hij begrijpen maar een apprentice? Kom op. Die zouden toch wel op de leeftijd moeten zijn dat ze niet gesust hoefden te worden door een Elder. Hij schudde de gedachte van zich af, hier kon hij over denken wat hij wilde, een verandering zou toch niet komen. Langzaam maar zeker werd het weer lichter in het kamp, de regen was tot miezer afgezwakt en de eerste zonnestralen kwamen door de wolken. "Moonpaw", sprak hij de apprentice aan. Hopelijk was ze hun afspraak niet vergeten.

Het duurde een paar seconden voor er beweging kwam in de apprentice. Ze kwam niet bepaald enthousiast naar hem toe gelopen. Niet dat hij anders had verwacht. Aan de hele houding van de kattin was te zien dat ze nog angstig was. Of het door het onweer of door hem kwam kon hij niet gokken. Mogelijk was het een combinatie van beide. De rosse kater draaide zich om, zette een paar stappen naar buiten, voor hij zich weer tot de apprentice richtte. "Ik neem aan dat je de afspraak niet bent vergeten?" vroeg hij op een vrij rustige toon. Angst was niet goed voor het geheugen maar dit was iets van nog geen dag geleden.