We're part of a story, part of a tale. We're all on this journey, no one is to stay. Where ever it's going. What is the way?
Welcome
Warrior Cats is een rollenspel gebaseerd op de serie 'Warriors' van Erin Hunter. Je verkent hier al schrijvend de geliefde wereld van de Clankatten, rogues en kittypets. Dit doe je door je eigen karakter aan te maken, waarbij je bijna alles zelf mag bepalen over uiterlijk en karakter. Wild of tam, goed of slecht, sociaal of eenling? Help jij oorlogen te voorkomen? Of ben je een van de katten die hongerig opzoek is naar een groter territorium en meer macht? Het kan allemaal op Warrior Cats.
KIND OF WEATHER
LEAFBARE
Season
Leafbare, -8°C - 3°C
Het blad is nu volledig van de bomen af en iedere ochtend wordt je begroet met rijp aan de takken en een kille wind. Gepaard met winterse neerslag, is het woud gehuld in een witte deken.
Onderwerp: That's alright, that's okay wo 26 aug 2020 - 23:50
Vandaag had hij een goede dag. Hij voelde het vanaf het moment dat hij uit zijn nest stapte. Hij had meer kunnen slapen dan de voorgaande nachten – zijn lichaam zo uitgeput dat hij wel moest – maar nog steeds niet genoeg voor een gezonde kat, zoveel wist hij ook wel, maar hij voelde zich meer energieker dan in de afgelopen dagen. Hij genoot van de zon op zijn rode vacht, hij genoot van het briesje en van het kietelende gras aan zijn poten. Misschien zou hij eindelijk wat meer kunnen onderzoeken, de plek waar eerst het skyclan territorium was. Dus met grote, misschien wel zelfs een beetje blije, passen liep hij richting het territorium. Of gebied. Hoe je het ook wilde noemen. Hij stak de grens over naar het oude gebied, waar hij met grote ogen naar de plek keek. Hij had hier gehuild de vorige keer, bijna dan, omdat het weg was. Opeens. Hij snapte het nog steeds niet maar.. Het was tenminste iets spannends, iets nieuws. En dat vond hij stiekem toch ook wel weer leuk. Toen hij echter iets hoorde, een geluid, schoten zijn blauwe ogen meteen om zich heen terwijl hij zijn lichaam laag tegen de grond aan duwde. Er gebeurden hier rare dingen, dat had hij wel gehoord. Dus hopelijk zag, wat het ook was, hem niet.
Oké, normaal gesproken zou ze hier dus echt nooit komen. Zeker niet alleen. Maar, in een moedige - of domme - bui was ze de grens over gestapt om een beetje het territorium buiten haar vertrouwde te ontdekken. Ze was dus echt niet van plan geweest om ver te gaan, maar nu was dat wel het geval. En dat kwam voornamelijk omdat ze een beetje de weg kwijt was. Ja, ze was lichtelijk in paniek nu. Haar hart maakte dus een opgelucht sprongetje toen ze de bekende rood-witte vacht zag. Na een paar passen bedacht ze echter dat er wel meer katten waren met zo'n vacht, en dat dit ook een wild vreemde vijandige kat zou kunnen zijn. Uh, ja, niet handig. En nu had ze al geluid gemaakt. Ze bevroor en hoopte vurig dat het geen vijandige kat was die naar haar omdraaide, tot ze in de blauwe ogen van Falconpaw keek. Opgelucht liet ze haar adem ontsnappen en haar spieren ontspannen. Het was dus toch de kater geweest. 'Falconpaw, oh jeetje ik ben zo blij dat ik je zie,' miauwde ze terwijl ze op hem af liep. 'Ik ben een beetje verdwaald...'
if you see someone without a smile, give them one of yours
De vorige keer had hij hier met een Thunderclanner gezeten. Samen gerouwd om het territorium van SkyClan. Een wildvreemde, waar hij gewoon tegenaan had gezeten en samen een pijn deelden die niet veel katten hadden gedeeld. Het was iets geweest wat zo puur was, dat de verschillende clans niet eens meer boeide. Het was eigenlijk best wel verdrietig hoe weinig aandacht er aan besteed was in zijn ogen. Hoe de clans niet inzagen hoe een deel van de geschiedenis was verdwenen, iets wat niet meer terug zou komen. Nooit niet meer. Toen hij een geluid hoorde schoten zijn oren omhoog, waarna hij zijn lichaam iets tegen de grond aan drukte. Er gebeurde hier dingen die ze niet konden verklaren, des de meer de reden voor hem om op zijn hoede te zijn. Toen hij echter een bekende geur rook, ontspande hij al wat meer. Ze was wel ver van huis, maar goed, het was tenminste niet iets dat hem zomaar kon vermoorden of iets in die trant. Toen de poes in beeld kwam leek ze ook oprecht heel erg gespannen, tot ze leek te herkennen dat hij het was en hij al haar spieren zich leken te ontspannen. ’Falconpaw, oh jeetje ik ben zo blij dat ik je zie,’ klonk er van de poes af terwijl ze zijn kant op gelopen kwam en Falcon een glimlach forceerde op zijn gezicht. Hij was blij om haar te zien hoor, echt waar, maar hij was ook gewoon zo moe. ’Ik ben een beetje verdwaald…” Hij keek toch een beetje geamuseerd haar kant op, terwijl hij zijn lichaam iets rechtte. ”Een beetje?” kwam er dan ook geamuseerd van hem af, terwijl hij zijn staart rond zijn lichaam wikkelde. Zijn vermoeide ogen hadden dan toch een glimpse van pretlichtjes, al waren het er niet zoveel als dat hij normaal zou hebben. ”Maar geen zorgen, ik weet de weg, ik breng je zo wel thuis.” sprak hij met een knikje en een zacht glimlachje op zijn gelaat.
De kater was ook een beetje geschrokken door haar, maar kwam weer wat overeind toen ze dichterbij kwam. 'Een beetje?' vroeg hij geamuseerd. Shrimp keek naar hem op en zuchtte. '..Ja..' Beetje heel erg. Ze was nog nooit zo ver weg geweest van het territorium, oh waarom deed ze dat dan ook. 'Maar geen zorgen, ik weet de weg, ik breng je zo wel thuis,' sprak hij met een knikje en een glimlach. Shrimppaw glimlachte terug, duidelijk opgelucht dat ze in ieder geval niet meer alleen was. Dit zorgde ervoor dat ze weer wat meer ontspande en de omgeving rond kon kijken. 'Is dit niet waar het oude territorium van SkyClan was?' vroeg ze terwijl ze haar ogen op de ander richtte.
if you see someone without a smile, give them one of yours
Onderwerp: Re: That's alright, that's okay di 3 nov 2020 - 17:31
Hij had haar hier dus totaal niet verwacht, maar goed als hij eerlijk was, was dit wel een redelijk leuke verrassing. Dit was beter dan constant alleen zitten, waarschijnlijk. Hij hoopte gewoon niet dat ze op merkte dat hij er aardig moe uit zag. Hij was gewoon.. naja.. overwerkt. Ofzo. Gewoon niet teveel over na denken mocht ze er naar gaan vragen. ’..Ja..’ klonk er met een zuchtje van de poes af op zijn opmerking dat ze aardig ver was van huis. Hij sprak dat ze zich geen zorgen moest maken, hij wist de weg wel naar huis maar hij zou liegen als hij zou zeggen dat hij het niet amuserend vond. Ze glimlachte terug bij zijn woorden, duidelijk wel een beetje opgelucht. Hij had zich stiekem toch wel een beetje afgevraagd wat ze had gedaan als hij er niet was geweest. ’Is dit niet waar het oude territorium van SkyClan was?’ een verdrietige glans bereikte zijn ogen, waarna hij langzaam knikte. ”Jep.. Tot de tweebenen het moesten veranderen.” sprak hij met een zacht zuchtje en hij zijn ogen door het territorium heen lieten glijden. Hij kon het soms nog steeds niet geloven dat het territorium weg was nu. ”Maar goed, het geeft in ieder geval aan dat SkyClan echt nooit meer terug komt.” sprak hij met een zachte glimlach. Jammer, want hij had zo graag nog meer willen leren over SkyClan.
Onderwerp: Re: That's alright, that's okay wo 18 nov 2020 - 15:49
De verdrietige glans in zijn ogen was goed te zien. 'Jep.. Tot de tweebenen het moesten veranderen,' sprak hij met een zucht. Shrimp knipperde met haar oogjes en keek het territorium rond. Het zag er inderdaad heel anders uit dan een territorium waar katten konden leven. Er stonden gebouwen en er liepen gekke wezens rond. Shrimp had ze wel eens van de verte gezien, maar dit was de eerste keer dat ze er een beetje detail uit kon krijgen. Het gaf haar nog steeds de rillingen. Iets waar ze niet dichterbij wilde komen in ieder geval. 'Maar goed, het geeft in ieder geval aan dat SkyClan echt nooit meer terug komt,' sprak de kater met een zachte glimlach. Shrimppaw zuchtte en knikte. 'Ik heb wel eens wat verhaaltjes gehoord over SkyClan.. Maar ik weet er eigenlijk niet zoveel van. Het waren toch katten die meer in bomen leefden? Nog meer dan ThunderClan?'
if you see someone without a smile, give them one of yours
Onderwerp: Re: That's alright, that's okay di 12 jan 2021 - 23:38
Van alle plekken waar hij graag naar toe ging, was dit er dus eentje die gesloopt was. Hij zou hier heel diep op in kunnen gaan, maar op dit moment wist hij wel dat het niet een goed idee was. Vooral omdat hij op dit moment iemand bij zich had die, ten eerste,verdwaald was en ten tweede die niet hoefde te dealen met zijn problemen. Vooral dat laatste. De poes knikte op zijn laatste woorden met een zucht. 'Ik heb wel eens wat verhaaltjes gehoord over SkyClan.. Maar ik weet er eigenlijk niet zoveel van. Het waren toch katten die meer in bomen leefden? Nog meer dan ThunderClan?' een brede glimlach verscheen op zijn gelaat terwijl hij naar de omgeving keek en knikte even. Hij kon het zo voor zich stellen hoe het er uit had gezien. "Er stonden hier vroeger hele grote bomen. Sterke, dikke bomen." sprak hij, zijn ogen sprankelend met enthousiasme terwijl hij zijn kopje naar haar toe draaide. "En ze jaagden vanuit de bomen. Gebruikten de bomen om hun prooi te vangen! Geen enkele kat kon zo goed in bomen jagen als zij." Het was dan ook geen wonder geweest dat de meesten naar ThunderClan waren gegaan, de clan die de meeste bomen hadden gehad. De meeste bomen waar nog in geklommen kon worden. De bomen in ShadowClan konden ook wel beklommen worden, maar hadden die stekelige dingen soms ook, geen bladeren. Dennenbomen, dat. "Ik wou dat ik dat ook kon leren." sprak hij met een zachte grinnik. Zou toch super cool zijn? Niet dat hij er wat aan zou hebben, als een windclanner waar er bijna geen bomen waren op het territorium.
Onderwerp: Re: That's alright, that's okay di 23 feb 2021 - 18:01
Een grote glimlach sierde de katers gezicht toen ze begon over SkyClan. Falconpaw wist er duidelijk meer van dan zij, zelfs al waren ze ongeveer dezelfde leeftijd. Hij had duidelijk meer verhalen over de Clan gehoord dan zij. 'Er stonden hier vroeger hele grote bomen. Sterke, dikke bomen,' sprak hij met glimmende ogen. Shrimppaw glimlachte, blij door zijn blije houding. Ze stelde zich bomen voor zoals Fourtrees, groot en sterk. 'En ze jaagden vanuit de bomen. Gebruikten de bomen om hun prooi te vangen! Geen enkele kat kon zo goed in bomen jagen als zij.' Ze werd entousiast van zijn enthousiasme. Wow, SkyClan klonk wel als een toffe Clan. Zelf had ze nog nooit in een boom geklommen en ze vond het ook wel een beetje spannend, maar het klonk wel gaaf om ook écht te kunnen en er niet bang voor te zijn. 'Ik wou dat ik dat ook kon leren,' miauwde de kater, alsof hij haar gedachte kon lezen. Shrimp grinnikte zachtjes en knikte. 'Ik vind het idee wel een beetje spannend, stel dat je valt.. Maar als je het echt goed kan... En als die bomen zo sterk en stevig waren, dan moesten ze vast ook brede en stevige takken hebben.' De paar bomen in RiverClan territorium waren dat niet, dus dat maakte het ook niet veel makkelijker.
if you see someone without a smile, give them one of yours
Onderwerp: Re: That's alright, that's okay di 16 maa 2021 - 23:28
Hij had een fase gehad waarbij hij bijna geobsedeerd was met SkyClan. Zijn mede clangenoten (en katten buiten de clan) gevraagd of hen informatie hadden over de oude clan. Al was veel informatie vergaan, door de manen heen hoorde hij steeds meer. En dat zou hij ook doorgeven ook. Het was clangeschiedenis. Het was net zo veel een clan geweest als WindClan, RiverClan, ThunderClan en ShadowClan. En het was een clan die inmiddels was verdwenen, maar wel iets wat doorgegeven moest worden. Hij zou het ook gewild hebben, dat de kennis van WindClan werd doorgegeven als de clan er door één of andere reden niet meer zou zijn. 'Ik vind het idee wel een beetje spannend, stel dat je valt.. Maar als je het echt goed kan... En als die bomen zo sterk en stevig waren, dan moesten ze vast ook brede en stevige takken hebben.' Hij knikte instemmend op de woorden van de poes met een glimlachje. Hij kon de stevige bomen al zo voor zich zien, hoe ze katten droegen met al hun kracht. "Natuurlijk is het spannend, maar dat is de eerste keer zwemmen ook, toch?" sprak hij met sprankelende oogjes tegen de poes. Hij kon zelf niet zwemmen, maar hij kon zich wel indenken dat het een beetje hetzelfde principe was, toch? "Het is dat WindClan bijna geen bomen heeft." sprak hij grinnikend tegen de poes met een brede grijns op zijn gezicht. Anders zou hij er zo in proberen te klimmen. Om vervolgens waarschijnlijk niet meer naar beneden te durven.
Onderwerp: That's alright, that's okay 
wo 26 aug 2020 - 23:50
