Can I Show You What I'm Proudest Of?

Alles was plots veranderd. Nu Bloodclan weg was, en Cobra dood, hadden haar kittens geen vader meer. Echter had Beehive zich plots aangeboden als vader; niet eens aangeboden, hij had haar kittens geclaimd als de zijne.. Waarom zou hij zich zo voor haar willen opofferen? Waarom zou hij die rol op zich willen claimen.. Terwijl de helft van de clan al door leek te hebben dat er wat tussen haar en Cobra gebeurd was.. Ze had werkelijk geen idee. Echter was hij nu de vader, maar ze was bang voor hem. Niet alleen voor hem, het was niets persoonlijks. Maar ze was bang, bang voor alles, zag een nieuwe dreiging bij alles wat op haar pad kwam. Ze durfde niet bij hem in de buurt te zijn; ze was bang dat hij iets kwam opeisen, iets zou vragen in ruil voor zijn opoffering. Soft was zo uitgeput van haar constante angst, maar stoppen deed het niet. Nee, ze bleef eronder leiden, dag in dag uit. Nu ze in de nursery getrokken was, voelde ze zich constant bekeken, afgedankt.. Niemand moest haar hebben; ze kon het horen aan hun gefluister, zien aan hun nare blikken. Het was ook niet heel gek; ze kotste iedere dag alles onder, was graatmager en simpelweg een verschrikking om te zien. Na haar miskraam.. Na haar miskraam, was haar lichamelijke toestand ietsjes vooruit gegaan, maar niet veel. Ze was nog steeds kapot, gebroken, uitgeput. Letterlijk uitgeput. Haar botten staken uit haar lichaam, haar gezicht was ingevallen. Haar buik eerder ingehold dan uitgezet. Maar toch voelde ze hen, haar kittens. Ze waren er nog, ondanks wat er enkele weken geleden fout gegaan was.. Er was nog leven bij haar te vinden, al zag ze eruit als een schim, niet meer dan een wandelend skelet. Een steek trok door haar buik heen. Meteen overviel haar een golf van angst. Ze was bang voor een tweede miskraam. Maar dat kon niet, toch? Ze voelde geschop, ze voelde leven. Dan konden ze toch niet dood geboren worden? Tranen sprongen in haar ogen, maar het bleef stil. Er kwam geen tweede steek, geen tweede wee. Net toen Softbelly zich weer durfde te ontspannen, kwam de volgende. Ze hapte naar adem terwijl ze naar haar buik keek. Oh Starclan, sta me bij.. Ze huilde. Ze wilde geen kittens meer verliezen. Één was al te veel voor haar geweest. Opnieuw stak haar buik, en nu wist ze zeker dat dit weeën waren. Haar kinderen kwamen eraan. Hulpeloos keek ze om zich heen. Was er iemand die haar helpen kon.. "W-Wolfblood," sprak ze terwijl ze smekend naar één van de queens keek. Ze wou haar.. Erbij hebben.. Ze had haar nodig, het was de enige vriendin die haar niet in de steek gelaten had toen haar angststoornis haar de man had gemaakt.. "Ik heb- Ik heb een medicine cat nodig," stamelde ze vervolgens met tranen in haar ogen.