Stranger Eyes

Zo ongeveer sinds de laatste Gathering waren er opeens twee bezoekers in hun clan. Littleghost wist eerst niet eens wie ze waren en wat ze hier deden. Ze werden niet behandelt als gevangenen, maar eerder als gasten. Ze kenden de geuren vaag, Windclan en Thunderclan. Uiteindelijk had ze hier en daar genoeg kunnen opvangen om het te snappen. Acornstar zou het vast wel verteld hebben, maar ze had in de Nursey gelegen en het niet gehoord. Ze waren hier voor Pepperpaw en Newtpaw, om ze te kunnen trainen. Dus waren zij dan de Medicine Cats van Windclan en Thunderclan of zoiets? Tja, Littleghost had nou niet veel kennis van de andere clans. Dat was niet nodig voor haar. Ze zou ook echt niet weten wat de naam van de vreemde poes verderop was. Maar wat maakte haar dat uit, als ze weer weg was zou Littleghost haar waarschijnlijk toch niet meer zien. Toch was er een lichte nieuwsgierigheid in haar opgewekt, tenslotte zag ze nou niet zo vaak nieuwe katten. Haar kittens had ze even achtergelaten bij een andere Queen om te poten te kunnen strekken, maar met niet al te veel zeeën van tijd nam ze meteen de kans om de andere te ontmoeten. Of een soort van. Littleghost liep naar de poes toe en ging voor haar zitten, haar kop een beetje scheef houdend. Wat zou de andere denken?

-Routnose

Mopperend haalde ze de geniepig klevende stukjes modder uit haar vacht. Wat ze ook deed, wanneer ze even het territorium in ging zat ze altijd onder. Hoe deden ze dat toch? Thuis moet je je hoogstens zorgen maken over een kiezeltje tussen je pootkussentje of wat kleefkruid dat soms aan je vacht bleef hangen. Als je onder de modder kwam te zitten, had je echt moeite gedaan. Hier was dat zeker weten niet het geval. Met een beetje moeite trok ze het laatste beetje modder uit haar vacht en trok een tevreden gezicht. Zo, dat ook weer geregeld. Het was echter pas toen ze zich omdraaide dat ze zag dat iemand voor haar was komen te zitten. Routnose schrok even en keek de ander voor de ander even in stilte verward aan. "Oh, uhm, hallo," ze was een beetje een sociale kneus.

Dus dit was hoe een Windclanner eruit zag? Klein, teder en slank. Wat betreft grootte zaten ze waarschijnlijk rond dezelfde hoogte en ze leken ook wel even sterk te zijn. Maar Littleghost was ook klein voor een Shadowclanner, vandaar de Little in haar naam. Windclanners waren meestal gewone kleinere katten, had ze wel eens gehoord. Routnose vond het vast raar om zo aangekeken te worden, de meesten zouden dat raar vinden, maar hier waren ze het gewend van Littleghost. Het was een teken dat ze iets wou en dan moesten ze met ja en nee vragen raden wat. Er kwam een soort van begroeting uit Routnose en Littleghost knikte erop, met een kleine glimlach. Haar lichaam was ontspannen en ze vormde geen dreiging, al vormde ze nooit echt een dreiging.

Het verbaasde haar hoe klein de queen was. De meeste Shadowclanners - zowel katers als poezen - staken hier aanzienlijk boven haar uit. Nu was ze zelfs voor windclan standaards al enigszins klein, dus vreemd was het niet, alleen om dan iemand makkelijk in de ogen aan te kunnen kijken was iets dat ze niet gewend was. Op haar begroeting kreeg ze een knikje en een vriendelijke glimlach terug, maar geen woorden. Verward hield ze haar kopje schuin, een beetje ongemakkelijk omdat ze niet helemaal begreep wat er van haar verwacht werd. "Kan ik, ehm, je ergens mee helpen..?" opperde ze voorzichtig

Dat de poes haar wat vreemd vond of in elk geval niet snapte was Littleghost niet ontgaan, maar ze kon moeilijk zeggen dat ze niet kon praten. Daar had je al meteen het probleem. Toch leek ze niet al te eng te zijn, want Routnose zei wel wat tegen haar. Helaas kon Littleghost niet verstaan wat, enkel het laatste woordje begreep ze hopelijk. Helpen of zo iets zei ze. Helpen waarmee? Littleghost keek verbaasd naar de Windclanner en hielt haar kopje scheef, terwijl ze met een oor schudde. Dit was een teken wat ze wel eens deed als ze iets niet verstond, dan wisten de anderen dat ze het moesten herhalen. Maar Routnose kende dat natuurlijk niet, laat staan dat ze wist wat er allemaal aan de hand was met deze Shadowclanner. Toch was Littleghost zelf niet zomaar van plan om op te geven, al zou ze het niet erg vinden als iemand eventjes uitleg kwam geven ofzo.

Uiterst verward keek ze de ander aan, niet helemaal begrijpend wat er nou precies speelde. Eerst dacht ze dat het slechts een grap was, maar in haar tijd als medicine cat had ze wel meer katten gezien wiens zintuigen niet volledig naar behoren functioneerden. Toch duurde het nog even voordat het kwartje viel, pas toen de ander schuin met haar kopje schudde begreep ze dat er iets niet was zoals het zou moeten zijn. De ander leek te oud en te oprecht om dergelijke grapjes met haar uit te halen. "Kan je me niet horen..?" gokte ze, met een gepuzzelde uitdrukking op haar gezicht. Natuurlijk besefte ze zich vlak daarna dat ze dat dan ook niet zou verstaan, dom. Even dacht ze na, waarna ze naar haar eigen oor wees en toen met haar nagel een kruis in de aarde voor hen trok. Vragend keek ze de ander aan, deden haar oren het niet?

Aandachtig hield ze de ander in de gaten, nu geïnvesteerd in de interessante kat die ze tegenover haar had. Als antwoord haalde de poes echter haar schouders op, waardoor Rout enkel nog wat verwarder ging kijken. Als het niet haar gehoor was, wat dan wel? Anderzijds schudde ze ook niet haar kop, dus een volledige ontkenning was het niet. De tandwieltjes in haar kop waren aan het draaien, maar net toen ze iets nieuws wilde proberen nam de poes zelf het initiatief. Ze keek toe hoe ze naar haar lippen wees en vervolgens, net als haar, een kruis in de aarde trok. Even was ze stil, maar toen verscheen een glimlach op haar gelaat. "Je kan niet praten!" uitte ze vrolijk omdat ze erachter was gekomen, maar ze besefte zich iets te laat dat dat misschien niet helemaal goed over zou komen. "Sorry, sorry," sprak ze ietwat beschaamd. Toch was er nog iets dat ze niet begreep, bij al haar vragen keek de ander wat verward. Even slikte ze. "Helpt het als ik harder praat?" sprak ze wat luider en articuleerde duidelijk.

Ja, ze had haar beledigd. O dear Starclan, dat was ook niet zo heel erg gek. Waarom kon ze niet gewoon nadenken voordat ze sprak? Gelukkig leek de poes haar verontschuldigingen te accepteren. Op haar vraag of ze luider moet praten knikte de poes enthousiast 'ja'. Noted, dat was goed om te weten. Zeker omdat Routnose van nature iemand met een vrij zachte stem was. Dus slikte ze en zorgde ervoor dat haar stem luid en duidelijk was, zonder meteen te schreeuwen. "Ehm, wil je weten waarom ik hier ben?" zou dat de reden zijn dat de poes naar haar toe was gekomen?