no one

Onderwerp: no one za 15 aug 2020 - 15:48

Niet zo lang geleden had ze hier nog gezeten met de gathering, nu hingen er alleen nog maar de geren van zoveel verschillende katten, maar was er niet één meer te zien. Als de donkere wolken boven haar kop eindelijk hun regen zouden laten vallen, zou het hier spoedig genoeg weer helemaal schoongespoeld zijn, zo goed als nieuw tot de volgende gathering. Even maakte Rabbitcharm nog een rondje over de open plek, keek naar de verschillende territoria en hoe erg deze verschilden, en was toen alweer van plan omkeer te maken naar haar eigen territorium. Er was nog zat te doen, immers.

&Quietcreek.

no one Dcn7dpx-3a391222-caf9-483d-97b3-3c2aeca5c100.png?token=eyJ0eXAiOiJKV1QiLCJhbGciOiJIUzI1NiJ9.eyJzdWIiOiJ1cm46YXBwOiIsImlzcyI6InVybjphcHA6Iiwib2JqIjpbW3sicGF0aCI6IlwvZlwvMmY1Y2YyMjUtM2ZlZC00MmUyLTgxOWEtNmI5NjYyMmU0MzRmXC9kY243ZHB4LTNhMzkxMjIyLWNhZjktNDgzZC05N2IzLTNjMmFlY2E1YzEwMC5wbmcifV1dLCJhdWQiOlsidXJuOnNlcnZpY2U6ZmlsZS5kb3dubG9hZCJdfQ

Onderwerp: Re: no one do 20 aug 2020 - 16:35

Bijna had hij al rechtsomkeert gemaakt naar zijn territorium. Er viel immers niet veel meer te beleven bij de Fourtrees, de Gathering was over. En toch bleef hij een stukje verderop doodstil staan op het pad richting Riverclan, de vier grote eikenbomen nog duidelijk zichtbaar in de achtergrond. Hij twijfelde hevig of hij niet gewoon de pas er in wilde zetten en haar voorlopig niet meer in de ogen aan te kijken. Aan de andere kant was er nog zoveel wat hij tegen haar wilde zeggen. Quietcreek haatte haar niet perse. Het was WindClan in het algemeen geweest en daar was zij eenmaal een onderdeel van. Zou ze nog steeds boos op hem zijn? Hoe zou het met haar gaan..? Hij schudde zijn kop. Nee, hij moest zich niet mee laten sleuren door zijn gevoelens. Een beetje nostalgie was het niet waard om opnieuw belogen en bespeeld te worden. Maar aan de andere kant… Hij had nog wel wat te zeggen. Voor hij het wisten hadden zijn poten hem inderdaad al terug naar de Fourtrees gebracht. En inderdaad, daar zat ze. Rabbitcharm, zijn beste jeugdvriendin. Nu zijn minst gehate aartsvijand. Ze konden niet met en niet zonder elkaar. Er ging dan ook geen jaar voorbij dat ze elkaar niet opzochten om de ander eens even te vertellen wat voor een ontzettend stuk tuig ze waren. “ Rabbitcharm…” Zei hij, ietwat ontdaan bij haar appearance. Was het dan toch langer geleden dan hij had gedacht? Ze was groter geworden, volwassen… En zeker niet lelijk ook. Al wilde hij dat liever niet toegeven. “Hoor jij niet al terug te zijn bij je kamp?” Vroeg hij vervolgens, zijn toon veranderde richting de gebruikelijke minachtende manier waarop hij haar doorgaans aansprak. Zijn staart zwiepte zachtjes heen en weer. Quiet moest wat energie kwijt, hij was klaar voor een venijnig en gemeen gesprek.

no one D4aeduc-d6c2092e-1e74-4baf-b7b9-640ce9cc8fb4.gif?token=eyJ0eXAiOiJKV1QiLCJhbGciOiJIUzI1NiJ9.eyJzdWIiOiJ1cm46YXBwOiIsImlzcyI6InVybjphcHA6Iiwib2JqIjpbW3sicGF0aCI6IlwvZlwvODcxODU4MGYtZWM5MS00OGI5LWFlN2MtZDgwNjRkZTc5ZGExXC9kNGFlZHVjLWQ2YzIwOTJlLTFlNzQtNGJhZi1iN2I5LTY0MGNlOWNjOGZiNC5naWYifV1dLCJhdWQiOlsidXJuOnNlcnZpY2U6ZmlsZS5kb3dubG9hZCJdfQ

Onderwerp: Re: no one di 25 aug 2020 - 17:29

Haar oortjes sprongen acuut overeind. Natuurlijk. Natuurlijk was hij hier weer te vinden. Het maakte ook niet uit waar ze ging, uiteindelijk kruisten hun wegen toch wel weer. En hier was ze vroeger, wensend dat ze niet van elkaar gescheiden waren van een clan. Even snoof ze, waarna ze zich toch sierlijk naar hem omdraaide, alsof ze uiteindelijk besloot dat hij dan toch wel een klein beetje aandacht mocht krijgen. Niet dat hij het echt verdiende. “Hoor jij niet al terug te zijn bij je kamp?” ah, en daar was de gebruikelijke, minachtende toon. Iets van irritatie flikkerde ze in haar ogen, waarna ze achteloos haar pootje begon te wassen. "Zou jij dat niet eerder moeten zijn, lieverd? Het is vast spannend in het donker met maar één functionerend oog," sprak ze poeslief, ondanks hoe venijnig haar woorden waren.

Onderwerp: Re: no one di 8 sep 2020 - 17:15

Rabbitcharm was zoals gebruikelijk ‘niet blij om hem te zien’. Maar dat gaf niet. Zo ging het immers elke keer. Dat wisten ze allebei heel goed. Na zijn eerste verwondering veranderde Quietcreek al weer snel van koers door haar op de gebruikelijke minachtende toon aan te spreken. Hij zag dat het haar ergerde en kon dan ook niet helpen om een ietwat valse grijns om zijn mondhoeken te laten zien. Was je maar lieverd. Doe maar alsof het je allemaal niets kan schelen. Het heeft geen zin. Ik heb het toch al gezien. “Zou jij dat niet eerder moeten zijn, lieverd? Het is vast spannend in het donker met maar één functionerend oog,” Haar zoetsappige toon maakte hem zowat acuut agressief. Het kroop onder zijn nagels en liet hem niet meer met rust. Quietcreek gromde zachtjes. Ze wist donders goed wie dat op zijn geweten had. Hoe durfde ze deze opmerking nog te maken. “Maak je maar geen zorgen over mij Bunbun, ik red mezelf prima zo. Ik ben immers niet voor niets alsnog Warrior geworden.” Het had trots geklonken maar zijn ondertoon zat vol nijd. “Dat kon dankzij hard werk en discipline, iets wat bij jullie hazenvreters nogal ontbreekt.” Vervolgde hij ijzig terwijl zijn staart geïrriteerd heen en weer sloeg. Als die Clan zijn katten beter zou kunnen opvoeden dan was hij nu niet half blind geweest. En nog wilde ze niet toegeven dat zij degene waren die in de fout zaten. Het was om ziek van te worden zo frustrerend. Quietcreek zuchtte. “Hoe hou je het er uit Rabbitcharm?” Vroeg hij zowel mismoedig als verwijtend. Zo hadden ze elkaar vroeger niet gekened. En nu was het toch echt zo. Wat ruzie wel niet met anderen kon doen...

Onderwerp: Re: no one wo 16 sep 2020 - 20:09

Wat een ontzettend stom spel speelden ze toch eigenlijk ook altijd, er waren alleen maar verliezers. Dat was de pijn van jeugdvrienden zijn. Rabbitcharm zou zeggen dat ze een vrij dikke huid had, maar zijn giftige woorden waren altijd zo doelbewust dat ze zich precies een weg onder haar vel wisten te wringen. Ze hoopte dat de gedachte aan haar hem nachtenlang wakker hield, maar wist dat dat niet het geval was. Om zijn opmerking over het feit dat hij een warrior was lachte ze schampertjes. "Riverclan moet dan wel heel desperate zijn voor warriors," kaatste ze terug. Het waren echter zijn volgende woorden die ervoor zorgden dat ze de irritatie niet meer uit haar ogen kon houden. Beledigingen kon ze hebben, al was het met moeite, maar het was dat walgelijke medelijden dat ze in zijn stem dacht te horen dat haar haren iets overeind kwamen. Ze had zijn mismoedigheid niet nodig. Hoefde niet als zielig te worden beschouwd. Terwijl ze sprak overbrugde ze meer afstand, totdat haar neus vlakbij de zijne was en haar verschillend gekleurde ogen in zijn nog functionerende oog keken. "Beter dan ik het ooit met jou uit zou kunnen houden," siste. "Eet jezelf vet van je vissen en laat mij, mijn familie en mijn clan met rust, Quiet. Je hebt mij al eerder de rug toegekeerd, ik weet zeker dat je daar een tweede keer ook geen moeite mee hebt," hij sprak over loyaliteit, maar verachtte haar broer om wat hij had gedaan om zijn clan te beschermen. Dan alsnog, rekende hij haar af op de acties van haar broer. Zo ging het altijd, waarom kon ze gewon niet als een eigen persoon worden gezien? Alleen kleine Bunbun, levend in de schaduw van haar broers. Dat was wat haar het meeste zeer had gedaan. Ze dacht dat hun vriendschap sterk was geweest, iets tussen hun beide alleen. Dat hij bevriend was met een van haar broers was een verhaal apart. Alleen kennelijk was ze slechts een achtergrond karakter in zijn verhaal.